Αργός θάνατος στην Γάζα με την διεθνή κοινότητα θεατή

Πλήρης διάψευση, καθώς συναγωνίζεται όλους τους προκατόχους του. Στις 25 Ιουλίου 2025, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Νέα Υόρκη, ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε: «Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου θα πρέπει να ολοκληρώσουμε τη δουλειά», αναφερόμενος στην ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Χαμάς στη Γάζα.

Ενώ παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, ενώ οι ΜΚΟ μιλούν για οργανωμένο λιμό, ενώ βίντεο με σκελετωμένα παιδιά που κυκλοφορούν στα δίκτυα, σαν σιωπηλές κραυγές ραγίζουν συνειδήσεις, ο Ντόναλντ Τραμπ προκαλεί καλώντας το Ισραήλ να “τελειώσει τη δουλειά”, σαν η Γάζα να μην είναι έδαφος, αλλά εργοτάξιο. Σαν οι κάτοικοί της να μην είναι άνθρωποι, αλλά ερείπια που έπρεπε να απομακρυνθούν. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτό ήταν απλώς ένα γλωσσικό ολίσθημα και όχι ένα πράσινο φως για γενοκτονία.

Το διαχρονικό δράμα της Παλαιστίνης

Από τις 25 Ιουλίου 2025, μέρος του πληθυσμού της Γάζας έχει φτάσει στο στάδιο 5 του λιμού, το τελικό στάδιο πριν από τον θάνατο. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τα Ηνωμένα Έθνη, πρόκειται για έναν από τους πιο θανατηφόρους λιμούς στη σύγχρονη ιστορία. Οι γιατροί έχουν αναφέρει, ότι η φράση “δέρμα και κόκαλα” δεν περιγράφει πλέον επαρκώς την κατάσταση. Μωρά πεθαίνουν μπροστά στις μητέρες τους. Οι εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις περιγράφουν παιδιά με κενό βλέμμα. Πολλά μωρά πέθαναν σε θερμοκοιτίδες λόγω έλλειψης καυσίμων, ηλεκτρικού ρεύματος και νεογνικών υπηρεσιών.

Αλλά αυτός ο αυτοπροκαλούμενος λιμός δεν προέκυψε από το πουθενά. Είναι η κορύφωση ενός 77χρονου συστήματος, που σχεδιάστηκε για να μετατρέψει μια αυτάρκη αγροτική κοινωνία σε έναν πληθυσμό που εξαρτάται από την ανθρωπιστική βοήθεια, απογυμνωμένο από την αξιοπρέπεια και την ελεύθερη βούλησή του.

Πριν από το 1948, η Παλαιστίνη ήταν μια ακμάζουσα αγροτική οικονομία, καθαρός εξαγωγέας εσπεριδοειδών. Οι βιομηχανίες σαπουνιού και γυαλιού ήταν φημισμένες και συνεισέφεραν εκατομμύρια στο ΑΕΠ της περιοχής. Οι Παλαιστίνιοι αγρότες ήταν κύριοι της γης και της εργασίας τους, οικονομικά αυτάρκεις και αυτόνομοι. Η Νάκμπα άλλαξε τα πάντα. Η εκδίωξη περισσότερων από 750.000 Παλαιστινίων από τα σπίτια τους πυροδότησε έναν οικονομικό μετασχηματισμό, εκτός από την εκτόπιση πληθυσμού.

Αυτή η μαζική εκδίωξη είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια του 40% των παλαιστινιακών βιομηχανικών υποδομών και του 55% της καλλιεργήσιμης γης. Από το 1950, αυτή η κάποτε αυτάρκης κοινωνία είχε εξαρτηθεί από τις μερίδες τροφίμων της Υπηρεσίας Αρωγής και Έργων των Ηνωμένων Εθνών (UNRWA), που ιδρύθηκε το 1949, μόλις ένα χρόνο μετά τη Νάκμπα. Η εν λόγω Υπηρεσία Αρωγής για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες δεν σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει τα βαθύτερα αίτια της παλαιστινιακής αποστέρησης, αλλά για να διαχειριστεί τις συνέπειές της.

