Ο πολιτικός κρίνεται από το έργο κι όχι από το γραπτό του, κ. Τσίπρα…

Μολονότι είθισται ο αποχωρών από την πολιτική [κι όχι ο ενεργός πολιτικός ] να συγγράφει απομνημονεύματα, είναι προφανές ότι “οι πρώιμες αλήθειες” του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα θα έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον [ιστορικό, πολιτικό, κομματικό και βέβαια προσωπικό]. Επειδή, έτσι κι αλλιώς, τα πάντα κρίνονται επί της ουσίας [και της ειλικρίνειας] θεωρώ ότι μόνον κακό κάνει το έντονο επικοινωνιακό δοξαστικό αμπαλάζ του πονήματος.

Ο πολιτικός, ιδίως ο “ηγέτης”, κρίνεται από το έργο του κι όχι από τις [σκηνογραφικές] δηλώσεις του ή τη δική του οπτική γωνία ερμηνείας των επιλογών του. Τα προσωπικά αφηγήματα δεν αποτελούν αναγκαστικά κρίσιμο κεφάλαιο της ιστορικής Αλήθειας. Άλλωστε, η όψιμη και συνεχής επίκληση της Ιστορίας, της Πατρίδας και του Πατριωτισμού δεν συνιστά αξιόπιστο επιχείρημα, δεδομένου ότι επί χρόνια οι έννοιες αυτές θεωρούνταν για την Αριστερά και τους αριστερούς “ιδεολογικά κατάλοιπα”.

Άλλος ένας πολιτικός δίχως αυτοκριτική

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φίλοι κι εχθροί θα περιμένουν να διαβάσουν, ν’ αποκωδικοποιήσουν κι εντέλει να προβλέψουν τις κινήσεις ενός πολιτικού που αρνείται μέχρι στιγμής να προβεί σε δημόσια αυτοκριτική και περιορίζεται στη χρέωση στους “άλλους” των δικών του λαθών και κυρίως προσβλέπει αποκλειστικά στην ετεροχρονισμένη αυτοδικαίωσή του.

ΥΓ. Στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής Ιστορίας θα επέτρεπαν να αντιλαμβάνεται κάποιος την διαφορά ανάμεσα στον μακιαβελικό “Ηγεμόνα” και τα “Κάτοπτρα Ηγεμόνα” των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Ίσως ο ειδήμων των 41 να έχει προλάβει τις συγχύσεις.