Ένας 34χρονος αριστερός μουσουλμάνος διεκδικεί τη Νέα Υόρκη με ταξική ατζέντα

Ο ίδιος ο Κλίντον στηρίζει τον Κουόμο στις εκλογές. Στο Δημοκρατικό Κόμμα, ο Μπέρνι Σάντερς και η Alexandria Ocasio-Cortez είναι φωτεινές εξαιρέσεις. Ας θυμηθούν μερικοί πως το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος υπονόμευσε στις εκλογές του 2016 τον Σάντερς και στήριξε την πολεμοχαρή Χίλαρι Κλίντον. Ο Μπέρνι θα κέρδιζε τότε και δεν θα εκλεγόταν ποτέ ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος όμως διέγνωσε σωστά την κατακρήμνιση της μεσαίας τάξης.

Η Νέα Υόρκη είναι πλέον πόλη για τους πλούσιους. Η πόλη που ήταν κάποτε “φτωχομάνα”, με φτηνά ενοίκια, φτηνό ψωμί, φτηνό γάλα και μεροκάματα σε υψηλά επίπεδα. Στην πόλη-μύθο του αμερικανικού φαντασιακού ζουν περίπου 400.000 εκατομμυριούχοι και για αυτούς το κόστος ζωής δεν είναι ζήτημα (πριν λίγο διάβασα τον τίτλο ενός άρθρου της Wall Street Journal που εξηγεί ουκ ολίγα “Big spenders are keeping the party going in NYC“).

Μα για τους υπόλοιπους, το κόστος είναι ζήτημα… Η Νέα Υόρκη είναι πολύ ακριβή πλέον για την εργατική τάξη. Ναι, γνωρίζω, δεν χρησιμοποιούν πολλοί τον όρο εργατική τάξη, είναι ντεμοντέ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και η εργατική τάξη είναι αυτή που κάνει την πόλη να λειτουργεί σαν ελβετικός σουγιάς, μα ταυτόχρονα, είναι αυτή που αγκομαχάει από τα βάρη. Δεν προλαβαίνει να πληρώνει λογαριασμούς…

Στο προσκήνιο ο Μαμντάνι

Έτσι, ένας νέος πολιτικός, ο Ζοχράν Μαμντάνι, άφθαρτος, χωρίς “βαριές αναμνήσεις”, με καλό παρουσιαστικό, και με καλές οικογενειακές καταβολές, κάνει την έκπληξη και ταράζει τα νερά. Πώς τα κατάφερε; Βγήκε στο δρόμο, αγκάλιασε ανθρώπους, έβγαλε φωτογραφίες μαζί τους, τις οποίες τις ανέβαζε στα social media, σε posts και σε stories, αλλά και στο zohranfornyc.com. Και έτσι, απλοί άνθρωποι, ταξιτζήδες, πωλήτριες, μάγειρες, οδηγοί λεωφορείων, δάσκαλοι, νοικοκυρές, άρχισαν να βλέπουν το πρόσωπό τους στους λογαριασμούς του Μαμντάνι δίπλα του.

Οι άνθρωποι “δένονται”, όταν τους ρωτάς το όνομά τους και το θυμάσαι μόλις τους ξαναδείς στο δρόμο. Νιώθουν αν πραγματικά συμπάσχεις μαζί τους, αν δείχνεις ενσυναίσθηση, και τότε “γονατίζουν από σεβασμό”, ίσως και δέος για σένα. Όταν τους ρωτάς τι θα άλλαζαν οι ίδιοι αν γίνονταν μία μέρα δήμαρχοι, επίσης, τι δουλειά κάνουν, πόσα παιδιά έχουν, κτλ. Και μιλώντας σε όλους, με τον καιρό, σαν να μην κουράζεται ποτέ για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και υπονοούνται και ξεκάθαρα από τις παραπάνω εικόνες και σκέψεις. Για να τους πείσει ότι θα παγώσει τα ενοίκια για τέσσερα χρόνια, βούτηξε ο ίδιος με κοστούμι στην παγωμένη θάλασσα! Ποιος άλλος θα το έκανε; Η αμερικανική κοινωνία έχει κουραστεί από τους επαγγελματίες πολιτικούς (εδώ, το ξανατονίζω, και πάνω σε αυτό πόνταρε και ο Τραμπ και κέρδισε “θέση αυτοκράτορα“), και όταν οι επαγγελματίες πολιτικοί σε υποτιμούν, βγαίνεις κερδισμένος.

