Το παζλ του εθνικού λήθαργου – Κατευνασμός και πολιτική τοξικότητα

Μπροστά στην οδυνηρή πραγματικότητα της διαρκούς τουρκικής απειλής, όπου η Τουρκία εν μέσω των υποτιθέμενων “ήρεμων νερών” έχει παγιώσει την συνολική επιθετική, αναθεωρητική της πολιτική, έναντι των νομίμων δικαιωμάτων του Ελληνισμού στο Αιγαίο και Μεσόγειο (με το ιδεολόγημα της γαλάζιας πατρίδας να διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ενώ με το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο τεράστιες θαλάσσιες εκτάσεις από της εν δυνάμει ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου, επιβοηθούμενη από τις νέες παγκόσμιες ρευστές συνθήκες και τον ενισχυμένο ρόλο, που φαίνεται να της αποδίδει το ιδιότυπο σύστημα Τραμπ), ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση της ΝΔ αποδεικνύονται τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων. Δόγμα τους ο κατευνασμός…

Εξαιτίας, δε, αυτών των αδιέξοδων πολιτικών τους επιδίδονται ως ενστικτώδη άμυνα σε τοξικές και έωλες μικροπολιτικές κατηγορίες (για ψευδοπατριώτες του καναπέ) αρνούμενοι επί της ουσίας να λάβουν υπόψη την βάσιμη κριτική που τους γίνεται για το ατελέσφορο και επικίνδυνο των πολιτικών τους, δείχνοντας έτσι με τον τρόπο αυτό, ότι δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς διακυβεύεται με γοργούς ρυθμούς για το νόμιμα δικαιώματα της χώρας και πως και με ποια μέτρα και στρατηγική μπορεί να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή. Η μη συνειδητοποίηση αυτών των πραγματικών κινδύνων είναι αυτό που τους μετατρέπει σε επικίνδυνο παράγοντα για τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου.

Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης διασπασμένα και εγκλωβισμένα σε αυτήν την επιφανειακή και τοξική αντιπαράθεση, χωρίς ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος, δεν εμφανίζουν καν προτάσεις μίας τέτοιας εθνικής στρατηγικής, για τη σοβαρή αντιμετώπιση των επικείμενων κινδύνων. Δεν υπάρχει δυστυχώς η καθαρή εκείνη φωνή, που θα πει τα πράγματα με το όνομά τους, με ορθολογικό τρόπο με στόχο, αφενός την συνειδητοποίηση των προβλημάτων από την ελληνική κοινωνία και αφετέρου την διατύπωση προτάσεων και συγκεκριμένων βημάτων για την αντιμετώπιση αυτών. Έτσι, για μία ακόμη φορά το παρόν πολιτικό σύστημα περνά κάτω από τον πήχη, δείχνοντας ότι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί επαρκώς τα μείζονα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας και συνολικά του Ελληνισμού στην περιοχή.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι από τη συζήτηση αυτή απουσίαζε η καταστρεπτική αντιμετώπιση του επεισοδίου στην Κάσο, όπου η χώρα μας υποχώρησε, έναντι της άμεσης στρατικοποίησης του επεισοδίου από την Τουρκία, εγκλωβισμένη στην τουρκική παγίδα του ανύπαρκτου Συμφώνου Φιλίας των Αθηνών, παρέχοντας έτσι το δικαίωμα στον Ερντογάν να δηλώνει με έμφαση εντός του ΟΗΕ, ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, χωρίς την έγκριση της Τουρκίας.

Και φυσικά το ένα σφάλμα φέρνει πολλαπλές αρνητικές συνέπειες, αφού με βάση υπαρκτά κυπριακά ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, που αντιτίθενται στην ηλεκτρική σύνδεση Ελλάδος-Κύπρου, η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας αυτά, επιδίδεται για πρώτη φορά από το 1974 σε δημόσιες αντεγκλήσεις με την Κυπριακή κυβέρνηση και εν προκειμένω, ποιος θα πάρει τον “μουτζούρη”, με αντιπαραθέσεις, που αποτελούν τον “φερετζέ” για την απόκρυψη μίας ακόμα εθνικής ήττας στο πεδίο.

