Υπό ποιους όρους η νόμιμη μετανάστευση μπορεί να αμβλύνει το δημογραφικό πρόβλημα

Όλα αυτά σχετίζονται ασφαλώς με την οικονομία και την ανάπτυξη. Μια απολίτιστη κοινωνία, κυρίως άρρωστων συνταξιούχων, δεν μπορεί να ελπίζει σε σπουδαίες επιδόσεις. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς σωστή οικονομία. Και δεν υπάρχει ποιότητα ζωής χωρίς σωστή οικολογία. Η Εθνική Άμυνα και η Ασφάλεια της χώρας είναι δύο βασικές προϋποθέσεις για την κανονική οικονομική δραστηριότητα (άλλο είναι η πολιτική σταθερότητα).

Οικονομικά χαρακτηριστικά της Άμυνας και της Ασφάλειας: Είναι και οι δύο πανάκριβες. Και στις προμήθειες και την λειτουργία τους εμφιλοχωρούν “γκρίζες” ενέργειες, ανομίες και “μίζες”, που επιβαρύνουν τελικά τον κρατικό προϋπολογισμό. Ανεξάρτητα από τις ενίοτε αποκαλύψεις των ανομιών και τις τιμωρίες των υπευθύνων, το κόστος είναι μεγάλο. Όσο όμως, από την άλλη πλευρά, και το όφελος, από την φύλαξη των εθνικών συνόρων και την ασφάλεια των πολιτών στην καθημερινότητα τους.

Ιδιαίτερα για την Άμυνα της δικής μας χώρας, που υφίσταται εθνικές απειλές, η αναγκαιότητα φύλαξης των συνόρων και ετοιμότητας των Ενόπλων Δυνάμεων, με όποιο μεγάλο κόστος, είναι προφανής. Η ανεξαρτησία των βασικών λειτουργιών/εξουσιών του πολιτεύματος και ο αλληλοέλεγχός τους είναι πολύτιμα, γιατί περιορίζουν ασφαλώς τις ανομίες και τιμωρούν τους δράστες, έστω και εάν δεν εξαφανίζουν τις αναγκαιότητες. Και ως έτσι, επιβαρύνουν ή ωφελούν και την οικονομική δραστηριότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σχετικές δαπάνες, παρά τα προβλήματα, ψηφίζονται συνήθως στην Βουλή, από όλα ή τα περισσότερα πολιτικά κόμματα.

Οι αριθμοί βοούν. Συγκριτικά με το παρελθόν μας, οι γεννήσεις κάθε χρόνο στην χώρα μας υπολείπονται σημαντικά των θανάτων. Ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται συνεχώς. Και αν συνυπολογίσουμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων κυρίως ανθρώπων, που έδιωξε από την χώρα η κρίση των τελευταίων 15 ετών, διαπιστώνουμε δραματική μείωση του παραγωγικά και οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Κάτι ιδιαιτέρως μελαγχολικό για το μέλλον του τόπου μας. Ο βασικός λόγος του δημογραφικού προβλήματός μας είναι καταφανώς οικονομικός. Και θα χειροτερέψει το πρόβλημα, όσο δεν λαμβάνονται αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης.

Δεν είναι εύκολη η λύση. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τους Έλληνες, να γεννούν και να μεγαλώνουν περισσότερα παιδιά, εάν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα από οικονομική άποψη. Και το θέμα δεν διορθώνεται με επιδόματα, που δεν φθάνουν ούτε για “ζήτω”. Χρειάζεται γενναία ενίσχυση των εισοδημάτων, σοβαρή βελτίωση των παροχών υγείας και παιδείας και απόλυτη κοινωνική βοήθεια των οικογενειών. Αυτά όλα απαιτούν τεράστια ποσά κάθε χρόνο, που δεν υπάρχουν στην χρεωκοπημένη χώρα μας. Και οι κραυγές “πάρτε τα από τους λίγους πλούσιους και δώστε τα στους πολλούς φτωχότερους” φαντάζουν αντιφατικές, φθηνές και λαϊκίστικες, για ένα τόσο σοβαρό και πανάκριβο πρόβλημα, που απειλεί το μέλλον του Έθνους.

Εξάλλου, και αύριο να γίνονταν όλα αυτά, θα χρειάζονταν πολλά χρόνια, για να αντιστραφεί η κακή σχέση γεννήσεων και θανάτων. Άμεση λύση, εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά επωφελής, θα μπορούσε να είναι η στοχευμένη μεταφορά, υποδοχή και ενσωμάτωση στην χώρα χριστιανικών πληθυσμών, που ταλαιπωρούνται σε άλλες χώρες. Συνδυασμός οικονομικών και εθνικών μέτρων, που πρέπει να υποδειχθεί από ομάδες ειδικών επιστημόνων. Ταχύτατα. Οι καιροί ου μενετοί..!