Οι σκηνές που στέγαζαν τους εκτοπισμένους έγιναν μόνιμες και μαζί τους αναδύθηκε μια λογική, που επιμένει μέχρι σήμερα: επιβίωση χωρίς κυριαρχία και διαβίωση χωρίς αυτοδιάθεση. Στον Λίβανο, για παράδειγμα, υπάρχουν 12 καταυλισμοί της UNRWA. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, οι κύριοι δωρητές της UNRWA, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπήρξαν επίσης οι κύριοι χρηματοδότες της στρατιωτικής επέκτασης του Ισραήλ, χρηματοδοτώντας έτσι τον εκτοπισμό και τη διαχείρισή του. Αντί η UNRWA να υποστηρίζει το δικαίωμα επιστροφής, επένδυσε στην κατασκευή ημιμόνιμων υποδομών, όπως σχολεία και κλινικές, στους καταυλισμούς, ενθαρρύνοντας τον ατέλειωτο εκτοπισμό. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν σε αυτούς τους καταυλισμούς δεν κατέχουν παλαιστινιακά διαβατήρια και εξακολουθούν να μην μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Ο οικονομικός αποκλεισμός και ο έμμεσος εκτοπισμός

Μετά την στρατιωτική επίθεση του 2014 , το Ισραήλ ενέτεινε περαιτέρω τον αποκλεισμό, απαγορεύοντας το τσιμέντο, τον χάλυβα και άλλα βασικά δομικά υλικά, εμποδίζοντας έτσι την ανοικοδόμηση και αφήνοντας ολόκληρες γειτονιές σε ερείπια, ως μια μορφή διαρκούς τιμωρίας. Το παράλογο της σκληρότητας αναδεικνύεται, από την απαγόρευση των εισαγωγών σοκολάτας στη Γάζα, ένα μέτρο που δεν εξυπηρετούσε κανέναν “σκοπό ασφαλείας”, αλλά στέρησε από τους Παλαιστίνιους τις πιο απλές απολαύσεις.

Αυτή η πολιτική, μεταξύ άλλων, ενσαρκώνει το μοτίβο της στέρησης της αξιοπρέπειάς τους από τους Παλαιστίνιους, μετατρέποντας βασικά αγαθά σε πολυτέλειες. Αυτή η εξάρτηση δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά και ψυχολογική. Το 2019, το 60% των Παλαιστινίων φοιτητών στη Γάζα εξέφρασαν απελπισία για το μέλλον του τόπου τους, αναφέροντας πως η οικονομία εξαρτάται από την οικονομική βοήθεια.

Η τρέχουσα ασφυξία των δομών βοήθειας στη Γάζα έχει οδηγήσει στο να πεθάνουν σχεδόν περισσότεροι Παλαιστίνιοι αναζητώντας τροφή, από ό,τι Ισραηλινοί που σκοτώθηκαν στις 7 Οκτωβρίου 2023. Σκεφτείτε το για μια στιγμή.  Περισσότεροι άνθρωποι δολοφονήθηκαν όχι σε μάχη ή σε διασταυρούμενα πυρά, αλλά ενώ περίμεναν, πεινασμένοι και άοπλοι, για σακούλες αλεύρι και μπουκάλια νερό. Από τον Οκτώβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός έχει ανοίξει επανειλημμένα πυρ εναντίον Παλαιστινίων, που συγκεντρώθηκαν σε σημεία διανομής βοήθειας, σκοτώνοντας εκατοντάδες. Οι ανθρωπιστικοί διάδρομοι έχουν γίνει τόποι εκτελέσεων. Μια έκθεση του Human Rights Watch επιβεβαιώνει ότι οι πομπές βοήθειας συχνά καθυστερούν, μπλοκάρονται ή χρησιμοποιούνται ως δόλωμα.

Τον τελευταίο μήνα, περισσότεροι από 800 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από τον ισραηλινό στρατό, ενώ προσπαθούσαν να λάβουν είδη πρώτης ανάγκης. Από τον περασμένο Μάιο, μεγάλο μέρος της βοήθειας συγκεντρώνεται σε μερικές στρατιωτικοποιημένες, προσωρινές δομές, αναγκάζοντας τους κατοίκους της Γάζας να μεταβούν σε ζώνες εκκένωσης και εκθέτοντας πολλούς σε μια οδυνηρή επιλογή μεταξύ ζωής και θανάτου από την πείνα. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των UNRWA, των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, της UNICEF και της ΔΕΕΣ, έχουν καταγγείλει το σύστημα ως έναν στρατιωτικοποιημένο και πολιτικά ελεγχόμενο μηχανισμό, ως “έναν εκτοπισμό μεταμφιεσμένο σε βοήθεια”.

