Πόσο εύστοχη είναι η κριτική Καραμανλή στην κυβέρνηση;

Και να ήθελε η κατακερματισμένη αντιπολίτευση να μετάσχει στην εκμετάλλευση του κράτους, δεν θα μπορούσε γιατί το δημοκρατικό καθεστώς είναι πρωθυπουργοκεντρικό, μετά το 1975 οπόταν κατηργήθη η κοινοβουλευτική μοναρχία. Με επιλογή του πρωθυπουργού επιλέγονται περίπου 10.000 πρόσωπα που “τρέχουν” το κράτος, συνήθως χωρίς άλλα προσόντα παρά μόνο την αφιέρωση στο πρόσωπο του. Αν τώρα ορισμένα αντιλαμβάνονται “καθ’ οδόν” το προσωποπαγές κυβερνητικό σύστημα, δεν τα απαλλάσσει από την “διάβρωση των θεσμών”. Η πρώτη νύξις του Κώστα Καραμανλή αφορά στο ίδιο κόμμα της “Νέας δημοκρατίας” που από ιδεολογικός σχηματισμός έχει πέσει στα χέρια μιας δράκας καιροσκόπων, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τους πόρους του κράτους και τις ενισχύσεις της Ευρωπαϊκής “διαίρεσης” (ΕΕ) προς ίδιον όφελος.

Τα κέρδη επενδύονται κυρίως σε ακίνητα για τα οποία δεν υπάρχει λογοδοσία αποκτήσεως. Έτσι, οι βουλευτές γίνονται ιδιοκτήτες δεκάδων ακινήτων και «το κοινοβούλιο υποβαθμίζεται…ότι η αυστηρότητα του κράτους εξαντλείται στους λιγότερα ευνοημένους πολίτες», κατά τον Κώστα Καραμανλή.

Τι φοβίζει τον Κώστα Καραμανλή

Ως αποτέλεσμα, διαβρώνεται η λαϊκή εμπιστοσύνη στο κυβερνών κόμμα και επέρχεται η “απονομιμοποίηση” του που ανησυχεί τον Κώστα Καραμανλή. Στις επόμενες εκλογές, το κόμμα της ΝΔ θα χάσει πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων. Η μετακίνησή των εις άλλο κόμμα δεν θα αναδείξει βιώσιμη κυβέρνηση. Η “αρχή της δεδηλωμένης” που έχει γίνει ο πυρήνας της κυβερνητικής εξουσίας, θα αποβεί η αιτία καταστροφής της. Η χώρα όμως έχει ανάγκη χρηστής διακυβερνήσεως για να λύσει υπεύθυνα τα προβλήματα όπως το δημογραφικό και η βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Άλλοτε, όταν υπήρχε επείγουσα ανάγκη ίσχυε ακόμη και η κυβέρνηση μειοψηφίας ως λχ. επί Σοφούλη το 1947 ή του στρατηγού Πλαστήρα το 1952 που καθιέρωσε το “πλειοψηφικό” εκλογικό σύστημα.

Σήμερα, δεν υπάρχει η πιθανότητα αυτή όπως και πάσα άλλη μορφή διακυβερνήσεως της χώρας με αποτελεσματικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίον ότι η έλευση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα ανεβλήθη για να μην προκαλέσει αφ’ ενός κυβερνητική κρίση, αφ’ ετέρου προσωπική αποτυχία του, μετά την ανυποχώρητη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι για την συμμετοχή της Τουρκίας στο εξοπλιστικό πρόγραμμα SAFE της ΕΕ χρειάζεται η άρση του casus belli και η διεκδίκηση νησαίων εδαφών της Ελλάδος στο Αιγαίον που αρνούνται οι Τούρκοι.

Έτσι όμως αργά αλλά σταθερά η “πρωθυπουργική δημοκρατία” διολισθαίνει προς την Προεδρική, χωρίς αυτό να σημαίνει ουσιώδη προστασία των δημοκρατικών θεσμών. Μήπως την λύση θα προσέφερε η επιλογή των βουλευτών δια κλήρου αντί της ψήφου όπως στην αρχαία την Αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου ή στην Σπαρτιατική Απέλλα, διά της βοής του λαού; Τούτο όμως θα ήταν παρερμηνεία της παρεμβάσεως του Κώστα Καραμανλή αν όχι αναχρονιστικός παραλογισμός. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της πολιτικής κρίσεως που προκαλεί το προσωποπαγές καθεστώς του Κυριάκου Μητσοτάκη.