Παράδειγμα προς αποφυγήν το “Nouvelle Vague” του Ρ. Λινκλέιτερ
04/11/2025
Θα ήταν ίσως προτιμότερη μία ντοκιμαντερίστικη καταγραφή ιστορικών γεγονότων και προσώπων (με την ανάλογη ιστορική-δημοσιογραφική-επιστημονική έρευνα) παρά η δήθεν αναμυθοποιητική (απομυθοποιητική στην ουσία) νοσταλγική μυθοπλαστική ωραιοποίηση μιας τόσο κοντινής (στους σημερινούς εξηντάρηδες) εποχής.
Στο τελικό αισθητικό αποτέλεσμα του Nouvelle Vague υπερισχύει η δηθενιά, το τουπέ (άνευ λόγου), το πούλημα μούρης από τους υποκριτές που καλούνται να υποδυθούν ιστορικά πρόσωπα βασιζόμενοι κυρίως σε εξωτερικά επιφανειακά στοιχεία.
Βεβαίως, μια κάποιου είδους ψυχογραφία θα απαιτούσε βαθύτερες αναλύσεις-καταδύσεις στο ατομικό και συλλογικό Ασυνείδητο, κάτι που – προφανώς, προφανέστατα – υπερέβαινε τόσο τις δυνατότητες των συντελεστών αυτού του φιλμ παραγωγής 2025 όσο και αυτή καθ’ εαυτή στοχοθεσία των εμπνευστών και των παραγωγών-εκτελεστών αυτής τής μάλλον αποτυχημένης (αν και όχι τελείως απονενοημένης απόπειρας, δεδομένου ότι η Ιστορία διδάσκει, έστω και μέσα από την καρικατούρα της).
Λίγος αυστηρός ίσως… Όμως έπληξα από την ερμηνευτική και υφολογική μονοτονία και στο διάλειμμα αναγκάστηκα να εγκαταλείψω διακριτικά την αραιοκατοικημένη κινηματογραφική αίθουσα. Κρίμα και πάλι κρίμα!
Γιατί δεν κάνανε ένα κολλάζ από ταινίες, από συνεντεύξεις, από δημόσιες εμφανίσεις και με κάποια εμπνευσμένη αφήγηση να μας πληροφορήσουν για τα πολιτιστικά τεκταινόμενα εκείνης ακριβώς τής χωροχρονικής συγκυρίας;
Παράδειγμα προς αποφυγήν… κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα.
Nouvelle Vague
2025
Α/Μ
Διάρκεια: 106′
Κ
3,5
Σινεφίλ
Γαλλοαμερικανική
Το 1959, ο πρώην κριτικός των “Cahiers du Cinéma” Ζαν-Λικ Γκοντάρ πείθει τον παραγωγό Ζορζ ντε Μπορεγκάρ να χρηματοδοτήσει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, βασισμένη σε σεναριακή ιδέα του Φρανσουά Τριφό.
Σκηνοθεσία:
Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Με τους:
Ομπρί Ντουλέν
Ζόι Ντόιτς
Γκιγιόμ Μαρμπέκ
