Γιατί ο Τραμπ πιέζει τον Ζελένσκι – Η μεγάλη μετατόπιση προς την Κίνα!

Είναι η στιγμή που η Ουάσινγκτον δείχνει ανοιχτά πως ο πόλεμος έχει πάψει να εξυπηρετεί τις αμερικανικές προτεραιότητες, και πως η συνέχισή του διαβρώνει τον πραγματικό στρατηγικό στόχο των ΗΠΑ στην ανακατεύθυνση των πόρων, της προσοχής και του μηχανισμού ισχύος προς την Κίνα.

Το τρίτο σημείο αυτής της εξίσωσης είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πλέον δεν αξιολογούν την Ουκρανία ως πεδίο όπου «κερδίζουν» ή «χάνουν», αλλά ως παράγοντα που αποσπά κρίσιμη αμερικανική προσοχή από την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού. Η επιστροφή της αμερικανικής διοίκησης Τραμπ σημαίνει αλλαγή δόγματος. Τα logistics, τα αποθέματα πυρομαχικών, τα δίκτυα δορυφόρων και τα βιομηχανικά συμβόλαια πρέπει να μετακινηθούν μακριά από την Ευρώπη και να επανατοποθετηθούν στην Ασία.

Και η Ουκρανία, όσο κι αν πολέμησε με υπεράνθρωπη αποφασιστικότητα, αποτελεί πλέον για την Ουάσινγκτον έναν στρατηγικό αντιπερισπασμό. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν θέλει μια «ουκρανική νίκη». Θέλει ένα κλειστό μέτωπο που θα απελευθερώσει πόρους για το μεγάλο, υπαρξιακό για τις ΗΠΑ ζητούμενο που είναι η αναχαίτιση της Κίνας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι απειλές προς το Κίεβο ότι θα τερματιστεί η ανταλλαγή πληροφοριών και η παροχή όπλων αν δεν υιοθετηθεί άμεσα το σχέδιο 28 σημείων δεν πρέπει να διαβαστούν ως εκβιασμός αλλά ως αλλαγή ειρηνευτικού παραδείγματος.

Η Ουκρανία ως βαρίδι των ΗΠΑ

Η Ουκρανία εξαρτάται σε ποσοστό άνω του 80% από αμερικανικά δορυφορικά συστήματα, SIGINT, ELINT, RQ-4 Global Hawk ροές πληροφοριών, RC-135 συλλογή εκπομπών, AI-based GEOINT fusion από NGA και NRO, το Starlink όπου έχουμε αναφερθεί διεξοδικά σε προγενέστερο άρθρο μας, καθώς και σχεδόν το σύνολο των στοχοποιήσεων μεγάλης εμβέλειας που εκτελούνται μέσω αμερικανικών αισθητηριακών υποδομών. Χωρίς την αμερικανική πληροφοριακή ομπρέλα, η Ουκρανία δεν μπορεί να στοχοποιήσει, δεν μπορεί να εντοπίσει, δεν μπορεί να αποτρέψει, δεν μπορεί να επιχειρήσει σε βάθος.

Η αμερικανική μηχανή πληροφοριών έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα πληροφορίας, αισθητήρων, δορυφόρων, αναλυτών και στρατηγικού χρόνου. Ο κύριος ρόλος της πλέον είναι να παρακολουθεί την Κίνα, και η συνεχής εμπλοκή στην Ουκρανία της αφαιρεί ζωτική “στρατηγική ενέργεια”.

Κάθε μήνας πολέμου σημαίνει ότι αμερικανικοί δορυφόροι που κανονικά θα κατέγραφαν τις κινήσεις του κινεζικού ναυτικού στη Νότια Σινική Θάλασσα αξιοποιούνται για να στηρίζουν το Κίεβο, αναλυτές που θα έπρεπε να μελετούν την ανάπτυξη των κινεζικών δυνάμεων απασχολούνται με την Ανατολική Ευρώπη, ότι η συλλογή ηλεκτρονικών δεδομένων και εκπομπών – που κανονικά θα ήταν στραμμένη στα κινεζικά στρατιωτικά δίκτυα – απορροφάται από τις ανάγκες του ουκρανικού μετώπου, και ότι η πολιτική προσοχή που θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο ενδεχόμενο κρίσης γύρω από την Ταϊβάν διοχετεύεται στον πόλεμο με την Ρωσία.