Επικοινωνιακά φληναφήματα και κατευνασμός

Αλλά και εν σχέσει με το επιχείρημα, που προβάλλεται με έντονο τρόπο από τον κ. Μητσοτάκη, περί κινητικότητας στα Ελληνοτουρκικά, αντί της πρότερης ακινησίας, η πικρή πραγματικότητα πίσω από τα επικοινωνιακά αυτά φληναφήματα δεν είναι καθόλου κολακευτική. Η επέκταση των χωρικών υδάτων σε δώδεκα μίλια στο Ιόνιο με την Ιταλία, που ήταν μία ουδέτερη πολιτική πράξη εν σχέσει με τον τουρκικό αναθεωρητισμό, πραγματοποιήθηκε, δίνοντας σοβαρά δικαιώματα στους Ιταλούς ψαράδες εντός της ελληνικής ΑΟΖ.

Λόγω, δε, της αντίθεσης της Τουρκίας, εξαιρέθηκε η περιοχή των Κυθήρων από αυτήν την επέκταση!!! Ακολούθως η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία περί καθορισμού ΑΟΖ, που αντικειμενικά αποτελεί σημαντική ενέργεια λόγω του εμβολισμού από αυτήν του παράνομου τουρκολυβικού μνημονίου, είναι μερική, εξαιρώντας την περιοχή της Δωδεκανήσου και κυρίως του Καστελόριζου.

Επιπλέον έχει αρνητικά σημεία, όχι τόσο γιατί δόθηκαν μεγαλύτερες θαλάσσιες εκτάσεις στην Αίγυπτο, αλλά κυρίως γιατί αποδεχόμαστε ως χώρα μερικότερη επήρεια της Κρήτης για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Πρωτίστως όμως, γιατί μετά την επίτευξη αυτής της συμφωνίας, η χώρα μας δεν φροντίζει να εξασκήσει πλήρως τα δικαιώματά της επί της καθορισμένης ΑΟΖ έναντι του τουρκικού επεκτατισμού στο πεδίο και να προχωρήσει σε διεύρυνση αυτών με επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια νοτίως της Κρήτης, την οποία επέκταση είχε προαναγγείλει ο προηγούμενος Υπουργός Εξωτερικών, κ. Δένδιας από το 2020.

Τέλος, ως προς το θέμα των οπλικών συστημάτων και της ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων, που πρέπει να κινείται προς τη δημιουργία ενός πλαισίου αποτροπής, περιλαμβάνοντας και τη δυνατότητα ενός ισχυρού προληπτικού πλήγματος, ως αποτρεπτικού παράγοντα για τυχόν υβριδική πολεμική πράξη εις βάρος της χώρας μας, υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις για την αξιοποίηση των ευκαιριών που υπήρξαν και κυρίως για την πρόδηλη δραματική υστέρηση στο σύστημα παραγωγής drones, που αποτελούν πλέον κρίσιμο παράγοντα στα πολεμικά μέτωπα.

Αντ’ αυτού το ευαίσθητο αυτό θέμα χρησιμοποιήθηκε μικροπολιτικά εντός της Βουλής ως πολιτικό επιχείρημα, ότι ο πρωθυπουργός είναι πατριώτης, γιατί αγοράζει όπλα! Επιπροσθέτως, στο ζήτημα αυτό θα πρέπει να σημειωθούν οι σοβαρές αβελτηρίες και οι μεγάλες ευθύνες για τη διάλυση της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας και η μη έναρξη ανάταξής της από τη σημερινή κυβέρνηση, ως όφειλε, χρησιμοποιώντας μέρος των πόρων του Ταμείου Ανάπτυξης, τα οποία όμως διοχετεύονται πρωτίστως σε τμήματα της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, που αποτελούν τα στηρίγματά της.