H πείνα ως όπλο

Όταν εξεταστεί η κατάπαυση του πυρός ή η “ανοικοδόμηση”, η βοήθεια θα χρησιμοποιηθεί για άλλη μια φορά ως μοχλός: για να αναγκαστούν οι Παλαιστίνιοι να μετακινηθούν, να αποδυναμωθεί περαιτέρω η παλαιστινιακή κοινωνία και να μετατραπεί το δικαίωμα επιστροφής σε μια μακρινή οφθαλμαπάτη. Για παράδειγμα, οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν προτείνει τη δημιουργία μιας “ανθρωπιστικής πόλης”, κοντά στη Ράφα, με σκοπό να στεγάσει έως και 600.000 Παλαιστίνιους – με σκοπό τον εκτοπισμό του πληθυσμού της Γάζας σε μια περιοχή που ελέγχεται από τον στρατό με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτό το σχέδιο ισοδυναμεί με αναγκαστικό εκτοπισμό και εγκλεισμό. Πολλοί το συγκρίνουν με τη λογική των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

 

Η λιμοκτονία δεν είναι μέσο για τον τερματισμό του πολέμου, είναι μέσο για τη μείωση του παλαιστινιακού πληθυσμού, με σκοπό την κατάληψη περισσότερης παλαιστινιακής γης. «Ο πόλεμος που συνεχίζεται στη Γάζα δεν είναι πλέον ένας πόλεμος για την επίτευξη πολιτικών στόχων ή για την απελευθέρωση των ομήρων μόνο», δήλωσε ο πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου με τον Βιετναμέζο ομόλογό του Λουόνγκ Κουόνγκ. «Αυτός ο πόλεμος έχει εδώ και καιρό ξεπεράσει κάθε λογική ή δικαιολογία και έχει γίνει ένας πόλεμος λιμού και γενοκτονίας, όπως και ένα μέσο εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού», πρόσθεσε.

Ως πότε η Γάζα θα πεθαίνει;

Στη Γάζα η τραγωδία είναι 100% ανθρώπινης προέλευσης. Ένας πληθυσμός που λιμοκτονεί μπροστά στα μάτια του κόσμου και κανείς δεν έχει την πραγματική βούληση να το σταματήσει. Στη Γάζα βλέπουμε τη βία μέσα από τη ροή των κοινωνικών μέσων. τη φρίκη μέσα από τα κινητά μας. Το ερώτημα είναι αν αποδεχόμαστε να είμαστε απλώς θεατές σε μια τέτοια βία ή πρέπει να αποδείξουμε ότι έχουμε αξίες και αρχές, πιέζοντας τις κυβερνήσεις μας για να επέμβουν. Η Ευρώπη δεσμευμένη από τις επιταγές που αναδύονται από τα ανθρώπινα δικαιώματα. έχει υπάρξει συνένοχη μέσω εμπορικών συμφωνιών, σταθερής ροής όπλων και βίαιων καταστολών των φιλοπαλαιστινίων διαδηλωτών σε όλη την ήπειρο.

Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Σύνδεσης Ευρωπαϊκής Ένωσης-Ισραήλ στις 15 Ιουλίου, οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών είχαν την ευκαιρία να δράσουν, αλλά αρνήθηκαν να λάβουν τιμωρητικά μέτρα βάσει της ρήτρας της συμφωνίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αντί να επιβάλλει κυρώσεις ή να σταματήσει τις πωλήσεις όπλων, η Ευρώπη προσφέρει φορολογικές ελαφρύνσεις, προτιμησιακή πρόσβαση στην αγορά και διπλωματική νομιμότητα, ενώ τα παιδιά της Γάζας χάνονται κάτω από τις βόμβες, ενώ οι μητέρες κλαίνε πάνω από ακρωτηριασμένα σώματα σε σημείο που δεν αναγνωρίζονται, ενώ οι γέροντες πεθαίνουν από δίψα κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους — η Δύση συνεχίζει να προμηθεύει όπλα, οι πολιτικοί εκφράζουν υποκριτικά «ανησυχία» και η προπαγάνδα το αποκαλεί αυτό «αυτοάμυνα»;

Πότε θα συγκινήσουν επιτέλους οι κραυγές των Παλαιστινίων παιδιών, τις πέτρινες καρδιές όσων μπορούν ακόμα να νιώσουν; Αυτός δεν είναι πόλεμος. Και όλοι όσοι σιωπούν είναι συνένοχοι. Η Γάζα στιγματίζει τον ψεύτικο ανθρωπισμό μας, αποκαλύπτει την ηθική χρεοκοπία του δυτικού πολιτισμού…