Θα σώσει η άδεια για εκταφή ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί από την αξιοπιστία της Δικαιοσύνης;

Μετά την στήριξη του αιτήματος Ρούτσι – και, σιγά-σιγά, και άλλων γονιών που έχασαν υπό τις απάνθρωπες αυτές συνθήκες τα παιδιά τους – από τον Νίκο Δένδια ή τον Δημήτρη Αβραμόπουλο από τα κυβερνητικά έδρανα (ας μην αγνοηθεί και η συμπαράταξη του Δημήτρη Μαρκόπουλου, του Προέδρου της αθλιούτσικης Εξεταστικής – το είπε ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης! – για τα Τέμπη) και ανεξαρτήτως της προσέλευσης, υποστηρικτικά προς το αίτημα Ρούτσι όλης της Αντιπολίτευσης, ομόθυμα, “χρειαζόταν” ένα κάποιο πομπώδες συμπλήρωμα της μεταστροφής και της Δικαιοσύνης (“Κωλοτούμπας” θα έγραφαν και θα εκφωνούσαν τα αρμόδια τρολς, αλλά βαθμιαίως ο προσβλητικός όρος υποχωρεί. Θεωρείται ότι τραυματίζει τους ίδιους τους γαυριώντες χρήστες του).

Ε, λοιπόν, η εικόνα του Αρχιεπισκόπου στο Σύνταγμα να προσέρχεται στον χαροκαμένο πατέρα – χωρίς καν να οργίζεται, όπως καλούσαν επί εβδομάδες τα ίδια τρολς για ξήλωμα των τσαντιριών και για σβήσιμο των ονομάτων των αδικοχαμένων 57 παιδιών από την πλατεία μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη – προσέφερε και μια πρόσθετη ώθηση. Ώστε να ανευρεθεί η κατάλληλη/σοφή “πατέντα” από την ανεξάρτητη/αυτόνομη/ισόκυρη/ανεπίληπτη Δικαιοσύνη και να ικανοποιηθεί -από καραμπόλα- το αίτημα των γονιών για εκταφή, ταυτοποίηση των λειψάνων και τοξικολογικές εξετάσεις επαλήθευσης/διάψευσης των αιτίων της διαβόητης πυρόσφαιρας.

Η μνήμη στην Ελλάδα, στην πολιτική σκηνή της χώρας, είναι βραχεία. Βραχύτατη. Έτσι, πέρα από την λήθη που συντόμως θα καλύψει την προσβλητική εικόνα του “αρμοδίου” υπουργού Δικαιοσύνης να καθοδηγεί τηλεοπτικά (ή να επιχειρεί να καθοδηγήσει ανεπιτυχώς!) την δημόσια συζήτηση γύρω από το αίτημα Ρούτσι (ανεξάρτητη κλπ. η Δικαιοσύνη, αλλά ας δίνεται και μια πρόσθετη πολιτική στήριξη μην και υποκύψει!…) και την ακόμη πιο ανοίκεια του Αδώνιδος να υπονομεύει την εικόνα της απεργίας πείνας Ρούτσι με ισχυρισμούς/υπαινιγμούς από το κύκλωμα της Υγείας, θα λησμονηθεί και το άλλο.

Η δυσάρεστη εικόνα της Δικαιοσύνης

Θα λησμονηθεί η νωπή, ωμή κατά κυριολεξία, εικόνα της ηγεσίας της Δικαιοσύνης – ιδιαίτερα της νεοαναδειχθείσης Προέδρου του Αρείου Πάγου, πιο μετρημένα/προσεκτικά του Εισαγγελέως ΑΠ – που προήλθαν να επεξηγήσουν γιατί, με ρομφαία το ανεξάρτητο της κρίσης των βαθμών της ανάκρισης και την ανάγκη επίσπευσης της εκδίκασης, βάσει της δικογραφίας για τα Τέμπη, όπως αυτή έκλεισε (με απόρριψη των αιτημάτων των γονιών, γιατί όλα είχαν κριθεί), και συνεπώς συμπαρατάχθηκαν στην “σωστή” ανάγνωση της κατάστασης.

