“Necropolis”: Μία εικαστική προσευχή στην Καρδίτσα

Το περασμένο Σάββατο έζησα μια μοναδική εμπειρία. Αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μου ένα μοναδικό σύνολο τοιχογραφιών, μόλις πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο της Καρδίτσας, που φιλοτεχνεί εδώ και πέντε (5) χρόνια σε καθημερινή βάση (!) ο ζωγράφος και street artist, Γιάννης Jola, σε έναν χώρο 100 στρεμμάτων και σε εγκαταλειμμένα κτίρια, που στέγαζαν παλιά το ιπποφορβείο της πόλης και την τεχνητή σπερματέγχυση ζώων.

Τα θέματα που ζωγραφίζει, δίνοντας στις προσόψεις των ερειπίων την εικόνα αρχαίου ναού, είναι παρμένα από την μυθολογία, τα παγανιστικά σύμβολα, αλλά και την ίδια την εμπειρία, που ο ίδιος έζησε όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά τον χώρο στην καταστροφή του Ιανού και είδε τα κουφάρια και τα οστά των πνιγμένων ζώων. Αποφάσισε τότε να φτιάξει μόνος του ένα μνημείο στη Ζωή και την αρχέγονη Φύση. Στις ιερές, αιωνόβιες δυνάμεις της γης και την διαρκή ευλογία της πανίδας και της χλωρίδας του κάμπου-μήτρας της Θεσσαλίας.

Πρόκειται για μιαν οραματική σύλληψη ενός έργου “αυθαίρετου”. Που έγινε μυστικά, σχεδόν λαθραία, σε έναν “μη τόπο” – ο χώρος και τα κτίσματα ανήκουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και διεκδικούνται από την Περιφέρεια – και που έχει δεχθεί επιθέσεις, πυρκαγιές, κλοπές, καταστροφές κ.λπ.

Necropolis: Ένα απρόσμενο μνημείο τέχνης

Όλα αυτά τα χρόνια ζωγράφισε εκατοντάδες τ.μ εξωτερικών και εσωτερικών τοίχων, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο, όσο και ιδιαίτερο μνημείο. Σήμερα όλο αυτό στέκει σαν ένα “μυστικό” μνημείο ανθρώπινης πίστης και υπομονής, μία Σκήτη τέχνης, που φτιάχτηκε σαν οπτική Προσευχή, μόνο και μόνο γιατί το θέλησε η πίστη και το πάθος ενός και μόνου ανθρώπου. Εκτός εμπορίου, αγοράς τέχνης, κυκλωμάτων, προσωπικής προβολής, χρήματος κ.λπ. Με απόλυτα προσωπική, εμμονική δουλειά και απόλυτα προσωπικό – τεράστιο – κόστος. Τεράστιο, δηλαδή, μάθημα για όλους!

ΥΓ. Προσωπικά είμαι ευτυχής που το είδα και το διάβασα – όσο μπόρεσα να διαβάσω ένα τέτοιο, πολυσήμαντο έργο. Πράγμα που αποδεικνύει ότι κανένα ταξίδι δεν γίνεται εις μάτην. Για την Καρδίτσα και την ευρύτερη περιοχή, το Necropolis είναι ένας θησαυρός. Το υποστηρίζω μετά λόγου γνώσεως. Θυμάμαι εδώ την περίφημη φράση του Φερνάντο Πεσόα: “Δεν υπάρχουν κανόνες. Όλοι οι άνθρωποι είναι οι εξαιρέσεις σ’ έναν κανόνα που δεν υπάρχει”.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης γράφει για τη μοναδική δουλειά του στον συγκεκριμένο χώρο: “Το Necropolis είναι ένα καλλιτεχνικό project του Jola από την Καρδίτσα, που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα και κορυφώθηκε μετά την καταστροφική καταιγίδα Ιανός. Σε εγκαταλελειμμένες, κτηνοτροφικές μονάδες και κατεστραμμένα κτίρια, ο καλλιτέχνης δημιούργησε μια σειρά τοιχογραφιών σε διάλογο μεταξύ τους, με οργανικές φόρμες, κουφάρια-σκελετούς ζώων, αρχαίους ναούς, αρχαιολογικά ευρήματα της Θεσσαλίας και μοτίβα φθοράς.

Ένα Μετά-αποκαλυπτικό έργο που έφερε στο φως στοιχεία από την προϊστορία, ιστορία και μυθολογία της περιοχής μετά το πέρασμα του Ιανού. Στόχος του είναι να τιμήσει τις απώλειες της φύσης και να διατηρήσει ζωντανές τις μνήμες της καταστροφής. Το έργο λειτουργεί ως μνημείο ζωής και θανάτου, αλλά και ως υπενθύμιση της ανθρώπινης σχέσης με τη γη. Το έργο Necropolis επαναπροσδιορίζει αισθητικά έναν ιστορικό χώρο αναπαραγωγής-γεννητικής βελτίωσης ζώων (εσωκλείοντας και τις 2 κυλινδρικές πολεμίστρες στην είσοδο της πόλης από τον Εμφύλιο) που κάποτε έσφυζε από ζωή και δημιουργία μετατρέποντας τον πόνο σε δημιουργία και τη μνήμη σε τέχνη…”