Έτσι, στο πρόσωπο του Μαμντάνι οι νέοι, οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι της Νέας Υόρκης, οι συγγραφείς και η εργατική της τάξη, που την έχτισε και την έκανε μία σύγχρονη Φλωρεντία, βρήκαν τον δικό τους άνθρωπο! Έναν φίλο που αφουγκράστηκε τον πόνο τους. Έναν φίλο που θα τους ακούσει και θα παλέψει για πολιτικές αλλαγές σε τοπικό επίπεδο, οι οποίες θα τους ανακουφίσουν. Εντάξει, αν ένας billionaire έχει 30 δισ. και “αναγκαστεί να δώσει” το ένα πίσω μέσω φορολόγησης, δεν χάθηκε και ο κόσμος…

Η ιδέα του Μαμντάνι για δωρεάν λεωφορεία είναι αυτή που έφερε το momentum για τον ίδιο. Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Μα όταν φορολογηθούν με 2% παραπάνω οι 123 δισεκατομμυριούχοι της πόλης (αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με συμφωνία με τον κυβερνήτη της Πολιτείας της Νέας Υόρκης). Και οι δισεκατομμυριούχοι άρχισαν να συνασπίζονται και να πολεμούν με λύσσα την “διαφαινόμενη επανάσταση”. Επίσης, μίλησε για free childcare, και 30 δολάρια την ώρα κατώτατο μισθό.

Το παράδειγμα του FDR

Ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας είπε πως θα ήταν σημαντικό «ο Μαμντάνι να πάρει αυτόν τον ενθουσιασμό που έχει η καμπάνια του και στην διακυβέρνηση της πόλης». Γιατί οι πολίτες θέλουν να βλέπουν αποτελέσματα. Ήδη, ο Μαμντάνι δήλωσε έξυπνα πως θα κρατήσει την Jessica Tisch διευθύντρια της αστυνομίας (NYPD) στην θέση της, και η ίδια είναι διορισμένη από τον σημερινό δήμαρχο, ο οποίος δυστυχώς “έβαλε το χέρι στο μέλι”, δεχόμενος δώρα από την Τουρκία.

Η απόφασή του αυτή δείχνει πολιτική στρατηγική και ικανότητα παρά τα 34 του χρόνια. Ο Μαμντάνι είναι το μέλλον της Αριστεράς σε μία χώρα, που, για εύλογους λόγους, έχει αλλεργία στις λέξεις σοσιαλισμός και σοσιαλιστής – ο ίδιος δηλώνει “democratic socialist”, ενώ πολλοί άλλοι δηλώνουν “democratic capitalists”). Είναι και το μέλλον μιας Αριστεράς που ακούει τον λαό και μιλάει έξω από τα δόντια για τα συμφέροντα των φτωχών και όχι των billionaires. Που έχουν αρχίσει να ελέγχουν και την πολιτική εξουσία στην Αμερική, ενώ στον καπιταλισμό της Κίνας το Κόμμα ελέγχει ακόμη τους billionaires.

Η Δεξιά, που αξίζει θαυμασμού λόγω της ανθεκτικότητάς της τις τελευταίες δεκαετίες, είναι καιρός να πάψει να κατηγορεί τον λαό, αντί για την ελίτ, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Εν κατακλείδι, δεν μπορεί να συνεχίσει μια κοινωνία στο μέλλον, όταν η πλειονότητα παίρνει τα ψίχουλα που μένουν. Η προκλητική συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια, που είναι ίδιον του καπιταλισμού, πρέπει κάπως να περιοριστεί. Η φορολόγηση είναι ένας τρόπος για να επιτευχθεί.

Η επικράτηση του Μαμντάνι είναι δείγμα/απόδειξη πως ο καπιταλισμός αποτυγχάνει. Και όταν ο καπιταλισμός αποτυγχάνει, τι γίνεται; Οι άνθρωποι πηγαίνουν δεξιά ή αριστερά. Οι κοινωνίες πάνε στα άκρα, όπως μετά τη Μεγάλη Ύφεση. Τότε, οι κοινωνίες διάλεξαν δύο διαφορετικούς δρόμους: στην Ευρώπη η Γερμανία “πήγε δεξιά” και από εκεί στον γκρεμό, ενώ η Αμερική “οδηγήθηκε τόσο αριστερά όσο δεν είχε πάει ποτέ πριν”. Με τον Franklin Delano Roosevelt έφερε τις αλλαγές που έκαναν τον καπιταλισμό να δουλεύει κάπως για όλους. Έτσι, ο Μαμντάνι υπενθυμίζει σε όλους ότι η κοινωνία της Νέας Υόρκης έχει πάρει τις αποφάσεις της, η προσωπικότητα παίζει ρόλο, η ευφυΐα… και η Ιστορία δεν τελειώνει, όσο υπάρχουν κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες.