Μια τρύπα στο νερό τα ήρεμα ύδατα του Γεραπετρίτη

Εν τούτοις, η πόντιση του ηλεκτρικού καλωδίου, που θα συνδέσει το Ευρωπαϊκό δίκτυο με την Κύπρο και το Ισραήλ, δεν έχει ανάγκη εγκρίσεως οιουδήποτε διεθνώς και αγνοεί την Τουρκία, αφού θα γίνει στα εθνικά χωρικά ύδατα των ενδιαφερομένων χωρών, Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ. Άλλως πλησιάζουμε νομοτελειακά στη στιγμή της αναμέτρησης με την Τουρκία. Θα έχει τελειώσει ο Ουκρανικός πόλεμος, η Ελλάδα θα αποκτήσει την πρώτη φρεγάτα Belharra και τον πλήρη έλεγχο του εναερίου χώρου του Αιγαίου και της Κύπρου, με την παράδοση από τη Γαλλία και των τελευταίων Rafale.

Από πλευράς υποστηρίξεως, η επέκταση των θαλασσίων χωρικών ζωνών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Μεσόγειο καθίσταται αναπόδραστη για την Ελλάδα. Εάν Τουρκικά πλοία και μη  επανδρωμένα αεροπλάνα πλήξουν το “έργον” της ποντίσεως του ηλεκτροφόρου καλωδίου, θα ανακύψει εμπλοκή με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, που δεν θα περιορισθούν στο Καρπάθιο πέλαγος, αλλά υπάρχει η πιθανότητα να επεκταθεί από του θύλακος Καραγάτς στον΄Εβρο μέχρις βορείου Κύπρου.

Θα είναι εξόχως περίπλοκο να αναληφθεί διεθνής διπλωματική πρωτοβουλία, για την άρση της κρίσεως στους κόλπους του ΝΑΤΟ, χωρίς να αποκλείεται και η πολεμική ανάμειξη της Γαλλίας και ενδεχομένως του Ισραήλ με την Τουρκία. Η Γαλλία εγγυάται την προστασία της Κύπρου, το Ισραήλ είναι άτυπος σύμμαχος και της Ελλάδας, που ως “εγγυήτρια δύναμις” της Κυπριακής Δημοκρατίας, επί τη βάσει των συμφωνιών Λονδίνου και Ζυρίχης του 1955, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της, καθώς έκτοτε η απόσταση με την Μεγαλόνησο… μίκρυνε. Δεν “κείται μακράν” (Κωνσταντίνος Καραμανλής 1974) πλέον.

Θα είναι πολιτικώς απαράδεκτο και στρατηγικά καταστρεπτικό όλες αυτές οι εγγυήσεις να υποχωρήσουν προ μιας ιταμής απειλής της Τουρκίας, που δεν θα χάσει πολλά εάν υποχωρήσει και καταπιεί την παρόλα του Γκιουλέρ. Το ερώτημα είναι ποία στάση θα τηρήσει η Αμερική. Θα αναμειχθεί μεταξύ των αντιμαχομένων (αλλά Ίμια) ή θα αδράξει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει την δέσμευση του Ρούμπιο, Αμερικανού ΥΠΕΞ, για επανένωση της Κύπρου ως “διακοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας” – δι’ ό,τι αυτό σημαίνει για ένα Ευρωπαϊκό δημοκρατικό κράτος – και ενός λαού, του Κυπριακού, που μόνος στερείται ακόμη το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως, το οποίο κατέκτησαν μέχρις κι Οτέντωτοι.

Η Ελληνική αντίδραση στην ηγεμονική δήλωση του Γκιουλέρ υπήρξε χλιαρή, αλλά η εποχή των “ήρεμων νερών” του κ. Γεραπετρίτη απεδείχθη άλλη μία “τρύπα” (στο νερό) του “επιτελικού κράτους”. Θα είναι εξόχως παράδοξο να επιδείξει η κοινοβουλευτική ομάδα της “Νέας δημοκρατίας” άλλον ένα στρουθοκαμηλισμό κοντά σε τόσους της 6ετίας, όμως  καταστρεπτικό δημοσκοπικά. Ούτε η επαναφορά των “συλλογικών συμβάσεων” δεν σώζει την κεντροδεξιά εκλογικά. Το νέο έτος, 2026, θα σημάνει την εκκαθάριση πολλών λογαριασμών, καθώς μάλιστα η Γερμανία ετοιμάζεται για “προληπτικό πόλεμο” με την Ρωσία και «το καλοκαίρι αυτό θα είναι το τελευταίο ειρηνικό», αν πιστεύουμε τις πρόσφατες δηλώσεις του καγκελάριου αυτής, Μερτς.