Κωνσταντινούπολη: Μια εξομολόγηση στην Ιέρεια…

Αν μπορείς να επιβιώσεις στην Κωνσταντινούπολη σήμερα, μπορείς να επιβιώσεις παντού στον πλανήτη. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένα πιστοποιητικό και μια τελετή για όσους πέρασαν χρόνια (εδώ) με την ψυχή τους ακόμη ακέραιη. Αυτό το μέρος δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη. Είναι ένα ζωντανό, ένα παράδοξο που αναπνέει. Αρχαία και σύγχρονη, ανατολή και δύση, χάος και γαλήνη. Όλα συγκρούονται ασταμάτητα σε μια αδυσώπητη συμφωνία.

Κάποιες μέρες, η Κωνσταντινούπολη είναι ποίηση. Ένας γλάρος, που χορεύει στον άνεμο. Ένα βαρύ τσάι, που κουβαλά τη γεύση παλιών ιστοριών και ήσυχων πρωινών. Ένα βλέμμα από έναν άγνωστο, που κρατά περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Όλες οι άλλες μέρες είναι πόλεμος. Με την κίνηση, με τον θόρυβο, με το να μην είσαι ποτέ στην ώρα σου. Κάθε δευτερόλεπτο είναι ένας αγώνας δρόμου και κάθε ανάσα μοιάζει δανεική. Την αγαπάς, τη βρίζεις κι ύστερα την αγαπάς ξανά. Γιατί κάπου μέσα σε αυτό το παράδοξο βρίσκεις γαλήνη. Ένα σαγηνευτικό χάος, που συχνά είναι δύσκολο να οριστεί.

Εδώ μαθαίνεις τι σημαίνει πραγματικά να είσαι μέρος κάποιου τεράστιου, πολύπλοκου και ατέρμονα συναρπαστικού. Αλλά κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Οι κόρνες και οι σειρήνες πνίγουν τις σκέψεις σου, προτού προλάβεις να τις ολοκληρώσεις. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως η Κωνσταντινούπολη σου έμαθε τι θα πει να ανήκεις σε έναν τόπο που ποτέ δεν σου υποσχέθηκε γαλήνη — μόνο αλήθεια.

Και δεν θα κατακτήσεις αυτή την πόλη. Θα χάσεις από αυτήν, συχνά. Μα κάθε ήττα σε βαθαίνει. Σε ωριμάζει. Κάνει τον θόρυβο πιο υποφερτό. Τη σιωπή πιο ουσιαστική. Κι αυτή πάντα κινείται. Η Κωνσταντινούπολη δεν σταματά για την κούρασή σου, τη νοσταλγία σου ή το ντέρτι στην καρδιά σου. Κι εκεί που αρχίζεις να βολεύεσαι μέσα στη γοητεία της, σου θυμίζει να μην επαναπαύεσαι ποτέ. Εδώ ο χρόνος μετριέται αλλιώς. Αν παραμείνεις για πολύ μέσα στη μαγεία της, θα ανακαλύψεις πως ήδη έχει προχωρήσει χωρίς εσένα. Η ομορφιά και η αγριότητα εδώ είναι γείτονες. Για να επιβιώσεις, πρέπει να είσαι ταπεινός και να αποδεχθείς ότι αυτό το μέρος δεν μπορεί ποτέ να αποτελέσει το φόντο της ζωής σου. Είναι ο πρωταγωνιστής. Απρόβλεπτο. Πολύ περήφανη για να εξηγήσει τον εαυτό της. Πολύ ζωντανή για να περιοριστεί.

Ο Ναπολέων δεν είχε άδικο. Η Κωνσταντινούπολη μπορεί πράγματι να είναι η πρωτεύουσα του κόσμου. Όμως, δεν είναι απλώς ένα σημείο στον χάρτη. Είναι περισσότερο μια μούσα. Ένα μυστήριο. Ένας τόπος, που δεν σε περιβάλλει απλώς — σε μεταμορφώνει. Αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά. Τον τρόπο, που μετράς τον Χρόνο. Τον τρόπο, που κουβαλάς μέσα σου τη σιωπή και τον θόρυβο μαζί. Η Κωνσταντινούπολη δεν σου χαρίζει ανάπαυση, αλλά σου χαρίζει ιστορίες. Και αν έχεις γευτεί εδώ — πραγματικά γευτεί — κουβαλάς μέσα στο αίμα σου ένα κομμάτι από το χάος της.