Σοβαροφανείς ποιητές που αναζητούν εναγωνίως εν ζωή δικαίωση…

Η ποίηση δεν έχει σχέση με τον εαυτό μας, με το εγώ μας, όσο κι αν γράφουμε σε πρώτο πρόσωπο (γιατί είναι ένα θέμα που ξέρουμε καλύτερα)…. Είναι για το “εμείς”, για την Πανανθρώπινη Συλλογική Συνειδητότητα και μόνον όταν εγγραφεί στα λεγόμενα “ακασικά αρχεία”, μόνον τότε σημαίνει πραγματικά κάτι, και ο δημιουργός του γίνεται “διαχρονικός”, “αθάνατος”, σημαίνων, σημαντικός, πολυδιάστατος…

Αλλιώς είναι μια εαυτιστική, προσωποκεντρική, ατομοκεντρική άσκηση ενός Ναρκίσσου, που επιζητεί απεγνωσμένα το χειροκρότημα και εκβιάζει με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο το να είναι και να παραμείνει για πάντα το κέντρο του Σύμπαντος Κόσμου. Θλιβερό, δεν νομίζετε;

Αντιθέτως, υπάρχουν σεμνοί και ταπεινοί φιλάνθρωποι και φιλόζωοι, φυσιολάτρες εργάτες του Πνεύματος, που παλεύουν για την Ειρήνη, την Ισότητα, την Ισονομία, την Ελευθερία όλων των όντων… απανταχού τής γης. Αυτοί, συνήθως, δεν κάνουν θόρυβο γύρω από τον εαυτό τους, απορροφώνται τόσο από το σημαντικό έργο τους, που δεν είναι πλέον του κόσμου τούτου και φεύγουν αφήνοντας ευωδία λιβανιού πίσω τους…

Οι άλλοι όμως, που γνωρίζουν βαθιά μέσα τους πως δεν αξίζουν, πως το όποιο εργάκι τους είναι αναλώσιμο, μίας και μοναδικής αμφιβόλου χρήσεως, παλεύουν με νύχια και με δόντια να απαξιώσουν τους άλλους “ομοτέχνους” τους και πρεσβεύουν την αρχή “μετά την απομάκρυνσιν από το πρώτο νεκροταφείον (κι από το… ταμείον, βεβαίως) ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”. Έτσι λοιπόν επιδίδονται σε ανοίκειους και ανήθικους διαγκωνισμούς και επινοούν διαγωνισμούς εκεί που δεν υπάρχουν.

Όταν μάλιστα προσθέσεις την εσωτερική αποτυχία ολάκερης ζωής, το πολύ προχωρημένο της ηλικίας, την χρονοκαθυστέρηση εμφάνισης στα Γράμματα, την όποια κατάθλιψη κατόπιν τραυματικών γεγονότων (ή απλώς της υποχρεωτικής συνταξιοδότησης), τότε τα πράγματα γίνονται πραγματικά κωμικοτραγικά και τα πάσχοντα άτομα χρειάζονται επειγόντως βοήθεια, δεδομένου ότι ο οίκτος δεν βοηθάει πραγματικά κανέναν. Εξάλλου, η έλλειψη χιούμορ προδίδει χαμηλό δείκτη και IQ και EQ! “ο Μότσαρτ γελούσε, ο Σαλιέρι όχι – δεν είχε κανέναν λόγο άλλωστε να γελάει ο ελάσσων” (αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους στίχους μου).

Αναζητώντας εν ζωή δικαίωση… 

Κι ένα άλλο θέμα είναι η ύπαρξη αξιόπιστης επιστημονικής Κριτικής με αξιοσημείωτο χωροχρονικό βεληνεκές. Ο Νομπελίστας Μπέκετ θεωρεί βρισιά την ιδιότητα “Κριτικός Λογοτεχνίας” κι όταν πήρε το Ανώτατο Παγκόσμιο Βραβείο κυκλοφόρησε σε ειδική συλλεκτική έκδοση όλες τις απορριπτικές, υβριστικές, απαξιωτικές κριτικές που δέχτηκε, καθώς και τις αρνητικές επιστολές, που δέχτηκε από εκδότες, παραγωγούς, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές και άλλα… κοινωφελή είδη. Η Έμιλι Ντίκινσον αναγκάστηκε να μονάσει αμέσως την πρώτη “επίσημη” κριτική απόρριψη άμα τη εμφανίσει… Αυτό, όμως, δεν την εμπόδισε να διαπρέψει στους αιώνες!

Ανέλαβα εδώ και πάρα πολλά χρόνια να μελετώ και να προβάλλω πρωτοεμφανιζόμενους λογοτέχνες ανεξαρτήτως ηλικίας, με την ελπίδα να ανακαλύψω τον επόμενο Καβάφη, τον Ίβυκο, τη Σαπφώ, τον Ευριπίδη… Κι αυτός είναι ο μόνος στόχος μου ως κριτικός, η μόνη μου φιλοδοξία. Φυσικά, δεν είναι ακύμαντος αυτός ο δρόμος, ειδικά όταν γίνεται συστηματικά, αυτοθυσιαστικά και διαρκεί περισσότερο από τις μωροφιλοδοξίες άλλων… Είμαι προετοιμασμένος να δεχθώ επιθέσεις παντός είδους, ακόμα κι από εκεί που δεν το περιμένω. “Ουδείς/ουδεμία/ουδέν ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος”. Όμως εάν κατέθετα με την πρώτη επιθεσούλα τα όπλα, δεν θα ήμασταν τώρα εδώ να συνομιλούμε.

Εάν δεν αντέχουμε τις δοκιμασίες διαφοράς και συγκρίσεως, ε, τότε ας μην εκτιθέμεθα ως ποιητές και ποιήτριες. Ο στόμφος συχνά συνορεύει με τη γελοιότητα. Το χιούμορ προϋποθέτει τον αυτοσαρκασμό. Η ειρωνεία είναι δίκοπο μαχαίρι όταν στρέφεται στους άλλους, ειδικά όταν είναι αθώοι κι ανυποψίαστοι… Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…. Πάνω σε λέξεις-λέξεις-λέξεις, που διαβάζω συστηματικά εδώ 45 χρόνια. Με το Καλό για το Κοινό Καλό τε και Αγαθό όλων! Για ένα καλύτερο αύριο, για έναν δικαιότερο κόσμο.