Η Ευρώπη ψάχνει διέξοδο ποντάροντας στο ρωσικό φόβητρο

Καμιά δεν μπορεί να κάνει πόλεμο, χωρίς την αποφασιστική συμβολή της Αμερικής. Αλλά ο Τραμπ αποσύρεται. Θέλουν όμως και οι τρεις να σώσουν τις οικονομίες τους που καταρρέουν και η εύκολη λύση είναι η πολεμική βιομηχανία. Έτσι, το φόβητρο της Ρωσίας είναι απολύτως αναγκαίο. Για ποικίλους λόγους οι μεγάλες αυτοκρατορίες αργούν να πεθάνουν. Μετά την Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή και την Οθωμανική αυτοκρατορία, το επιβεβαιώνουν στην εποχή μας οι Ευρωπαίοι, Άγγλοι και Γάλλοι κυρίαρχοι (αποικιοκράτες) επί αιώνες. Αντιδρούν, αλλά υποκύπτουν στα “φίλια πυρά” των Αμερικανών, του Τραμπ, αργά αλλά σταθερά.

Το δράμα τους εκτυλίσσεται σε τρεις φάσεις, αρχικά με το τέλος του Β’ Πολέμου και την κυριαρχία των Αμερικανών, μετά με την εκδίωξή τους από τη Μέση Ανατολή (Σουέζ) και τώρα, τρίτη και φαρμακερή, με την πεισματική τους αντίσταση, αλλά αναπόφευκτη ήττα στο Ουκρανικό, όπου παίζεται η ίδια η Ευρώπη. Συνοπτικά: Ο Τραμπ θέλει τους Ευρωπαίους όχι κατεστραμμένους, αλλά υποταγμένους, να υπηρετούν πρόθυμα τους Αμερικάνους. Όπως μόλις τέλειωσε ο τελευταίος Πόλεμος. Τελεία. Τώρα ψάχνει με αγωνία, να μην παρασυρθούν οι ΗΠΑ από την κατρακύλα των Ευρωπαίων, ούτε, όμως να κακοπάθουν από την θυελλώδη ανάπτυξη της Κίνας. Οδός σωτηρίας η ανοχή-κατανόηση-συμβολή της Ρωσίας. Οι Ευρωπαίοι γαντζώνονται επάνω του για να σωθούν ή να βουλιάξουν μαζί του. Τέλος.

Ο Πούτιν, νικητής πολλαπλών εσωτερικών δυσχερειών (ενδεικτικά Τσετσενία) και εξωτερικών απειλών, έχει ισχυρό απόθεμα κύρους και ισχύος στον απλό κόσμο. Αλλά δεν είναι απόλυτος αφέντης αλα Στάλιν και αντιμετωπίζει την δυσθυμία ισχυρών εσωτερικών παραγόντων, που θέλουν να κλείσουν ερμητικά και τις τελευταίες χαραμάδες επιβουλής της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, ενώ ο Πούτιν τις αφήνει, κατά τη γνώμη τους, μισάνοιχτες ενόψει κάποιου συμβιβασμού με τις ΗΠΑ και ρόλο συμπρωταγωνιστή στα Διεθνή, συν η Κίνα.

Ό,τι και να λέμε, ο δυτικός τρόπος οργάνωσης της κρατικής ισχύος, χλωμή μίμηση της αρχαίας Αθήνας, η ανοιχτή πάλη των τάξεων, όπως την περιγράφει ο Μαρξ, δεν είναι απλώς μια ονομαστική επιβίωση ενός μοντέλου διακυβέρνησης. Έχει ισχυρές κοινωνικές βάσεις, παρά τις διαστρεβλώσεις, όταν επικρατεί η απολυταρχία των ολίγων σε βάρος των πολλών, με σωτήρια λύση την Επανάσταση, κατά το σύγχρονο υπόδειγμα της Γαλλίας, συμβολικά η πτώση της Βαστίλης.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Δεν θα γίνω μάντης Κάλχας για να προβλέψω πότε ακριβώς θα πέσει ο Ζελένσκι και τι ακριβώς θα συμβεί στην πτώση του. Αλλά θα πέσει. Οι Έλληνες έχουμε αρκετή ιστορική πείρα, ώστε να προβλέψουμε ποιο τέλος περιμένει τον Ζελένσκι και την παρέα του, ώστε να μην αποκαλυφθούν αδιανόητα μυστικά, έκαναν πολλά σε πολλούς. Ο Ζελένσκι επιζητεί, λένε παρασκηνιακά, αμνηστία για θέματα διαφθοράς, ώστε να διασωθεί.

Στα δικά μας, ο πρωθυπουργός κρατάει ακόμα, επειδή η διαδοχή μπορεί να κρύβει τα χειρότερα και επειδή οι διεκδικητές είναι πολύ κάτω του μετρίου. Υπάρχει και το βιβλίο του Τσίπρα, αφηνιασμένη επιχείρηση αλλοίωσης της μνήμης, το μαύρο να λευκανθεί. Η πίεση μπορεί να οφείλεται σε ανυπομονησία των εκ των έσω δρώντων (άντε να ξεμπερδεύουμε, πολύ κάτσατε, έχουμε κι άλλες δουλειές). Η διάδοση της διαφθοράς ταΐζει πολλούς, διαχέει την αδράνεια. Δεν είναι σαφές αν ο καθοριστικός ρυθμιστικός “παράγων Κίμπερλι” έχει επείγουσες προτεραιότητες. Ίδωμεν.