Να μην παραπέσει και χαθεί η πολιτικότατη – αν οι λέξεις έχουν νόημα πλέον! – δημόσια τοποθέτηση της Αναστασίας Παπαδοπούλου, ως Πρόεδρου του Αρείου Πάγου ότι όχι μόνο τα αιτήματα των γονιών «έχουν απαντηθεί και δεν μπορούμε να επανέλθουμε επ’ αυτών», αλλά και ότι «η χώρα έχει και άλλα δυστυχήματα, ποτέ δεν έγιναν τέτοιες εκδηλώσεις που εκμεταλλεύονται τον πόνο των συγγενών».(Πιο διαφανής αναφορά στις τραγωδίες της Μάνδρας και του Ματιού, δύσκολα θα γινόταν).

Η πατέντα, που τώρα εφαρμόσθηκε, δηλαδή εκείνη της ανάσυρσης από το αρχείο παράπλευρης δικογραφίας, που είχε αναφορά σε μήνυση κατά ιατροδικαστικής πράξεως για πλημμελή διερεύνηση των αιτίων, και συνεπώς του “ανοίγματος” της διερεύνησης (μέσω της εκταφής των λειψάνων) των αιτίων όσων φρικτών καταστάσεων επακολούθησαν από την σύγκρουση των Τεμπών, χωρίς πάντως να καθυστερήσει η έναρξη της δίκης – για την οποία κόπτονταν οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές του “κλείνουμε τώρα την δικογραφία, τρέχουμε στο ακροατήριο!”  –η πατέντα αυτή θα μπορούσε να πει κανείς ότι έλυσε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο. (Αφού, βέβαια, δίχασε τον κόσμο. Που, έτσι όπως διαμορφώθηκε το κλίμα, δεν είναι πλέον καθόλου βέβαιο ότι δεν θα παραμείνει διχασμένος, ό,τι κι αν βγει ως πόρισμα από τις εξετάσεις μετά την εκταφή. Και… ας δείξουν μεγάλη, μέγιστη τεχνική προσοχή οι τώρα αρμόδιοι της διαδικασίας!).

Ούτως ή άλλως, η ανάσυρση φακέλου από το αρχείο είναι μια ισχυρή, μια πολύτιμη διαδικασία οσάκις η Δικαιοσύνη επιθυμεί – αληθινά – όχι να ικανοποιηθεί κάποιο “περί δικαίου αίσθημα” (αυτά προσκρούουν στην λογική του κράτους δικαίου, έχουμε μάθει να λέμε – ή πάντως να ακούμε), αλλά να μην παραμένουν σκιές σε σοβαρές υποθέσεις. Μην ξεχνούμε ότι, για παράδειγμα, με την αρχειοθέτηση τιμήθηκε και η άλλη εκείνη υπόθεση των παρακολουθήσεων/υποκλοπών/ “επισυνδέσεων”. Που ίσως-ίσως εξηγεί την ευαισθησία του Μαξίμου στην διαχείριση της δικονομικής πορείας των Τεμπών και των σχετικών αρχειοθετήσεων.

Μένει πίσω – ακόμη κι αν επικρατήσει τώρα κάποιου είδους καταλαγιάσματος στο δημόσιο λόγο (μιας και φέραμε τον Αρχιεπίσκοπο στην σκηνή του Αγνώστου Στρατιώτη, να δανειστούμε και την έννοια του “καταλαγιάζω”) – η δυσάρεστη εικόνα μιας Δικαιοσύνης που, όταν/όπως θέλει, επιλέγει την μια εκδοχή ή την αντίθετή της. Αυτή όμως είναι μια εικόνα Δικαιοσύνης ενσωματωμένης. Αν μη εμφωλευμένης στην εξουσία. Η εικόνα αυτή επείγει να διαλυθεί. Διότι, μιας και πιάσαμε τα θρησκευτικά, “εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;”