Νατσιός: Επιτελείται έγκλημα με τους υδρογονάνθρακες – Ξεπούλημα αντί αξιοποίησης

Η ερώτηση ξεκινά με αναφορά στην πρόσφατη επισήμανση του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας (ΙΕΑ) για τη φθίνουσα πορεία των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή της κοινοπραξίας CHEVRON – HELLENiQ ENERGY στον διαγωνισμό για τα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης και της Πελοποννήσου χαρακτηρίζεται μεν θετική, αλλά ανεπαρκής.

Ο Δημήτριος Νατσιός υπενθυμίζει ότι τα τελευταία έξι χρόνια η χώρα παρέμεινε αδρανής, χωρίς καμία ουσιαστική ενέργεια για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Αντίθετα, όπως σημειώνει, αναπτύχθηκε μια «καλά οργανωμένη προπαγάνδα» από πολιτικούς, μέσα ενημέρωσης και ιδρύματα όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, που επιχειρούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η αξιοποίηση των υδρογονανθράκων είναι ασύμφορη, ακριβή και περιβαλλοντικά επιζήμια.

«Τι άλλαξε τώρα;» διερωτάται ο κ. Νατσιός, επισημαίνοντας την αντίφαση στην κυβερνητική στάση, που από την αποθάρρυνση πέρασε σε πανηγυρισμούς για τις πρόσφατες συμφωνίες. Θέτει μάλιστα το ερώτημα αν η νέα αμερικανική πολιτική με το σύνθημα «drill, baby, drill» επηρέασε τη στροφή αυτή, ή αν απλώς η κυβέρνηση αντιλήφθηκε καθυστερημένα ότι χωρίς ενεργειακή αυτάρκεια δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία.

Ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ υπενθυμίζει ότι πριν από μισό αιώνα, η Ελλάδα με τον Πρίνο είχε κατορθώσει να ενταχθεί στον χάρτη της παραγωγής υδρογονανθράκων, παρά την περιορισμένη τεχνολογία της εποχής. Όμως, όπως τονίζει, η τουρκική πολιτική στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με τις εγχώριες πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ, έβαλαν το ζήτημα σε «κατάσταση λήθαργου». Η μνημονιακή περίοδος και οι επιταγές της «πράσινης μετάβασης» έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα, καθιστώντας την Ελλάδα εξαρτημένο εισαγωγέα πετρελαίου και φυσικού αερίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κάθε ενεργειακή κρίση.

Ο Δημήτριος Νατσιός αναφέρεται εκτενώς στις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών φορέων του ενεργειακού τομέα μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, τις οποίες χαρακτηρίζει «αποικιοκρατικού τύπου». Παραθέτει ως παραδείγματα τη HELLENiQ ENERGY, όπου το Δημόσιο απουσιάζει από το μετοχικό σχήμα, τη ΔΕΣΦΑ, όπου το 66% πέρασε σε ξένους επενδυτές, και τη ΔΕΠΑ Υποδομών, η οποία κατέληξε εξ ολοκλήρου σε ιταλικά χέρια. «Σε αντίθεση με την Ελλάδα», σημειώνει, «χώρες όπως η Νορβηγία αξιοποίησαν τα ενεργειακά τους αποθέματα και κατεύθυναν τα έσοδα στην αναβάθμιση της κοινωνίας τους».

Στο ίδιο πνεύμα υπενθυμίζει τον «Νόμο Μανιάτη» (ν. 4162/2013), ο οποίος προέβλεπε τη δημιουργία Εθνικού Λογαριασμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γενεών (ΕΛΚΑΓ), ώστε τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες να διασφαλίσουν το μέλλον της χώρας. Ένα θεσμικό εργαλείο που, όπως αφήνει να εννοηθεί, έχει εγκαταλειφθεί στη λήθη.

Τα στοιχεία που παραθέτει από την Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων και Ενεργειακών Πόρων (ΕΔΕΥΕΠ) είναι αποκαλυπτικά: τα πιθανά αποθέματα φυσικού αερίου στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης φθάνουν τα 680 δισ. κυβικά μέτρα, όταν η ετήσια κατανάλωση της χώρας είναι μόλις 6,3 δισ. κυβικά. Πρόκειται για μια ενεργειακή δεξαμενή που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες πολλών δεκαετιών και να καταστήσει την Ελλάδα πυλώνα ενεργειακής ασφάλειας στην περιοχή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Δημήτριος Νατσιός θέτει ευθέως πέντε καίρια ερωτήματα προς τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας:

• Ποια είναι η εθνική στρατηγική για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στη δυνητική ΑΟΖ της Ελλάδας;
• Ποιες εταιρείες, δημόσιες ή ιδιωτικές, θα αναλάβουν το έργο;
• Ποιο είναι το ποσοστό συμμετοχής του Δημοσίου σήμερα και ποιο προβλέπεται για το μέλλον;
• Τι ποσοστό εσόδων θα κατευθυνθεί στα δημόσια ταμεία την επόμενη δεκαετία;
• Ισχύει ακόμη ο ν. 4162/2013 για τον ΕΛΚΑΓ ή έχει αδρανοποιηθεί;

Με αυτή την ερώτηση, ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ επιδιώκει να αναδείξει ένα ζήτημα που διαχρονικά παραμένει στο περιθώριο, αλλά αφορά άμεσα το μέλλον της χώρας. Οι υδρογονάνθρακες είναι ένας στρατηγικός παράγοντας που μπορεί να καθορίσει την οικονομική αυτάρκεια, την κοινωνική ευημερία και την εθνική ανεξαρτησία.

Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν η Ελλάδα θα τολμήσει να ακολουθήσει τον δρόμο χωρών που αξιοποίησαν με σύνεση τα ενεργειακά τους αποθέματα ή αν θα συνεχίσει να παραμένει θεατής, βλέποντας τον εθνικό της πλούτο να καταλήγει σε ξένα χέρια.