Πως θα ξεκολλήσει η χώρα από τον πολιτικό βάλτο – Ο ρόλος Σαμαρά και Τσίπρα

Το τονίζουμε αυτό, γιατί μοιάζει να μπαίνουν αμφότεροι (Σαμαράς – Τσίπρας) στον πειρασμό απλώς να ρίξουν τον Μητσοτάκη. Αυτό δε φτάνει, δεν μας ενδιαφέρει. Ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται –σε αυτή τη φάση– μια καλύτερη Βουλή, με αποτελεσματικότερη αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά μια άλλη κυβέρνηση που θα κάνει αυτά που πρέπει. Αυτό σημαίνει, ότι έρχονται για να κάνουν ρήξεις, βαθιές και δομικές. Η περιβόητη «Συναίνεση» που μόλυνε την ψυχή της σοσιαλδημοκρατίας και υπέταξε την πολιτική στους τραπεζίτες έχει τελειώσει.

Ο βασικός εχθρός του λαού και του Κράτους είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτό ισχύει τόσο για τον δεξιό Σαμαρά, όσο και για τον αριστερό Τσίπρα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με δεδομένο το κοινοτικό κεκτημένο, δεν είναι εύκολο να το γκρεμίσεις. Μπορείς όμως να δημιουργήσεις ρήγματα στο καρτέλ που έχουν συγκροτήσει. Και κυρίως, να μην το χτυπήσεις ευθέως αλλά με κυκλωτικές κινήσεις μέσω άλλων τομέων, πχ. την ενέργεια. Επίσης, οφείλουν αμφότεροι να σκιαγραφήσουν τις προτεραιότητές τους στη συνταγματική αναθεώρηση.

Οι αναστολές του Σαμαρά ήταν και είναι σε μεγάλο βαθμό εύλογες. Έριξε την κυβέρνηση του Κώστα Μητσοτάκη, ΠΟΛΑΝ, τον γύρισε πίσω ο Κώστας Καραμανλής, κυβέρνησε δυο χρόνια, του γυρίσανε την πλάτη οι Βρυξέλλες, τον απέπεμψε το Κυριάκος και τώρα είναι λογικό να διστάζει. Δεν ήθελε άλλη εμπλοκή ο Σαμαράς πέρα από τις ηχηρές παρεμβάσεις του. Όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει, όλη τη χρονιά περίμενε μήπως γίνει κάτι στην κοινοβουλευτική ομάδα, μια ανατροπή. Αυτοί όμως πήγανε για μπάνια για να ξεχάσουν τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Μετά από όσα συνέβησαν αυτό το καλοκαίρι (Λιβύη, επιστολικές ψήφοι, φωτιές κ.ο.κ.) νομιμοποιείται να δράσει.

Δρόμος μετ΄ εμποδίων για την… κυβέρνηση

Δεν μπορεί πια να έχει αναστολές. Όλα δείχνουν πως θα κάνει την κίνηση. Η εκλογική αριθμητική δηλώνει ένα μεγάλο κενό που μοιάζει να τον περιμένει για να το καλύψει. Σημασία θα έχουν και τα πρόσωπα που θα τον πλαισιώσουν. Βέβαια, υπό την πίεση του χρόνου, μπορεί να γίνουν και μερικές αβαρίες, αλλά αυτά είναι πταίσματα… Σημασία έχει η ανατροπή.

Ο Τσίπρας, σε αντίθεση με τον Σαμαρά, δεν είχε αναστολές. Σοκαρισμένος ήταν από την αδυναμία της υπέρβασης των νευρώσεων της καφενειακής αριστεράς. Συνεπώς, καλά έκανε και τους άφησε να βράσουν στο ζουμί της. Δυο χρόνια μορφωνόταν, μάθαινε, παρακολουθούσε, «γυμναζόταν» στην διεθνή σκηνή. Το παιγνίδι το ξέρει πια, έξω και μέσα. Ξέρει τους αρμούς της εξουσίας και πού είναι ραγισμένοι. Ξέρει την εικόνα που θέλουν οι απέξω και προσαρμόζεται. Αισθάνεται δυνατός και διαθέτει πλέον το στομάχι της υπομονής και έχει ξεπεράσει τις συντροφικές αναστολές. Είναι έτοιμος να σφάξει στο γόνατο.

Βέβαια αργεί. Θα τα ρίξει στις 5 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, θα βγάλει το βιβλίο με τις αλήθειες του, καλά ήταν και τα πρακτικά του συμβουλίου αρχηγών του 2015, αλλά… Τον συνοδεύει η θεωρία πως θα μπει στη μάχη στις δεύτερες εκλογές. Δηλαδή, να περιμένει να δει αν στις πρώτες μπορεί να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, οπότε θα πάμε σε επαναληπτικές εκλογές και τότε να εμφανιστεί ως game changer. Προφανώς έχει μια λογική αυτό, αλλά ο καταστροφικός χρόνος έξω και μέσα τρέχει. Εκτός αν είναι πεπεισμένος ότι ο Μητσοτάκης θα αντέξει έως το 2027…

Οι Rolling Stones τραγουδούσαν το 1974 “Time waits for no one, no favours has he / Time waits for no one, and he won’t wait for me…” και το ερώτημα που τίθεται είναι ένα αυτό ισχύει και για την πολιτική. Προφανώς ισχύει για τους πολιτικούς. Ο χρόνος ούτε τους περιμένει, ούτε τους χαρίζεται. Έχω την αίσθηση ότι ισχύει και στην πολιτική. Μην κοιτάτε που ο Τραμπ υποχωρεί από τη μία 90ήμερη εκεχειρία στην άλλη, ή από το τελεσίγραφο των 50 ημερών στις 10 και μετά στέλνει τη μπάλα στην Αλάσκα. Το ζήτημα είναι ποιος κουρδίζει το ρολόι του χρόνου της πολιτικής και της κυβέρνησης…

Κι αυτός είναι οι ανάγκες και η έντασή τους. Αυτές γυρίζουν την κλεψύδρα. Οι ανάγκες του λαού, οι ανάγκες της οικονομίας, οι αμυντικές ανάγκες, οι διεθνείς σχέσεις κ.ο.κ. Τα θυμίζω όλα αυτά γιατί η Ελλάδα δεν έχει καθόλου χρόνο. Οι ανάγκες του λαού σε εισόδημα και κοινωνικό κράτος είναι στο ζενίθ, η πραγματική οικονομία δεν αναπτύσσεται όσο και όπως πρέπει, μόνο κάποια νούμερα λένε ότι πάνε καλά. Οι διεθνείς σχέσεις είναι στο ναδίρ, έχουμε γίνει περίγελος και το casus belli είναι τώρα στα ανοιχτά της Κρήτης. Και το 2032 τελειώνει η περίοδος χάριτος του χρέους.

Η κυβέρνηση αυτή έπρεπε να έχει πέσει από προχθές! Οι μόνοι που μπορούν να την ρίξουν είναι είτε οι βουλευτές της πλειοψηφίας, είτε μια γενική απεργία δέκα ημερών. Και προφανώς θα είναι καλύτερα να πέσει έτσι, παρά όταν το τουρκικό τρυπάνι θα δοκιμάζει μέσα στην ΑΟΖ της Κρήτης.