Τέμπη: Συνεχίζουν να μπαζώνουν το περί δικαίου αίσθημα…

Με καφκικού τύπου διαδικασίες και νομικίστικες απαντήσεις επιχειρείται το “όπως όπως και στα γρήγορα” κουκούλωμα του εγκληματικού, τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Στο όλο παιχνίδι της συγκάλυψης, πρωτοστατεί η καθεστωτική δημοσιογραφία και το πινγκ-πονγκ των τηλεοπτικών, πανελίστικων, “ομιλούντων κεφαλών” που επιχειρούν να ξεπλύνουν την κόπρο του Αυγείου. Χέρι-χέρι, βέβαια, με επαγγελματίες πολιτικάντηδες, από εκείνους που εξέθρεψαν οι κομματικοί σωλήνες και που έκαναν πολιτική καριέρα επειδή ο κομματικός μηχανισμός, στον οποίο υπηρέτησαν τους ανέδειξε ως “κάτι”.

Όλοι αυτοί συστηματικά μπαζώνουν οτιδήποτε θεωρούν ότι “είναι για τα μπάζα”: τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την κοινή λογική, την αλήθεια, την ελευθερία. Ζώντες και νεκρούς. Τελικά, τον ίδιο τον λαό. Εντούτοις, για όλο τον λαό που συμπαραστέκεται ηθικά και πρακτικά στον αγώνα των συγγενών για την απόδοση δικαιοσύνης, η δίκη που οργανώνει το καθεστώς με τους δικούς του όρους, δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Ας απαιτήσουμε λοιπόν πρώτα απ’ όλα, την “δίκη των δικαστών”.

Με άλλα λόγια, την παραπομπή των δικαστικών λειτουργών που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στην συγκάλυψη για τα Τέμπη και που λειτουργούν βάσει των οδηγιών που τους δίνονται από τη “μαφιοποιημένη” ολιγαρχία που διακατέχει την εξουσία στη χώρα μας. Από ποιους θα μπορούσε να γίνει άραγε μια τέτοια δίκη; Πρώτα από όλα, από τους σοβαρούς και μη επίορκους δικαστές που συνεχίζουν να υπάρχουν σε αυτή την χώρα και προασπίζονται την πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Άλλωστε, όπως είχε πει ο Σαιν Ζυστ: «Οι νόμοι μπορεί να είναι δημοκρατικοί και ενδεχομένως επαναστατικοί. Αυτοί που τους εφαρμόζουν δεν είναι».

Γιατί πια, για τους συγγενείς, αλλά και τους πολυπληθείς πολίτες που τους στηρίζουν, δεν έχει μείνει ούτε ο θεσμός της Δικαιοσύνης για να ελπίζουν στην απόδοσή της. Μια ιδεατή Δικαιοσύνη που θα αποτελείτο από ανεξάρτητους και αδέκαστους δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι θα διακρίνονταν από ένα είδος επαγγελματικής ηθικής που βρίσκεται υπεράνω κομμάτων, ιδεολογικών χρωμάτων, ιδιωτικών συμφερόντων, προσωπικών επιδιώξεων ανέλιξης. Δικαστές που θα έπρατταν σε κάθε περίπτωση το καθήκον τους, χωρίς να ολιγωρούν μπροστά σε οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική πίεση, με ενδεχομένως μια μορφή αυτοθυσίας, επιπέδου Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Σπάνιοι, αλλά υπάρχουν.

Τέμπη και κάθαρση

Κι αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι δικαστικοί λειτουργοί, ποια άραγε η μοίρα που επιφυλάσσει σε αυτούς και στους οικείους τους, ένα “μαφιοποιημένο” καθεστώς; Πως ακριβώς και με τι κόστος, προσωπικό ή επαγγελματικό, κάνουν τη δουλειά τους; Παράλληλα, με την κάθαρση του θεσμού της Δικαιοσύνης, ας απαιτήσουμε επιπλέον την κάθαρση της ίδιας της δημοκρατίας. Την κάθαρση της πολιτικής. Η κοινωνική οργή και η διαμαρτυρία που εκφράζεται σήμερα με την συμπαράσταση της κοινωνίας στους συγγενείς των θυμάτων και των απεργών πείνας που διεκδικούν το αυτονόητο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, οφείλει άμεσα να εξελιχθεί σε κοινωνικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους.

Διότι ακούμε και διαβάζουμε διάφορα, που δημιουργούν σύγχυση στην σκέψη των ανθρώπων: περί “κομματικών κινημάτων”(;), περί “νέων κομμάτων” (λες και τα πολιτικώς αξιόπιστα κόμματα –εκείνα τουλάχιστον που θέλουν να έχουν μια ελπίδα εκλογής μέσα σε ένα διεφθαρμένο και “μαφιοποιημένο” σύστημα, θα προέκυπταν από παρθενογένεση “αγνά και άσπιλα”), περί συνεργασίας με κόμματα της εκάστοτε “αντιπολίτευσης” κ.α. Σε όσους ωστόσο, αναρωτιούνται πως οικοδομείται ένα τέτοιο μαζικό κίνημα, ας υπενθυμίσουμε το κίνημα μετά τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη.

Άλλωστε, τα κοινωνικά γεγονότα δεν μπορούν να αναλυθούν και να ερμηνευθούν σαν συνέπειες απλώς και μόνον ατομικών πρωτοβουλιών, αλλά ως συστήματα σχέσεων, εντός των οποίων εγγράφονται (και είναι ήδη εξ ορισμού εγγεγραμμένα) τα άτομα. Μέσα από αυτά τα ιστορικώς διαμορφωμένα και μεταβαλλόμενα συστήματα σχέσεων, τα άτομα επιτελούν –όπως μπορούν– ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών που καθιστούν τα άτομα κοινωνικά και πολιτικά πρόσωπα. Ο ιστορικός κλήρος πέφτει λοιπόν, σε αυτή την φάση, στους αδέσμευτους πολιτικά συγγενείς των θυμάτων.

Οποιοσδήποτε άλλος κομματικός εναγκαλισμός, στη σημερινή Ελλάδα, θα είναι εξ’ ορισμού διαλυτικός, αφού θα αποδοθεί στην προσπάθεια κάποιου κόμματος ή κάποιων κομμάτων να κεφαλαιοποιήσουν με τα δικά τους πολιτικά κίνητρα, για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους, τις σημερινές αντιδράσεις των πολιτικά ευαισθητοποιημένων ανθρώπων και του ευρύτερου ελληνικού λαού για τα Τέμπη. Εν κατακλείδι, όσον αφορά το σκιάχτρο της ακυβερνησίας και του χάους που επικαλείται η καθεστωτική προπαγάνδα για να αποτρέψει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης ενός τέτοιου κινήματος, ας θυμίσουμε μια ακόμα φράση του Σαιν Ζυστ: «Δεν πρέπει να εκφοβίζεται ο λαός. Πρέπει να εκφοβίζονται αυτοί που τον κυβερνούν».