Τα δύο λάθη των ΗΠΑ που άνοιξαν δρόμο στην Κίνα

Οι ΗΠΑ διέπραξαν, κατά την συγκεκριμένη περίοδο, δύο θεμελιώδη λάθη: πρώτον, αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την Μόσχα ως μεγάλη δύναμη – με πρωτεργάτες τους Δημοκρατικούς και τους Νέο-Συντηρητικούς – ασκώντας πολιτική, που την έσπρωξε στην αγκαλιά του Πεκίνου – το να την βγάλουν από αυτή την αγκαλιά του, όπως θα ήθελε ο Τραμπ, και να την στρέψουν εναντίον της Κίνας σήμερα είναι μη ρεαλιστικό – και δεύτερον πίστεψαν ότι επιτρέποντας την ένταξη της Λαϊκής Δημοκρατίας στις παγκοσμιοποιημένες οικονομικές διεργασίες – με αποκορύφωμα την ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου – θα την ενσωμάτωνε στο σύστημά τους.

Το σχέδιο μετατροπής του κινεζικού καθεστώτος σε κάποια μορφή φιλελεύθερης δημοκρατίας, με βάση τις οικονομικές λειτουργίες του κεφαλαίου, μια φιλελεύθερη χυδαιότητα, που υποστηρίζει την υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, έχει οδηγήσει στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η Κίνα έμαθε σωστά το μάθημα από το πάθημα του Γκορμπατσώφ! Επίσης, είμαστε μάρτυρες της προσπάθειας αλλαγής στο οικονομικό υπόδειγμα των ΗΠΑ, μέσω κυρίως της πολιτικής των δασμών. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, διαπιστώνεται αντιστροφή στην αντίληψη για τις παγκοσμιοποιητικές διαδικασίες.

Ο Τραμπ θέλει να επανέλθει μεγάλο μέρος της βιομηχανίας στην χώρα, γεγονός που, όπως πιστεύει, θα την θωρακίσει και θα της δώσει μεγαλύτερη ασφάλεια έναντι των “ανοιχτών θυρών” της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Προσπαθεί να ακολουθήσει, έστω και καθυστερημένα, το κινεζικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η βιομηχανική παραγωγή παραμένει το θεμέλιο του πλούτου και της ισχύος. Εν τω μεταξύ, συνεχίζεται η άνοδος της Κίνας στην κορυφή της υψηλής τεχνολογίας!

Γίνεται όλο και περισσότερο εμφανές, με το πέρασμα του χρόνου, ότι στον αγώνα για την παγκόσμια ηγεσία, το Πεκίνο προχωρά ακόμα και όταν μένει ακίνητο, επειδή απλά η Ουάσινγκτον υποχωρεί, παρουσιάζοντας συνεχώς αυτοκτονικές τάσεις, καθώς προσπαθεί, κατ’ αρχάς, να ανακτήσει τη θέση της σε μια αποπροσανατολισμένη και διχασμένη χώρα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παλεύουν με τον εαυτό τους. Το ομολογεί ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ όταν επιμένει ότι: “Ο εχθρός είναι εντός”. Ως εσωτερικοί εχθροί αναφέρονται οι Αμερικανοί, που απειλούν την καθαρότητα του έθνους. Αυτοί βρίσκονται πρωταρχικά στο βαθύ κράτος, το οποίο πρέπει να καθαριστεί από τους αναξιόπιστους υπαλλήλους του στον στρατό, στις μυστικές υπηρεσίες και στα διάφορα τεχνοκρατικά κατεστημένα.

Η διαμάχη για την Ουκρανία ως ευκαιρία για την Κίνα

Συγχρόνως, παλεύουν ταυτόχρονα με τον Νούμερο Δύο (Κίνα) και τον Νούμερο Τρία (Ρωσία), σε μια προσπάθεια να ανακτήσουν την ηγεμονία, ενώ παράλληλα διχάζουν και περιφρονούν τους ευρωατλαντικούς “συμμάχους”. Στην κατάσταση αυτή βρέθηκαν οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία – ίσως και λίγο παραπάνω – αφού προηγουμένως τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι (με τον Μπους υιό), όσο και οι Δημοκρατικοί (με τον Ομπάμα) συμπεριφέρθηκαν με αλαζονικό τρόπο στη Ρωσία και στον Πούτιν, που επιζητούσε μια κάποια σύνδεση με τη Δύση ως αυτόνομη οντότητα.

Όλοι γνωρίζουν ότι η καμπή στις σχέσεις ΗΠΑ και Ρωσίας ήρθε το 2014, όταν οι ΗΠΑ (Ομπάμα) ενώθηκε με τη Μεγάλη Βρετανία (Κάμερον) και τη Γερμανία (Μέρκελ) – ο Υπουργός Εξωτερικών, Γκίντο Βεστερβέλε, είχε περπατήσει στην πλατεία Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας, το σημείο όπου παραμένουν συγκεντρωμένοι οι φιλοευρωπαίοι διαδηλωτές στο Κίεβο στα τέλη του 2013 – συμμετέχοντας στην εξέγερση κατά του φιλορώσου προέδρου, Γιανουκόβιτς.

Η διαμάχη για την Ουκρανία ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την Κίνα. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη για τη δημιουργία μιας τεράστιας σφαίρας επιρροής στην Ευρασία και τον Πλανήτη γενικότερα. Η διαδικασία ξεκίνησε από τις περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που γεωγραφικά βρίσκονται μεταξύ της Κεντρικής Ασίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκε την πολιτική του Πούτιν, να εισβάλλει στην Ουκρανία με τις γνωστές συνέπειες και με την επίσης γνωστή κατάληξη: η Ρωσία ουσιαστικά περιορίζεται σε κατώτερο εταίρο του Σι.

Δεν θα πούμε κάτι σημαντικό αν υποστηρίξουμε ότι βρισκόμαστε στο μέσο ενός νέου καταμερισμού πλανητικής ισχύος. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Προφανώς, ο γράφων δεν ασπάζεται τις ανιστόρητες υποθέσεις “Περί Παγίδας του Θουκυδίδη”. Αλλά αν θελήσουμε να υπολογίσουμε το αλγεβρικό άθροισμα της υποχωρούσας αμερικανικής ισχύος και την επακόλουθη επέκταση της κινεζικής ισχύος θα αποκλείσουμε την επιστροφή στο παρελθόν. Η γεμάτη αστέρια και ρίγες παγκόσμια αυτοκρατορία, συμπεριλαμβανομένης μιας αμερικανοποιημένης Κίνας, που ονειρεύτηκαν οι ελίτ της Ουάσιγκτον στις αρχές της χιλιετίας, ήταν και παραμένει μια ουτοπία!