Το καθεστώς της οπλοκατοχής από την ίδρυση του ελληνικού κράτους

Σε χώρες που κατελήφθησαν από Ευρωπαίους αποίκους στο παρελθόν, τα πυροβόλα όπλα ήταν απαραίτητα για την κατάληψη κι έτσι έγιναν μέρος της “κουλτούρας” τους. Σε άλλες που ο πολίτης είναι και οπλίτης, όπως στην αρχαία Αθήνα, κάθε σπίτι της Ομοσπονδίας έχει το κασελάκι του με πλήρη πολεμικό εξοπλισμό για την αντίσταση κατά του εχθρού. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο λαός στερείται του δικαιώματος αυτοπροστασίας, ακόμη και στα άγρια δάση. Όπλα φέρει μόνο ο κομματικός στρατός.

Στη χώρα μας, όπου, αν ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Κίτσος Τζαβέλας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν άοπλοι στην Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821, το έθνος θα είχε την τύχη των Κούρδων στην γειτονιά μας, δεν μιλάμε για σχοινί, όπως στην Τριπολιτσά στην οποία ο πλάτανος της πλατείας απεκόπει με την κατάληψή της από τον Γέρο του Μοριά, γιατί κάτω από αυτόν είχαν μαρτυρήσει γενιές αγωνιστών. Με την έλευση της Βαυαροκρατίας, η αντιβασιλεία του Όθωνος έκρινε πώς είναι πολιτικώς επικίνδυνο ο λαός να φέρει τα ένδοξα καριοφίλια. Ο ίδιος ανατράπηκε από τον συν/ρχη Καλλέργη, το 1864, και οι επεμβάσεις των αξιωματικών έγιναν νεοελληνική συνήθεια (Βερέμης).

Πρώτος λαϊκός πρωθυπουργός έγινε ένας μπουρλοτιέρης, ο Κων/νος Κανάρης. Ο επελθών συμβιβασμός με τη νέα δυναστεία του “βασιλέως των Ελλήνων”, Γεωργίου Χριστιανού, ήταν να διαθέτουν όπλα μόνον οι κυνηγοί και όχι ο “χύδην λαός”. Έτσι, όταν το 1967 κατελήφθη το παλάτι από τρεις συνταγματάρχες, που παρέδωσαν μάλιστα τα ατομικά τους περίστροφα στον θυρωρό του Τατοΐου, δεν βρέθηκε ένας ένοπλος να τους συλλάβει. Ο Ελληνισμός θα είχε αποφύγει το χάλασμα της Κύπρου από τον Αττίλα – την μόνη κατηγορία που βαρύνει την χούντα.

Σήμερα, με τον νόμο 2168/93, η κατοχή όπλου δεν επιτρέπεται “άνευ αδείας” της αστυνομίας, που αν και οπλοφορεί, δεν δικαιούται να κάνει χρήση των όπλων, παρά μόνο σε “ειδικές περιστάσεις” (Ρομά). Η άδεια χορηγείται με βεβαίωση παθολόγου ότι ο κάτοχος είναι αρτιμελής και ψυχιάτρου (!) ότι έχει σώας τας φρένας. Η σχετική διαδικασία θυμίζει κάπως την παροχή αδείας κυκλοφορίας αυτοκινήτου. Ως αποτέλεσμα, ημερησίως συμβαίνουν εκατοντάδες αυτοκινητικά δυστυχήματα, διότι οι οδηγοί στερούνται συνειδήσεως ότι το ΙΧ είναι φονικό όπλο και η αστυνομία δεν φυλάσσει τους δρόμους, ασχολούμενη με τους Ρομά…

Η οπλοκατοχή είναι εν τούτοις δικαίωμα του ελευθέρου πολίτου, όχι όπως την αντιλαμβάνεται ο “Καουμπόης” της κυβέρνησης, αλλά υπό αυστηρές υποχρεώσεις. Η φύλαξη του όπλου εντός θήκης, η μη προσιτή σε τρίτους, η θέα του και η χρησιμοποίηση για θήρα ζώων (αγριοχοίρων και αρκούδων στην ύπαιθρο) και σκοποβολής (σε σκοπευτήρια), είναι βασικά. Η χρήση του όπλου συνεπάγεται πρόσθετη ποινή, αλλά συγχωνεύεται με εκείνη της ανθρωποκτονίας. Θα έπρεπε να αστυνομεύεται ακόμη και η νόμιμη εμπορία όπλων – για την παράνομη ευθύνεται η Αλβανική και Τουρκική μαφία. Έφθασε ένα “Καλάσνικοφ” να πωλείται στο Σχιστόν πρόσφατα αντί 8000 “ευρά” και η Ασφάλεια να ασχολείται με το μήκος της κάνης, που δεν είχε προβλέψει ο προηγούμενος νόμος. Πιθανώς να προστεθούν ατυχήματα από τη έκρηξη της προσθήκης.

Γενικώς ούτως ειπείν και τα… Βορίζια, όπως πολλά άλλα σκάνδαλα, έγιναν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και παλινωδιών των “υπευθύνων”. Ελλειπούσης σοβαρής ύλης από τα κανάλια, σε μία μη ευτελή τηλοψία, δεν θα ήταν ούτε αξία αστυνομικού δελτίου. Μήπως όμως τούτο είναι σκόπιμο για να μην ασχολούμαστε με την ακρίβεια του αρνιού και του ηλεκτρικού ρεύματος; Ερωτώ.