Θα πληρώσουν ακριβά οι Ευρωπαίοι το τανγκό με τον Τραμπ

Ο Τραμπ πρότεινε μια ριζική ανατροπή της Δυτικής στρατηγικής: την προσέγγιση με την Ρωσία, κάτι που αφήνει δυο ενδεχόμενα: Ή θα εξασφαλίσει καλύτερους όρους αντιπαράθεσης με την Κίνα ή θα δημιουργήσει συνθήκες συνεννόησης με το Πεκίνο για μια “νέα Γιάλτα” τριμερή, ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα, που θα καλύπτει όλη την Γη

Η Ευρώπη σε δεύτερη, πιθανόν τρίτη, μοίρα. Η αντίδραση των Ευρωπαίων στον Τραμπ υπήρξε ακαριαία: Χωρίς κανένα περιθώριο συζήτησης αντέταξαν με ιαχές, ασπίδες, δόρατα, βόμβες, πυραύλους ό,τι είχαν και δεν είχαν στα ασθενικά τους οπλοστάσια. Όχι στη συνεννόηση: Πόλεμος. Για την ακρίβεια: Εχθρός είναι η πολιτική προσέγγισης με την Ρωσία. Όχι αναγκαστικά η ίδια η χώρα. Η Δύση έχει μόλις εξέλθει νικήτρια απέναντι στην ΕΣΣΔ, γιατί όχι και απέναντι στη Ρωσία;

Αν, όμως, η Αμερική άλλαζε στρατόπεδο, αν έκανε την Ρωσία ομότιμο σύμμαχο, τότε η Δυτική Ευρώπη θα έπεφτε στην κατηγορία του κομπάρσου, ανεξάρτητα από την στάση της Κίνας. Η συμμαχία ΗΠΑ-Ρωσίας θα έβαζε στο περιθώριο την Δυτική Ευρώπη, κανείς δεν θα την έχει ανάγκη τη στιγμή που έχανε τις αποικίες, την πηγή πλούτου και επιρροής διεθνώς. Οι τρεις γεροντοκόρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία) δίνουν την έσχατη μάχη για να διασωθούν. Το ισχυρό τους χαρτί είναι ότι οι ΗΠΑ είναι βαθιά διχασμένες, ίσως πιο βαθιά από όσο βλέπουμε ακόμα και από όσο υποψιαζόμαστε, ενώ ταυτόχρονα τρεκλίζει η θέση τους ως μοναδικής υπερδύναμης και οικονομικά δεν είναι στα καλύτερά τους.

Η πολιτική της ευρώ-ελίτ και ο “Αλκιβιάδης” Τραμπ

Σε ένα θανάσιμο εναγκαλισμό με την Αμερική, οι τρεις γεροντοκόρες αποφάσισαν: ή θα νικήσουν ΗΠΑ/Ευρώπη μαζί ή μαζί θα πεθάνουν. Οι διπλές επιθέσεις υποχρεώνουν τον Τραμπ σε αναδίπλωση, προσωρινή ή μόνιμη είναι το ερώτημα. Αυτή τη στιγμή ο Τραμπ βάζει νερό στο κρασί του. Αλλά κανείς δεν ξέρει το τέλος. Το ασθενές σημείο των τριών ευρωπαϊκών χωρών είναι ότι μπορούν να στηρίξουν την μπλόφα τους περί ρωσικής απειλής, μόνο τσακίζοντας οικονομικά τους λαούς τους, επιλέγοντας τους εξοπλισμούς αντί για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Κάτι που, ήδη, ιδίως στη Γαλλία, είναι φανερό. Από τις αντιδράσεις θα κριθεί το αποτέλεσμα.

Οι Ευρωπαϊκές ελίτ έχουν προβλέψει και σχεδιάσει τις εξελίξεις. Π.χ. ο Μπρζεζίνζκι προέβλεπε ότι η Αμερικανική μονοκρατορία θα κρατούσε “μια γενιά”, δηλαδή περίπου ως σήμερα. Τι πιο λογικό ότι σε Αμερική και Ευρώπη θα σχεδίαζαν πως να παρατείνουν την υπεροχή τους; Και αυτό κάνουν. Οι ΗΠΑ βασίστηκαν κυρίως στην στρατιωτική τους Ισχύ. Η απογοήτευση ήρθε κυρίως από την αναπάντεχη και ταχύτατη ανάκαμψη της Ρωσίας στη θέση της ΕΣΣΔ, οπότε ο Πούτιν μεταμορφώθηκε σε τέρας. Στην Ευρώπη, βλέποντας μακριά, αντικατέστησαν το φάντασμα του ήδη πεθαμένου κομμουνισμού με το σκιάχτρο της “ακροδεξιάς”, με τους Γερμανούς πάντα πρόθυμους να ξαναπαίξουν για τρίτη φορά τον μοιραίο ρόλο τους.

Οι Ευρω-ελίτ έριξαν τη λάσπη της ακροδεξιάς σε όποιον, άτομο, κόμμα ή απλή Οργάνωση δεν ήταν υπό τον έλεγχό τους. Επιτυχημένη στρατηγική, καθώς οι ηγεσίες των παραδοσιακών κομμάτων φαίνεται αδύνατον να υπερβούν τις πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές τους, κρατώντας έτσι τις λαϊκές δυνάμεις διασπασμένες. Το επιχείρημα περί ακροδεξιάς ενισχύθηκε από τις συνεχείς βολές περί ρωσικής απειλής – τι άραγε θα κάνουν οι Ρώσοι ως κατακτητές στο Παρίσι; Η Μελόνι, πάντως, υποτίθεται φασίστρια με τη βούλα, αναδείχθηκε σε συνεπή συντηρητική πολιτικό, αμερικανόφιλη.

Το αδύναμο σημείο αυτής της πολιτικής είναι ότι για να πετύχει πρέπει να βυθίσει στα τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των ευάλωτων τάξεων, συμπαρασύροντας και τους μεσαίους. Το δεύτερο στη σειρά αλλά πρώτο σε σημασία είναι οι εξελίξεις στο κέντρο της αυτοκρατορίας, στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ είναι ένας “Αλκιβιάδης”, ορμητικός, μεγαλόστομος, φιλόδοξος και αντιφατικός “αριστοκράτης”, με λαϊκό έρεισμα, που θέλει να ανακατασκευάσει την τάξη του, τη χώρα του και τον Κόσμο. Οι λαϊκές αντιδράσεις στις ΗΠΑ και στον Κόσμο θα κρίνουν την τελική έκβαση. Το τέλος του Αθηναίου δεν ήταν το καλύτερο. Το μέλλον του Αμερικανού θα το δούμε.