Έξι βιβλία που διάβασα και ξεχώρισα το 2025
21/12/2025
Εύη Στυλιανού, “Παλίμψηστο” Ο νεοπλατωνισμός στην Υψηλή Ποίηση (για να θυμηθούμε το “Περί Ύψους” του Λογγίνου) είναι πρόδρομος τόσο τού Διαφωτισμού, όσο και τού Ρομαντισμού και απολήγει στον Συμβολισμό. Από τον Μοντερνισμό και μετά η έμπρακτη αμφισβήτηση του Ορθού Λόγου και της Πυθαγόρειας Αρμονίας οδηγεί στη σημερινή άχαρη μεταβατική/μεταιχμιακή αντιπνευματική/αντιποιητική εποχή μας.
Η διακεκριμένη Κυπρία Ποιήτρια και Φιλόλογος, Εύη Στυλιανού, συνεχίζει την μακραίωνη σκυταλοδρομία από την Κλασική Εποχή μέχρι την καινούργια Αναγέννηση, που αναμένουμε εναγωνίως όλες και όλοι οι συνειδητοί Πνευματικοί Εργάτες. Η Σελήνη, ως σύμβολο της ειρηνοποιού θηλυκής ενέργειας, σε συνδυασμό με τον αχανή έναστρο ουρανό και την δυσπρόφερτη ευφορία, που φέρνει το τέλος κάθε ζησμένης ημέρας, οδηγούν στο διαμεσολαβημένο βίωμα μίας άχρονης-άχωρης ποιητικής ευδαιμονίας, που και ως “ωκεάνιο συναίσθημα” εκλαμβάνεται από τους Θεωρητικούς.
Η Φιλοσοφία που εμπεριέχει και διαπνέει αυτό το πόνημα είναι Πλατωνική και Απολλώνεια. Ουδέν διονυσιακόν τε και βακχικόν. Ο Έρωτας μια εξιδανίκευση, ουράνια μεταστοιχείωση, άϋλη μετάθεση, που κατοικεί κυρίως στο βλέμμα (ως πύλη τής ψυχής οι γήινοι οφθαλμοί προς άλλες διαστάσεις, όπου κατοικούν και αναπτύσσονται οι αιώνιες μαθηματικές ιδέες).
Γεωμετρική δομή, ανάπτυξις θέματος δίκην μαθηματικού θεωρήματος, λελογισμένη λακωνικότητα, πλήρης κατοχή των εκφραστικών της μέσων, τέλεια κατοχή της ελληνικής γλώσσας στη μακραίωνη διαχρονία της. Έντεκα (11) ποιήματα, άψογα επιμελημένα από την Στεύη Τσούτση, σελιδοποιημένα σοφώ τω τρόπω, με κενά, προκειμένου να αναπνέει η ψυχούλα του επαρκούς συνδημιουργικού αναγνώστη. Σπανίως ο σύγχρονος εκφερόμενος ποιητικός λόγος απέχει τόσο τεχνηέντως από την καθημερινή προφορικότητα και μοιάζει με παλαιό υφαντό, τεχνούργημα με κωδικοποιημένα αρχετυπικά μοτίβα.
Βιβλίο αξιόλογο, Ποιήτρια αξιοβράβευτη διεθνώς. Παγκόσμιου ενδιαφέροντος θεματολογία, υψηλή αισθητική, συνθετική ρυθμολογία, πεποικιλμένη ιδιόλεκτος… Χάρη σε βιβλία σαν αυτό, δοξάζουμε ανεπιφυλάκτως τις ποιητικές φωνές που μας επιτρέπουν να ελπίζουμε ακόμη για το μέλλον της υψίστης των τεχνών, εκείνης που συμβολοποιείται με την Παρνασσική Μούσα Ερατώ. Ο Άγγελος Σικελιανός εικάζω ότι θα επικροτούσε αυτή την ποιητική, που ξεφεύγει από λογοτεχνικές γενιές. Ο Νικόλαος και ο Γεώργιος Νίκας ποιούν ήθος και ύφος στην Σύγχρονη Ελληνική-Παγκόσμια Λογοτεχνία. Ο οικουμενικός Πολιτισμός χρειάζεται αυτοθυσία, αμεροληψία, αφοσίωση, επιμονή, υπομονή, αντοχές, όραμα… Και οι ιστορικές Εκδόσεις Νίκας φαίνεται πως το διαθέτουν σε υπέρ-επάρκεια.
Σκέφτομαι συχνά πως οι Ιρλανδοί αφηγηματάδες [νεολογισμός] προσομοιάζουν με τους μεσογειακούς τροβαδούρους κι εκείνοι με τη σειρά τους με τους παραδοσιακούς παραμυθάδες της Ανατολής, γιατί: Έχουν το μελόδραμα στην βαθιά προοπτική τους, το “υπό-κείμενο” βρίθει ρυθμών-χυμών διονυσιακών, η βακχεία πάντα βρίσκει τρόπο να αποκατασταθεί με απολλώνιο τρόπο. Το ά-Λογο εξισορροπείται από το Λογι(στι)κό… Μελετώντας προσεκτικά κάτω από τις λέξεις, στο λεγόμενο “Subtext/Sous–Texte”, εκπλήσσομαι συχνά ανακαλύπτοντας “κατακόμβες” στον δια-πολιτισμικό “υδροφόρο ορίζοντα” της Ανθρωπότητας, εκεί όπου οι διαφορετικές, πολύχρωμες χωροχρονικές “τοπικής” εκτάσεως κουλτούρες, μοιάζουν με υπόγεια ποταμάκια, που διαπιδύουν σε μια τεράστια θάλασσα, αόρατη στους κοινούς ανθρώπινους οφθαλμούς.
