Ο γόρδιος δεσμός του μεταναστευτικού – Άσυλο και υποκρισία

Επειδή γι’ αυτό πρόβλημα η ΕΕ κοροϊδεύει τον εαυτό της όλα αυτά τα χρόνια, είναι σκόπιμο η δημόσια συζήτηση να πάει στην ουσία και να μην πελαγοδρομεί σε νομικισμούς και κάθε είδους ιδεοληψίες. Κι αυτό αφορά πρωτίστως τις χώρες-μέλη που η γεωγραφία τις έχει μετατρέψει σε πύλες, με αποτέλεσμα να υφίστανται μακράν τη μεγαλύτερη πίεση. Έχει κρίσιμη σημασία να συζητήσουμε για την ουσία, επειδή αυτή είναι που σε τελευταία ανάλυση πρέπει να προσδιορίσει και το νομικό πλαίσιο και τις σχετικές πολιτικές της ΕΕ και των κρατών-μελών.

Το πρόβλημα δεν είναι ο θεσμός του ασύλου, ο οποίος είναι ιερός και πρέπει να διαφυλαχθεί. Το πρόβλημα είναι ότι οι δικαιωματιστές-εθνομηδενιστές οπαδοί της παγκοσμιοποίησης έχουν ξεχειλώσει απαράδεκτα την έννοια του ασύλου. Το άσυλο θερμοθετήθηκε για πρόσωπα που διώκονται ή απειλούνται συγκεκριμένα στην πατρίδα τους, λόγω της ιδεολογίας, της θρησκείας, της πολιτικής δράσης τους κλπ. Στα πρόσωπα αυτά πρέπει να παρέχεται προστασία, αλλά πρέπει και να επιστρέφουν στην πατρίδα τους όταν εκλείψουν οι λόγοι που τους μετέτρεψαν σε πρόσφυγες.

Το άσυλο, πάντως, δεν θεσμοθετήθηκε για όλους όσους ζουν σε μία χώρα όπου λαμβάνουν χώρα ένοπλες συγκρούσεις και πολύ περισσότερο δεν θεσμοθετήθηκε για όσους επιδιώκουν μία καλύτερη ζωή, μακριά από τη μιζέρια που βιώνουν στον τόπο τους. Και επειδή ο καθένας που ζητάει άσυλο μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει για να επιτύχει τον σκοπό του, οι υπηρεσίες εξέτασης των αιτήσεων πρέπει να έχουν ξεκάθαρες οδηγίες για το ποιοι δικαιούνται άσυλο. Επίσης –κι αυτό είναι κρίσιμο– οι αιτήσεις πρέπει να διεκπεραιώνονται ταχύτατα. Πρέπει να συγκροτηθεί ο αναγκαίος αριθμός επιτροπών, ώστε η αίτηση να έχει γίνει δεκτή ή να έχει απορριφθεί σε 1-2 μήνες. Και βεβαίως όσοι δεν δικαιούνται άσυλο πρέπει να επαναπατρίζονται ή επαναπροωθούνται.

“Δοκιμάστε κι όποιος τα καταφέρει!”

Τα πράγματα δεν θα είχαν φθάσει στο σημερινό σημείο εάν δεν υπήρχε η ανοχή της παράνομης μετανάστευσης εκ μέρους των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Αυτή η έμπρακτη ανοχή πηγάζει από την υφέρπουσα αντίληψη ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα λύσουν το δημογραφικό τους πρόβλημα, μέσω της ενσωμάτωσης παράνομων μεταναστών. Πηγάζει, επίσης, από την έλλειψη εργατικών χεριών κυρίως για βαριές χειρωνακτικές εργασίες, τις οποίες αποφεύγουν οι Ευρωπαίοι. Αυτός είναι ο λόγος που η ΕΕ χρηματοδοτεί γενναιόδωρα όλα αυτά τα χρόνια τις κάθε είδους ΜΚΟ, που με το αζημίωτο λειτουργούν σαν “μεταναστοπατέρες”, διευκολύνοντας με κάθε τρόπο και σ’ όλα τα επίπεδα την παράνομη μετανάστευση.

Και το δημογραφικό και η έλλειψη εργατικών χεριών για χειρωνακτικές εργασίες είναι υπαρκτά προβλήματα. Δεν λύνονται, όμως, με ανομολόγητες πρακτικές, δια της διολισθήσεως, δηλαδή με την ανοχή της παράνομης μετανάστευσης. Για δεκαετίες εφαρμόζεται η πρακτική “όποιος πνιγεί πνίγηκε, αλλά όποιος καταφέρει και τρυπώσει στην Ευρώπη θα τον ανεχθούν να ζει για πολλά χρόνια στο περιθώριο της κοινωνίας, ως φθηνή εργατική δύναμη”.

