Η αδύναμη Ευρώπη ανάμεσα σε γεωπολιτικούς γίγαντες

Ο Τραμπ, κυνικός, τόνισε επίσης τη «φιλία» του Πούτιν και την επιθυμία του να τερματίσει τη σύγκρουση. Ρίχνοντας μια καλή ματιά στη φωτογραφία από τη συνάντηση, αυτό που συμπεραίνεται είναι, ότι πρόκειται για τους κηδεμόνες ενός μαθητή, που υπέπεσε σε παράπτωμα, ενώπιον του Λυκειάρχη. Δεν πρόκειται για αρχηγούς κρατών της Ευρώπης σε θέση εξουσίας, αλλά μάλλον για φθαρμένους, πολιτικά αποδυναμωμένους ηγέτες, χλωμούς από το γεγονός ότι έχουν υποβιβαστεί δημόσια σε καθεστώς υποτελούς.

Ήρθαν αντιμέτωποι με τη γεωπολιτική τους αχρηστία, την πλήρη έλλειψη εξουσίας λήψης αποφάσεων. Για άτομα που μεγάλωσαν με τη μυθοπλασία της δικής τους σημασίας, αυτό είναι ένα τραύμα. Ποτέ, σε ολόκληρη την καριέρα τους, δεν είχαν απογυμνωθεί τόσο βάναυσα από τα στοιχεία της εξουσίας τους. Η Berliner Zeitung αναφέρει: «Πέντε Ευρωπαίοι αρχηγοί κυβερνήσεων κάθισαν συρρικνωμένοι στο τραπέζι του Αμερικανού προέδρου και προσευχήθηκαν για τον προστατευόμενό τους, τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι».

Ο Τραμπ, με εμπειρία στο γκολφ -ένα άθλημα ακριβείας- ξέρει πώς να χτυπήσει την μπάλα σε μια τρύπα, δηλαδή πώς να διεξάγει συζητήσεις για να επιτύχει ένα αποτέλεσμα προς το συμφέρον του. Και οι Ευρωπαίοι είναι τα μπαστούνια που χρησιμοποιούνται για να χτυπήσουν την μπάλα. Ο Ζελένσκι είναι η μπάλα που πρέπει να χτυπηθεί στην τρύπα, που είναι ο απώτερος στόχος ενός γηπέδου γκολφ. Ο Τραμπ παίζει με Ευρωπαίους ηγέτες. Και εδώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίρνουν το μάθημά τους για τη Ρεαλπολιτική, καθώς δεν διαθέτουν την απαραίτητη εμπειρογνωμοσύνη και ανθρώπινη γνώση για να μπορέσουν να διαχειριστούν το χάος που έχουν δημιουργήσει.

Κινέζοι παρατηρητές επισημαίνουν, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ξέρουν να παίζουν γκολφ ούτε σκάκι: «Μετά τη σύνοδο κορυφής ΗΠΑ-Ρωσίας. οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέδωσαν κοινή δήλωση, η οποία όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με την προτεινόμενη ειρηνευτική συμφωνία του Τραμπ, αλλά απείλησε με νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας, υπογραμμίζοντας έτσι τις διαφορές μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών και αντανακλώντας την πολυπλοκότητα της επίλυσης της ουκρανικής κρίσης».

Τα αδιέξοδα της Ευρώπης

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παίζοντας τον ρόλο του εμπρηστή, έχουν παρατείνει έναν πόλεμο περιφρονώντας τον ίδιο τους τον λαό, προς όφελος μόνο της δουλοπρεπούς ευθυγράμμισής τους με την ατζέντα του ΝΑΤΟ. Βρίσκονται τώρα στριμωγμένοι, στις παρανοϊκές εμμονές τους, ενώ η αλλαγή της ηγεσίας στο Λευκό Οίκο τους παρέχει μία έντιμη διέξοδο. Δεν θέλουν να αντιληφθούν πως η αυλαία έχει πέσει, ενώ παράλληλα, παραδίδουν τον λαό τους στην καταστροφή.

Ενδεχομένως σύντομα να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή εκδικητικότητα, όχι μόνο για τη στρατηγική τους αποτυχία, αλλά πάνω απ’ όλα για τον ενεργό ρόλο τους στο σαμποτάζ οποιασδήποτε προσπάθειας ειρήνης. Αν δεν πρόκειται για ανικανότητα και έλλειψη πολιτικής αντίληψης, το σαμποτάζ κάθε διπλωματικής πρωτοβουλίας δημιουργεί υπόνοιες για το ρόλο του δουλοπρεπούς φύλακα συμφερόντων, που αντιβαίνουν στο συμφέρον της ανθρωπότητας.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν γνωρίσει τον πόλεμο, αλλά τον συντηρούν, σαν κακομαθημένα παιδιά που παίζουν με σπίρτα στη μέση μιας πυριτιδαποθήκης. Καταστρέφουν αυτό που ισχυρίζονταν ότι προστατεύουν. Θυσιάζουν ανθρώπους στο βωμό της αδυναμίας τους να σκεφτούν έξω από τα ιδεολογικά τους πρότυπα και τα προσωπικά τους συμφέροντα. Οι ψευδο-κυρώσεις τους, καταδικασμένες σε αποτυχία εξαρχής, διατηρούνται στο όνομα μιας φτηνής ηθικής, γυρνώντας μπούμερανγκ στους ευρωπαϊκούς λαούς που ανέχονται αυτές τις μετριότητες που τους κυβερνούν. Ο εφιάλτης τους είναι ένας σκεπτόμενος λαός.