Safe, REArm και η Τουρκία

Την ίδια ώρα η ανθούσα αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας αποτελεί το μεγάλο όπλο της στις σημερινές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, προκειμένου να εισέλθει αυτή ως σημαντικός παράγοντας και εντός του στενού πυρήνα της προγραμματισμένης, αμυντικής αρχιτεκτονικής της Ευρώπης και δη στα προγράμματα Safe και REArm. Γίνεται αντιληπτό, ότι αυτό θα αποτελέσει ένα ακόμα μεγάλο χτύπημα για τη χώρα μας, αφού θα χαθεί και η ελλιπής μέχρι τώρα ευρωπαϊκή ομπρέλα. Αλλά το ίδιο ισχύει και για την ίδια την Ευρώπη που παραπαίει εξαιτίας της ανεπαρκούς ηγεσίας της, που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, για την επίτευξη ενός θετικού αυτοτελούς γεωπολιτικού αποτυπώματος αυτής, με στόχο την ειρηνική διαμεσολάβηση στις παγκόσμιες διαφορές. Αν’ αυτού εμφανίζεται ως «φοβικός γελωτοποιός» του Τραμπ, αναπτύσσοντας παράλληλα και μία παράλογη αντιρωσική φοβία.

Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία πλήρως απογοητευτική εικόνα χωρίς να υπάρχει στον δημόσιο λόγο μία σοβαρή, ολοκληρωμένη, εθνική στρατηγική, που θα έθετε σε σωστή βάση τον δομικό, τουρκικό κίνδυνο και θα οδηγούσε την Ελλάδα να λάβει ευρύτερες πρωτοβουλίες για ένα θετικό αποτύπωμα στη σημερινή κινούμενη διεθνή αρχιτεκτονική.

Και αυτό γιατί ζούμε αναμφισβήτητα στην «εποχή των τεράτων», όπως θα μπορούσε κάποιος να παρομοιάσει τη σημερινή ρευστή και απρόβλεπτη γεωπολιτική αταξία, μεσούσης της σταδιακής υποχωρήσεως των ΗΠΑ, από την θέση που κατείχε πριν λίγες δεκαετίες ως μοναδικής ηγεμονικής υπερδύναμης στην παγκόσμια σκηνή. Η ενδιάμεση αυτή περίοδος, όπου η απερχόμενη ηγεμονική δύναμη δεν αποδέχεται την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της και επιχειρεί με οποιονδήποτε τρόπο να αντιστρέψει την προϊούσα φθορά της, η δε επίδοξη αντικαταστάτριά της, η Κίνα, αλλά και οι υπόλοιποι παγκόσμιοι πόλοι Ρωσία και Ινδία κλπ., ενώ έχουν εντυπωσιακή δυναμική δεν είναι σε θέση να λάβουν την πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη, αποτελεί αποδεδειγμένα ιστορικά περίοδο, όπου θα οξυνθούν δραματικά οι οικονομικοί ανταγωνισμοί και κυρίως οι πόλεμοι.

Κατευνασμός και φινλαδοποίηση

Το καθεστώς Ερντογάν αξιολογώντας τη ρευστότητα αυτή στις διεθνείς σχέσεις που δημιουργεί ο υπό διαμόρφωση πολυπολικός κόσμος, κινείται ως “αίλουρος” ανάμεσα σε αντικρουόμενα στρατόπεδα (ΝΑΤΟ-Μπρικς, Ρωσία-Ουκρανία κλπ.) αναλαμβάνοντας ρόλο διαμεσολαβητή και ειρηνοποιού!!! (αν και είναι για μισό αιώνα κατοχική δύναμη στη Μεγαλόνησο) με συνέπεια να κερδίζει έδαφος στον διεθνή χώρο, κατά τη σημερινή υποχώρηση του κύρους των διεθνών θεσμών, ακόμα και εντός της Δύσης, ενώ την ίδια ώρα διαλαλεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι αποτελεί συστατικό μέρος της αναδυόμενης Ευρασίας.

