Δώδεκα ερωτήσεις στα υπό ίδρυση κόμματα για την εξωτερική πολιτική

Η πολιτική στάση που κρατάει στις δημοσκοπήσεις το εκλογικό σώμα για τα προσδοκώμενα νέα κόμματα Τσίπρα, Σαμαρά και Καρυστιανού είναι μεν ενθαρρυντική, αλλά όχι ενθουσιαστική, με εξαίρεση ίσως την τελευταία. Κι αυτό είναι φυσιολογικό, όχι μόνο γιατί ακόμη τα κόμματα αυτά δεν υπάρχουν, αλλά κυρίως γιατί δεν έχουν προγράμματα, είναι απλώς τρία πρόσωπα που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του απελπισμένου κοινού.

Εν αναμονή της εκδήλωσης των προσδοκώμενων νέων πολιτικών φορέων ανακύπτουν νέα ζητήματα για τους εκλογείς. Πρώτον, πως να υποχρεώσουν τους υποψήφιους να μην μείνουν σε γενικές μεγαλοστομίες γύρω από την ατζέντα των προτεραιοτήτων που θέτουν οι δημοσκόποι, οι οποίοι είναι ιδιωτικές εταιρείες, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Δεύτερον, πώς να τσεκάρουν εάν γνωρίζουν οι πολιτικοί τα κρίσιμα πολιτικά προβλήματα και τις αφανείς πιέσεις και προτεραιότητες.

Για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχτηκε με το ιλιγγιώδες ποσοστό του 43,92% (160 έδρες) με μια ατζέντα που αποκάλυπτε βαθιά άγνοια κινδύνου. Τρίτον, οι προγραμματικές θέσεις δεν μπορεί πλέον να είναι γενικόλογες, τύπου διάλογος, νέα αναπτυξιακό μοντέλο κλπ., αλλά να είναι όχι μόνο ξεκάθαρες και ιεραρχημένες, αλλά να συνοδεύονται με συγκεκριμένα βήματα υλοποίησης και με χρονοδιάγραμμα.

Δώδεκα κρίσιμα ερωτήματα για την εξωτερική πολιτική

Δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει ανοιχτά εθνικά ζητήματα ταυτόχρονα με αναθεωρητικές δυνάμεις στον περίγυρό της και με τη νέα παγκόσμια ισορροπία σε ευαίσθητη εκκρεμότητα, τα προγράμματα τους σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας πρέπει να είναι ευκρινή αν όχι συγκεκριμένα και να απαντούν σε υπαρξιακά ερωτήματα:

1. Εάν σκοπεύουν να θεσμοθετήσουν με νόμο το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα με την Κύπρο και αν θα οριοθετήσουν άμεσα ΑΟΖ με το αναγνωρισμένο κράτος της Κύπρου ή όχι.
2. Θα επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, ναι ή όχι, γιατί και πως;
3. Θα καταθέσουν ένα νέο αμυντικό δόγμα για τη χώρα και μια αξιόπιστη στρατηγική αποτροπής;
4. Ποιες θα είναι οι προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής;
5. Τι θα κάνουν για να αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά στην ΕΕ; Θα αποδεχθούν ή θα απορρίψουν την προωθούμενη κατάργηση του βέτο;
6. Τι ανταλλάγματα θα ζητήσουν από τις ΗΠΑ για την στρατηγική συμφωνία που έχουμε μαζί τους και δεν έχουμε λάβει ανταλλάγματα ανάλογα με το γεωπολιτικό ρίσκο που αναλαμβάνει η χώρα
7. Πως θα διαχειριστούν τη σχέση με το ΝΑΤΟ, η οποία είναι δραματικά ετεροβαρής σε σχέση με την Τουρκία;
8. Πως θα διαχειριστούν τη βουλιμία της Τουρκίας, πέρα από τον περιβόητο διάλογο και την πολιτική κατευνασμού;
9. Τι θα κάνουν με τη Συμφωνία των Πρεσπών που δορυφοριοποιούσε τη Βόρεια Μακεδονία και η κυβέρνηση Μητσοτάκη τη χάρισε στους Τούρκους;
10. Μπορούν και πώς να συγκροτήσουν μια ΕΥΠ που δεν θα ελέγχεται από ξένα κέντρα και που θα λειτουργεί για το εθνικό συμφέρον, ώστε να πάψει η Ελλάδα να είναι ξέφραγο αμπέλι φιλικών και μη ξένων μυστικών υπηρεσιών;
11. Τι θα κάνουν με τις πολεμικές προμήθειες; Θα συνεχίσουν να αγοράζουν αεροπλάνα και πυραύλους που θα ελέγχουν οι πωλητές με το kill switch, τον διακόπτη έκτακτης ανάγκης που ελέγχει τα αεροπλάνα μας και τα επιθετικά μας όπλα;
12. Πως θα ενισχύσουν την εγχώρια αμυντική βιομηχανία χωρίς να ξεπουλήσουν άλλες υποδομές και εργοστάσια σε ξένους;

Χρειάζεται αληθινή αξιολόγηση των επιλογών

Μόνο αν απαντήσουν καθαρά και δεσμευτικά σε αυτά τα ζητήματα οι πολίτες θα μπορέσουν να αξιολογήσουν τα κυοφορούμενα κόμματα σε ότι αφορά την εξωτερική πολιτική και την πολιτική άμυνας. Το ίδιο ισχύει για το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, την αναθεώρηση του συντάγματος, τις ξένες επενδύσεις, την ανάπτυξη, τις ανισότητες κ.ο.κ. θέματα για τα οποία θα θέσουμε τα κρίσιμα ερωτήματα στο άμεσο μέλλον.