Ηθικός αυτουργός στις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού ο Ραούφ Ντενκτάς

Έκτοτε, 29 χρόνια μετά, Αύγουστος του 1996, οι δολοφόνοι παραμένουν ελεύθεροι. Δεν έχουν από τότε ταξιδεύσει εκτός κατεχομένων; Δεν κυνηγήθηκαν; Οι Γκρίζοι Λύκοι, οι εκτελεστές του Τάσου, φαίνονται καθαρά στις φωτογραφίες της αγριότητας και της βαρβαρότητας. Περικυκλώθηκε, ήταν 11 Αυγούστου, και κτυπήθηκε με ξύλα, δολοφονικά ρόπαλα και πέτρες. Ένας νέος άνθρωπος, που το μόνο του «έγκλημα» ήταν να συμμετάσχει σε αντικατοχική εκδήλωση κτυπήθηκε μέχρι θανάτου. Ο Σολωμός; Λίγες μέρες, στις 14 Αυγούστου, μετά την κηδεία του Τάσου, δολοφονήθηκε από αξιωματούχους του κατοχικού καθεστώτος. Η εικόνα από την κάμερα τον δείχνει να τρέχει, να ξεφεύγει από τον Ειρηνευτή.

Είχε κλείσει τα αυτιά του στις παροτρύνσεις να σταματήσει. «Σταμάτα, θα σε σκοτώσουν»… Σαν έτοιμος από καιρό, ανέβηκε στον ιστό με την κατοχική σημαία, με το τσιγάρο στο στόμα και με τη δύναμη, την μαγκιά, της αποφασιστικότητας. Δεν έφθασε να αρπάξει την κατοχική σημαία καθώς δέχθηκε πυρά. Βλέποντας το Σολωμό εκεί να ανεβαίνει όλοι έκαναν τον ίδιο συνειρμό. Το μυαλό πήγε στους Μανώλη Γλέζο και τον Λάκη Σάντα, οι οποίοι στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, κατέβασαν από την Ακρόπολη την κατοχική σημαία.

Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Μεταξύ αυτών και το πρωτοπαλίκαρο της κατοχικής δύναμης, μόνιμος αξιωματούχος του παράνομου μορφώματος, Κενάν Ακίν, που πυροβόλησε τον Σολωμό. Με παρόντα, αυτοπροσώπως, εποπτεύοντα και κινηματογραφούντα, σύμφωνα με τον Λάζαρο Μαύρο, τον Ραούφ Ντενκτάς. Ο “Φιλελεύθερος” της εποχής είχε γράψει πως «ο Ντενκτάς κάλεσε στο “προεδρικό” 150 που συμμετείχαν στα επεισόδια και τους τίμησε. Ένα από τα έργα τους το λιντσάρισμα του άοπλου Τάσου Ισάακ». Αυτός ήταν ο ηθικός αυτουργός, με εντολές της Άγκυρας.

Ως ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος, ο οποίος ήταν εκεί στον τόπο του εγκλήματος, δεν κατηγορήθηκε ποτέ. Κι αυτό επειδή, μια τέτοια ενέργεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα «χαλούσε το κλίμα». Πάντα αυτό γίνεται. Κάνουν τα χειρότερα οι Τούρκοι και στην αντίπερα όχθη, η ελληνική πλευρά λειτουργεί με την «αυτοσυγκράτηση» της αποδοχής.

29 χρόνια μετά

Ήταν τότε, εκείνη την περίοδο, που η λεγόμενη διεθνής κοινότητα καταζητούσε για εγκλήματα πολέμου, τον Κάραζιτς, στον οποίον χρεώθηκαν εγκλήματα πολέμου στη Βοσνία. Ο Ντενκτάς, ο οποίος ήταν παρών και στις δυο αυτές δολοφονίες, δεν απασχόλησε. Ούτε καν την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχουν περάσει 29 χρόνια. Η Αναστασία, είχε τότε μόλις γεννηθεί, δεν γνώρισε τον πατέρα της, τον Τάσο. Το «χελιδονάκι», όπως την τραγούδησε η Χαρούλα, το περασμένο Σάββατο, στα αποκαλυπτήρια των ανδριάντων των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, το περασμένο Σάββατο, είπε μεταξύ άλλων:

«Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε, αυτοί που δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για τη θυσία τους. Για αυτούς τους δυο ενωθήκαμε και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, για να βρούμε τον δρόμο ως τη Λάπηθο, την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Μέχρι εκεί που ήθελε να φθάσει ο πατέρας μου, μέχρι εκεί που έβλεπε ο Σολωμός ανεβαίνοντας στον ιστό της κατοχής».

Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες, όπως κι αυτό της αδελφής του Σολωμού, Σκεύης, που σημείωσε πως η θυσία τους ζητά δικαίωση και ελευθερία. Αποδέκτες των μηνυμάτων πολιτικοί και πολίτες. Προς όσους κυριαρχούνται από νοοτροπία προσαρμογής. Μια προσέγγιση, που θεωρεί πως ό,τι ταράζει τα λιμνάζοντα νερά, απομακρύνει την προοπτική «λύσης». Ποιας λύσης; Της όποιας προκύψει, στηριγμένη στο «φταίξαμε και εμείς» ( άρα;) και στο «χρόνο που επιβάλλει τετελεσμένα», που εκ των πραγμάτων «πρέπει» να δεχθούμε;