Αυτή η πορεία της Τουρκίας, όπου συμμετέχει στα πάντα, έχοντας μετατραπεί και σε απαραίτητη δύναμη ακόμα και στον τρομώδη σχεδιασμό της Ευρώπης για αμυντική της “αυτονομία”, οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό στο “διαβατήριο του ειρηνοποιού” που έλαβε από την Ελλάδα με τη σαθρή διακήρυξη των Αθηνών τον Δεκέμβριο του 2023. Και αυτό γιατί από τη μία πλευρά δόθηκε το απαιτούμενο “διαβατήριο” του Ερντογάν ως δήθεν “ειρηνοποιού” απέναντι στη Δύση, την περίοδο που οι συνθήκες μετά το επιθετικό κρεσέντο της Άγκυρας από την εισβολή στον Έβρο το 2020 έως και τα τέλη του 2022, είχαν δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για λήψη για πρώτη φορά σοβαρών κυρώσεων σε επίπεδο ΕΕ. και για πλήρη αποκλεισμό της Τουρκίας από τις ΗΠΑ (βάσει των τότε συσχετισμών στο Κογκρέσο).

Ενώ από την άλλη, χωρίς η Ελλάδα να κερδίσει το παραμικρό, πλην αυτών των μη αεροπορικών παραβιάσεων στο Αιγαίο (που συνδέονται όμως και με την δραματική υστέρηση της τουρκικής αεροπορίας), έχει ανεχθεί χωρίς σοβαρές αντιδράσεις την Τουρκία να εκδηλώνει όλες τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις της σε όλα τα διεθνή φόρα, που αφορούν τη “γαλάζια πατρίδα”, τη νομιμοποίηση της παράνομης κατοχής στην Κύπρο και το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Είναι προφανές, ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στις σημερινές ιδιόμορφες και ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες, όπου λόγω της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου, χωρίς μέχρι τώρα ισορρόπηση και λόγω της πρόταξης της ισχύος αντί των αρχών του διεθνούς δικαίου μετά την εκλογή Τραμπ, εάν η Ελλάδα δεν εξέπεμπε καθ’όλη την προηγούμενη περίοδο στο έπακρον το φοβικό σύνδρομο και ο κατευνασμός απέναντι στις παράνομες τουρκικές αναθεωρητικές ορέξεις.

Πρόκειται πραγματικά για την οδυνηρή κατάληξη της κυβέρνησης της ΝΔ, που ενώ έδειξε να προβαίνει σε κάποιες στοιχειώδεις κινήσεις αυτοπροστασίας της χώρας μετά την υβριδική εισβολή στον Έβρο το 2020, στην πορεία εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό του κατευνασμού και του φοβικού συνδρόμου, έχοντας αφήσει ανενόχλητη την Τουρκία και τα εξαπτέρυγά της στην ευρύτερη περιοχή να προβάλλουν απίστευτες απαιτήσεις, προσβάλλοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα χωρίς ουσιαστικά καμία σοβαρή αντίδραση από την πλευρά της Ελλάδος.

Χωρίς αμφιβολία η αποτυχία των κυβερνητικών επιλογών της ΝΔ στην εξωτερική πολιτική και ειδικότερα αυτή των ήρεμων νερών από το 2023 ως σήμερα, απαιτεί την άμεση αλλαγή της πολιτικής της Ελλάδος στα Ελληνοτουρκικά, αλλά και του επανακαθορισμού της θέσης της στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο. Αυτό προϋποθέτει την πολύπλευρη προσέγγιση και αξιοποίηση των αντιθέσεων μεταξύ των πόλων και της μη λειτουργίας μας ως πειθήνιου εταίρου, κάτι που μετατρέπεται στις σημερινές συνθήκες στον “χρήσιμο ηλίθιο” της ιστορίας. Ουδείς είναι κατά του διαλόγου και των καλών σχέσεων γειτονίας, εάν αυτός πραγματοποιείται εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου και κυρίως υπάρχει ειλικρινής διάθεση για εξεύρεση λύσεων και όχι για ικανοποίηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του ενός, όπως εν προκειμένω της Τουρκίας, που μάλιστα μπορούν να οδηγήσουν ανεπαισθήτως σε ιδιότυπη “φιλανδοποίηση” της Ελλάδος και της Κύπρου που οδηγεί ο κατευνασμός…