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα στις χώρες-μέλη οφείλουν να θέσουν προς συζήτηση τα σχετικά ζητήματα, ώστε οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να απαντήσουν, έχοντας συνείδηση και των θετικών και των αρνητικών που προσκομίζει σε μία κοινωνία η μετανάστευση. Όποια χώρα-μέλος, άλλωστε, κρίνει ότι έχει ανάγκη μετανάστες είναι πολύ πιο υγιές από κάθε άποψη να ακολουθήσει τον δρόμο της συντεταγμένης νόμιμης μετανάστευσης –όπου είναι δυνατόν μέσω διακρατικών συμφωνιών, με χώρες που “εξάγουν” μετανάστες– παρά την τρέχουσα πρακτική, να στέλνει η Ευρώπη εμμέσως πλην σαφώς το μήνυμα: “δοκιμάστε κι όποιος τα καταφέρει…”!

Η εκκαθάριση των αιτήσεων για παροχή ασύλου στη βάση ξεκάθαρων οδηγιών, που να μην αντανακλούν το ξεχείλωμα της έννοιας του ασύλου, όπως αυτό έχει προκύψει από τους επαγγελματίες του μεταναστευτικού, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να λυθεί ο γόρδιος δεσμός της παράνομης μετανάστευσης. Το ίδιο ισχύει και για άλλα μέτρα, όπως η αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων και ο αυστηρός έλεγχος των εμπλεκομένων ΜΚΟ, που συχνά λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα των διακινητών.

Άσυλο και υποκρισία

Κρίσιμη σημασία έχει όσοι εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα να μεταφέρονται σε κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα μέχρι να εξεταστεί η αίτηση για παροχή ασύλου. Και βεβαίως εάν αυτή απορριφθεί να παραμένουν εκεί μέχρι την επαναπροώθησή τους, ή τον επαναπατρισμό τους. Για το πως μπορεί να γίνει αυτό θα αναφερθώ σε επόμενο άρθρο μου. Το κρίσιμο εδώ, πάντως, είναι η λέξη “κλειστά”, η απαγόρευση δηλαδή των εγκλείστων να κυκλοφορούν εκτός αυτών των κέντρων.

Τα κέντρα αυτά μπορούν να κατασκευαστούν στην ηπειρωτική Ελλάδα, ή σε απομονωμένο μικρά νησιά που βρίσκονται μακριά από την Τουρκία. Για να απαξιώσουν μία τέτοια λύση, μία κατηγορία σχολιαστών ισχυρίζεται ότι θα πρόκειται για εξορία σε ξερονήσια. Μπορεί οι λέξεις να έχουν ιδεολογική φόρτιση, λόγω των μετεμφυλιακών τόπων εξορίας των αριστερών, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τελείως διαφορετικό πράγμα. Η ρητορική περί εξορίας είναι ή αταβιστική ή υποκρύπτει πρόθεση μη απέλασης.

Όσοι είναι αντίθετοι με τέτοιου είδους μέτρα, που μπορούν πραγματικά να συμβάλουν στη λύση του προβλήματος, οφείλουν να απαντήσουν στα ερωτήματα που αφορούν την ουσία κι όχι να κρύβονται πίσω από νομικά κι ανθρωπιστικού χαρακτήρα επιχειρήματα: Προφανώς, η συντριπτική-συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν θέλει να ταλαιπωρούνται συνάνθρωποί μας, αλλά δεν είναι και διατεθειμένη να μετατρέψει την Ελλάδα σε “ξέφραγο αμπέλι”.

Όσοι προτάσσουν τον “ανθρωπισμό” –είτε υποκριτικά, είτε ειλικρινώς–, ζητώντας ουσιαστικά  να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η εισροή παράνομων μεταναστών, ας αναλογιστούν ότι στην πράξη αυτό οδηγεί σε κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, δηλαδή στη μετατροπή της πατρίδας μας από χώρα σε χώρο. Ας αναλογιστούν ότι με τη στάση τους εξ αντιδιαστολής τροφοδοτούν την ξενοφοβία, εξωθώντας μάλιστα τη διογκούμενη δυσαρέσκεια των ντόπιων σε εκρηκτικές αντιδράσεις και πιθανότατα σε συγκρούσεις…