Τα “Μονοπάτια Αστερόσκονης” από την Παρασκευή Μόλαρη

Το βιβλίο της αυτό, η Παρασκευή Μόλαρη το αφιερώνει στον λατρεμένο και ταλαντούχο γιο της. Ακολουθούν δύο προλογικά σημειώματα από ανθρώπους, που φαίνεται πως την αγαπούν και την εκτιμούν βαθιά. Στην συνέχεια, ξετυλίγονται τα ποιήματά της, με κάποια από αυτά, προς τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, να είναι μεταφρασμένα από φίλους της στην Αγγλική, Γαλλική και Ισπανική γλώσσα.

Η συλλογή κινείται έντονα στο υπερβατικό, αποζητώντας μια έξοδο από τα όρια του υλικού κόσμου. Ένα ταξίδι στο άπειρο. Ο ποιητικός λόγος, κυρίως μεταφορικός. Η “αστερόσκονη” συμβολίζει έναν κόσμο ιδεατό, πέρα από κάθε φθορά. Η ψυχή σαν να καίγεται μέσα στην σάρκα, μια σύζευξη άυλου και ύλης, δίνει ένταση στον διχασμό, που δεν πιάνει εύκολα συμβάσεις. Σοφή η επιλογή των λέξεων, δίχως αχρείαστη πολυπλοκότητα, δίνει πολύπλοκους συμβολισμούς, ενώ παράλληλα είναι προσιτή κι ανθρώπινη.

Η Παρασκευή Μολάρη προσφέρει ποίηση ουσίας

Σαφής η αίσθηση νοσταλγίας, μελαγχολίας και απομάκρυνσης, ενώ παράλληλα παρατίθεται η δυνατότητα αναγέννησης, αναθεώρησης και μεταμόρφωσης. Η απελευθέρωση της ψυχής δεν αποτελεί μια βουβή δοξασία, αλλά μια πορεία που ανασαίνει πέρα από την σωματική μονοτονία. Μια συνύπαρξη της γήινης εμπειρίας και την μεταφυσικής αναζήτησης, δημιουργεί ένα άγγιγμα, μια γέφυρα ανάμεσα στην ανελέητη καθημερινότητα και το απολύτως άυλο, δημιουργώντας συναισθηματική ευαισθησία.

Η ποίηση της Μόλαρη δεν αποζητά το πομπώδες, είναι ειλικρινής, δίχως να φοβάται να αγγίξει σκληρές εικόνες, δίνοντας χώρο στην ουσία. Δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά δρόμους για σκέψη και συναίσθημα. Η αστερόσκονη είναι το πιο τρυφερό ποιητικό σύμβολο του βιβλίου, υλικό φτιαγμένο από όνειρα, αναμνήσεις και φως. Σηματοδοτεί την λεπτή ουσία της ανθρώπινης φύσης. Την μαγεία, που υπάρχει κρυμμένη μέσα στην καθημερινότητα. Μια επικοινωνία ανάμεσα στον άνθρωπο και το σύμπαν.

Σε άλλο σημείο του βιβλίου συναντάμε τον τίτλο “Αστερισμοί”, όπου στο έργο λειτουργούν ως χάρτες προσανατολισμού της ψυχής ή τις εσωτερικές μας διαδρομές, τις επιλογές μας που φωτίζουν ή σκοτεινιάζουν το μονοπάτι που επιλέγουμε να διαβούμε. Ως επίλογο παραθέτω το τελευταίο μέρος του ποιήματος “ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ” που αφιερώνει η ποιήτρια στο παιδί της.

«…Μόνο την ψυχή, το πνεύμα σου μη δώσεις.
Αυτές δικές σου είναι αποσκευές
κι όπου το θες εσύ θα τις ανοίξεις.
Γιατί είσαι ελεύθερος,
μονάκριβέ μου.
Ελεύθερος και Άνθρωπος.»