Με απλά λόγια, η Ουκρανία πλέον έχει γίνει για τις ΗΠΑ ένα βάρος που εμποδίζει την συγκέντρωση ισχύος εκεί όπου πραγματικά παίζεται το μεγάλο παιχνίδι του 21ου αιώνα, στην Κίνα.

Ο αντιπερισπασμός, η Κίνα και το “κυρίως πιάτο”

Το αμερικανικό σχέδιο 28 σημείων που αναφέρεται στα διεθνή δημοσιεύματα, όσο κι αν αυτό ακούγεται πολιτικά δυσάρεστο, σημαίνει παραχωρήσεις, πάγωμα εδαφών, διασφαλίσεις για τη Μόσχα και ένα είδος «κορεατικού μοντέλου» που θα μονιμοποιήσει τις γραμμές ελέγχου. Η Ουκρανία αυτό δεν θα το υπέγραφε ποτέ υπό κανονικές συνθήκες· τώρα όμως δεν της δίνεται περιθώριο επιλογής.

Η χρονική προθεσμία μέχρι τις 27 Νοεμβρίου – Ημέρα των Ευχαριστιών στις ΗΠΑ – είναι επικοινωνιακό εργαλείο καθώς η νέα αμερικανική διοίκηση θέλει πολιτική νίκη-πακέτο με ένα αφήγημα «σταθεροποίησης» που θα της επιτρέψει να επικεντρωθεί στην Κίνα χωρίς το βάρος ενός ανοιχτού μετώπου στην Ευρώπη.

Η σημαντική παρανόηση στην Ελλάδα είναι ότι η Ουάσινγκτον θα συνεχίσει για πάντα να στηρίζει το Κίεβο επειδή «το σωστό είναι να νικήσει η δημοκρατία». Όμως οι ΗΠΑ ποτέ δεν λειτουργούν με ηθικά κριτήρια στον σκληρό πυρήνα της στρατηγικής. Όταν το όφελος της συνέχισης μιας σύγκρουσης είναι μικρότερο από το κόστος, η σύγκρουση τελειώνει. Και η διοίκηση Τραμπ αντιλαμβάνεται πως η Ουκρανία έχει πλέον μετατραπεί σε στρατηγική απόσπαση προσοχής.

Για τις ΗΠΑ, ο πόλεμος στην Ουκρανία υπήρξε η μεγαλύτερη πραγματική δοκιμή δυτικής στρατιωτικής τεχνολογίας από το 1991, ένα πολυετές “πολεμικό εργαστήρι” όπου αξιολογήθηκαν στην πράξη η ποιότητα των δορυφορικών συστημάτων, η αποτελεσματικότητα των drones, οι ρυθμοί κατανάλωσης πυρομαχικών, η ακρίβεια των πυραυλικών προφίλ, η αξιοπιστία των αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης, η αντοχή των logistics και τα όρια της αμερικανικής και ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας, και να καταγραφεί στην πράξη η αντοχή και η αποτελεσματικότητα της δυτικής επάρκειας πριν μεταφερθεί το κέντρο βάρους στον Ειρηνικό, εκεί όπου θα κριθεί ο καθοριστικός γεωπολιτικός ανταγωνισμός του 21ου αιώνα.

 

---

 

«Καμία σύγκρουση δεν παρατείνεται πέρα από το σημείο όπου παύει να εξυπηρετεί τον μεγάλο στρατηγικό άξονα. Τότε η ειρήνη δεν επιβάλλεται από τους αντιπάλους, αλλά από τις προτεραιότητες της υπερδύναμης.»

H. Kissinger, Στοχασμοί για τη Γεωπολιτική Ισορροπία