Το μεταναστευτικό ζήτημα

Ως προς το μεταναστευτικό, είναι λάθος η οξεία κόντρα, μεταξύ αυτών που δεν θέλουν και αυτών που θέλουν τους μετανάστες στην χώρα μας. Απερίσκεπτες και οι δύο αντίθετες απόψεις. Αυτοί που δεν τους θέλουν, πρέπει να σκεφτούν ότι οι μετανάστες είναι αναγκαίοι, γιατί εμείς δεν αυξάνουμε τον πληθυσμό μας και γιατί δεν “καταδεχόμαστε” κάποιες από τις – κυρίως χειρωνακτικές και αγροτικές – εργασίες μας. Και αυτοί που τους θέλουν, πρέπει να σκεφτούν ότι οι άνθρωποι αυτοί, άλλου θρησκευτικού δόγματος και άλλης κοινωνικής κουλτούρας, δεν ενσωματώνονται εύκολα στην ελληνική ζώσα πραγματικότητα. Δεν φταίνε, αλλά δεν μπορούν και δεν θέλουν. Ούτε εμείς μπορούμε και θέλουμε να ενσωματωθούμε μαζί τους. Τελεία και παύλα.

Και μην ψάχνουμε για ενόχους μεταξύ μας. Ένοχοι είναι οι πόλεμοι, οι πολιτικές διώξεις και η οικονομική ανέχεια, που τους στέλνουν εδώ. Ένοχοι είναι και οι άλλοι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να τους “μοιραστούμε”, ενώ κυρίως στις χώρες τους θέλουν να πάνε. Και η σοβαρή οικονομική παράμετρος: Κάποιοι πρέπει να δουλεύουν και να παράγουν στις δουλειές που δεν κάνουμε εμείς. Και κάποιοι πρέπει να ενσωματωθούν στην κοινωνία μας και να προστεθούν τον πληθυσμό μας. Ναι, αλλά αυτούς που έρχονται και δεν θέλουν να μείνουν εδώ ή αν μείνουν μπορεί να αλλοιώσουν τα εθνικά χαρακτηριστικά μας, τι θα τους κάνουμε; Θα τους στείλουμε πίσω (πού, πώς και με ποιο δικαίωμα); Θα τους κλείσουμε φυλακή (πόσους και με ποιο δικαίωμα); Ή θα τους πνίξουμε (με ποιο δικαίωμα);

Η λύση είναι μία και χωρίς φιοριτούρες. Το πρόβλημα είναι ανθρωπιστικό και πανευρωπαϊκό. Το μεταφέρουμε, λοιπόν, σε όλους τους Ευρωπαίους συμπολίτες, με δική μας ασφαλώς συμμετοχή: Ζητάμε, με διακρατικές συμφωνίες και υποδεχόμαστε, νόμιμα και καθαρά, πληθυσμούς σύμφωνους με το ελληνορθόδοξο θρήσκευμα και την ελληνική κουλτούρα (περίπου μισό εκατομμύριο υπάρχουν και ταλαιπωρούνται μόνο στην Συρία).

Τους ενσωματώνουμε, δίνοντας γη, στέγη και βοήθεια, να εγκατασταθούν, να εργάζονται και να ζουν σε “άγονες” περιοχές και ειδικότητες. Είναι επιστήμονες, υπάλληλοι, άνθρωποι του επιχειρείν, εργάτες και αγρότες. Το μισό Υπουργείο Μετανάστευσης ας ασχολείται αποκλειστικά με αυτούς. Οι οποίοι έτσι συμβάλλουν και στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας, που τους φιλοξενεί, τους ενσωματώνει και τους κάνει πολίτες της, υπό όρους.

Για τους άλλους, που έρχονται “απρόσκλητα” και “παράνομα”, εμείς διαθέτουμε μερικά ακατοίκητα νησιά μας. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατόπιν συμφωνίας, φτιάχνει εκεί πολιτισμένους οικισμούς και εγκαθιστά ευρωπαϊκές ανθρώπινες υπηρεσίες φιλοξενίας, φύλαξης αλλά και εξέτασης αιτήσεων, παροχής ασύλου, διαβατηρίων για ευρωπαϊκές χώρες ή επαναπροώθησης στις χώρες προέλευσής τους.

Όσοι επιλέγονται για την Ελλάδα, οδηγούνται σε ανάλογες περιοχές. Άλλοι προωθούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και όσοι δεν θέλουν τίποτε από αυτά, παραμένουν, υπό φύλαξη, στα ευρωπαϊκής σημαίας αυτά νησιά, μέχρι να αποφασίσουν, τι θέλουν. Σε όλες τις περιπτώσεις, είναι συνεχής η συνεργασία με την Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές αρχές.