Στο τραπέζι των μεγάλων δυνάμεων, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν καν θέση. το μέλλον του κόσμου διαπραγματεύεται αλλού, όπου η Ευρώπη, ένα παρακμιακό απομεινάρι, δεν είναι τελικά τίποτα περισσότερο από ένα πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα. Η σύνοδος στην Αλάσκα έδωσε επίσης ένα σαφές μήνυμα, ότι η Δύση δεν βρίσκεται πλέον στο κέντρο της σκακιέρας.

Η Ουάσινγκτον, αναγκασμένη να παραχωρήσει στον Πούτιν αυτό που αρνούνταν επί δεκαετίες, δηλαδή το καθεστώς μιας ισότιμης δύναμης, δείχνει πώς έχει μετατοπιστεί το παγκόσμιο κέντρο βάρους. Η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας διαρκεί τρεισήμισι χρόνια και είναι καιρός η Ευρώπη να διδαχθεί από το τέλμα που έχει περιπέσει. Η απώλεια της πρόσβασης στη ρωσική αγορά και στους ενεργειακούς της πόρους, πυροδότησε την αποβιομηχάνιση και τη φυγή κεφαλαίων.

Η Ευρώπη μόνη ανάμεσα σε γίγαντες

Αυτό που απομένει είναι μια Ευρώπη μεταξύ τριών μεγάλων δυνάμεων, όλες με σαφείς στρατηγικές και εθνικά συμφέροντα. Η ΕΕ, από την άλλη πλευρά, «τρώει τις σάρκες της». Χωρίς πραγματική συμμαχία με τη Ρωσία, μια ολοένα και πιο προβληματική σχέση με την Κίνα και μια διατλαντική συνεργασία που εξαρτάται περισσότερο από την αμερικανική πορεία παρά από τη δική της πρωτοβουλία, η Ευρώπη βρίσκεται ολοένα και πιο μόνη στην παγκόσμια σκηνή. Αν η Ευρώπη δεν θέλει να βυθιστεί περαιτέρω στην παγκόσμια πολιτική απαξίωση, πρέπει να μάθει να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με δύναμη, αλλά και με στρατηγική ικανότητα, αφήνοντας το δικό της στίγμα στην παγκόσμια πολιτική.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναμφισβήτητα συμπεριφέρονταν, μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τον Τραμπ, σαν υποτελείς των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα παράδειγμα αυτού, μεταξύ πολλών άλλων, ήταν η δολιοφθορά του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream. Οι Γερμανοί και οι Ευρωπαίοι ηγέτες γενικά το δέχτηκαν αυτό σιωπηλά και αγόρασαν, χωρίς καμία δυσκολία, χωρίς να ανησυχούν για τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 40% ακριβότερο από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Αλλά σήμερα, σε αντίθεση, όπως φαίνεται, με την υποτέλεια που βασίλευε, γινόμαστε μάρτυρες, σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μιας εξαιρετικά βίαιης εκστρατείας κατά της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται για ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο στη σύγχρονη ιστορία της Δύσης. Τι συμβαίνει; Έχει χάσει η Δυτική Αυτοκρατορία την σχεδόν αυτόματη, σχεδόν φυσική της αλληλεγγύη; Έχουν αποκτήσει οι ευρωπαϊκές χώρες την ανεξαρτησία τους από την Αμερική, όπως βιάζονται να συμπεράνουν ορισμένοι. Έχουν μια αντίδραση υπερηφάνειας και κυριαρχίας;

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για την Ευρώπη από τη μία πλευρά έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών από την άλλη. Κατ’ ουσίαν πρόκειται για μία συμμαχία του ευρωπαϊκού βαθέος κράτους με το αντίστοιχο αμερικανικό, ενάντια στον αμερικανό πρόεδρο. Η ίδια αντίθεση στον Πρόεδρο Τραμπ βρίσκεται και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου υποβόσκει μία εκστρατεία κατά του Τραμπ και του Τραμπισμού στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αλλά αυτό δεν είναι σχίσμα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης, είναι ένα σχίσμα εντός της Δύσης, εντός του δυτικού στρατοπέδου…