Έτσι στο καλλιεπέστατο αυτό και τέλεια μεταφρασμένο, άριστα επιμελημένο βιβλίο, η Ψυχανάλυση, η Νέμεσις, η Αδράστεια-Ανάγκη, η Θέμις, αλλά και η Δικαιοσύνη στήνουν μία αρχετυπική προσομοίωση Δίκης σε ετήσια βάση, κάθε χρόνο, στα δια παντός διακοπέντα “γενέθλια” τού αυτοκτονημένου. Γιατί ουδείς είναι – κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα – αυτοκτονών (δεν υπάρχει αυτή η μετοχή στην ενεργητική φωνή – μήτε καν στη μέση)… “Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του”; Ιδιαίτερα πολυεπίπεδο κείμενο, που αξιοποιεί όλες τις αφηγηματικές τεχνικές, προκειμένου να διευκολύνει την κατάδυση του επαρκούς θεατού στο Συλλογικό Ασυνείδητο, μέσα από τις δραματικές συγκρούσεις ατομικοτήτωνυ που λειτουργούν συνεκδοχικώς ως μάρτυρες στο διαχρονικό δικαστήριο της διηνεκούς συγκρούσεως των εγώ με το εμείς στο πλαίσιο της κοινωνικής σύμβασης και της ουσιαστικής συμβίωσης στο κύτταρο της οικογένειας, μιας οικογένειας, κάποιας κυτταρικής οντότητας…
Το “εγρηγορός” είναι αρκετά δυνατό και ενισχύεται με την πάροδο του χρόνου, καθώς αποκτά δική του υπόσταση και ελέγχει τις ατομικές συνειδητότητες επηρεάζοντας τους ψυχισμούς, καθορίζοντας τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τους. Τελικά, πέρα από το όποιο “δράμα” ελλοχεύει μια ανθρώπινη λύση, χάρη στην ενσυναίσθηση, στην συν-χώρεση, στην επιείκεια, στην αγάπη του εαυτού (ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αγάπη του πλησίον). Από αυτή την άποψη πρόκειται για μια διδακτική παραβολή, αρκετά σκληρή λόγω τής αναγκαστικής διαχειρίσεως ενός ακραίου θέματος. Το πολιτισμικό χαρακτηριστικό όμως παραμένει: η έλλειψη “παιδείας Θανάτου” στον σύγχρονο καταναλωτικό και καταναλώσιμο, υλιστικό, βιαστικό Δυτικό Πολιτισμός της κατά Χ. Μαρκούζε “Κοινωνίας τής Αφθονίας”.
Η αυτοκτονία ενός νεαρού πυροδοτεί διάφορες μελοδραματικές οικογενειακές εκρήξεις, που θα ήταν άκρως παράλογες σε άλλα πολιτισμικά συμφραζόμενα. Ας πούμε όταν βρέθηκα στο Μεξικό σε κάτι ανάλογο των δικών μας μνημοσύνων ή ψυχοσαββάτων θαύμασα τη συμφιλίωση εκείνων των φτωχών, απλών, ανεπιτήδευτων λαϊκών ανθρώπων με το μυστήριο τής ζωής που εμπεριέχει τον θάνατο, όπως ο καρπός το σπόρο του. Τόσο απλά… Λυπάμαι για την κατάντια του πολιτισμού μας. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι αυτό το άριστα μεταφρασμένο δραματικό κείμενο είτε είναι εμπνευσμένο, είτε βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (αυτό δεν το ξέρουμε και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει ως επαρκείς αναγνώστες – το αισθητικό αποτέλεσμα και το νοητικό αποτύπωμα μετράει) οδήγησε σε μια εκπληκτική παράσταση με ρυθμό, με τέλειες ερμηνείες, με υποδηλωτικά σκηνικά, με μυστικιστικούς φωτισμούς και αφήνει ένα άκρως επαναληπτικό μετείκασμα για μελλοντικές συνδημιουργικές επεξεργασίες – ακόμα και για δευτερογενείς εμπνεύσεις…
Ένα πολύπτυχο, πολυεπίπεδο κείμενο, που αξίζει να διαβάζεται, να μελετάται με ανοιχτό μυαλό, να διερευνάται με διεσταλμένη καρδιά και κόρες οφθαλμών, να ανεβαίνει (όπως τώρα στην εμβληματική, ανατριχιαστική, αναστατωτική (και… αναστάσιμη) παράσταση στο Θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία του ίδιου του μεταφραστή και με μια πλειάδα αρίστων διονυσιακών τεχνιτών, που δεν χρειάζονται διαπιστευτήρια. Αυτή η προσομοιωσική [νεολογισμός, από το δοκιμασμένο “προσομοιωτική”] παράσταση συνιστάται να βλέπεται πολλές φορές, με αποστασιοποίηση ή χωρίς… και να ταξιδέψει απανταχού, όπου υπάρχουν ακόμη ανήσυχοι άνθρωποι. Ούτως ή άλλως ο “επαρκής αναγνώστης”, θεατής ενός ιδιαίτερα εσωτερικού, διϋποκειμενικού Ιδεοθεάτρου, αυτός/αυτή/αυτό το νοήμον όν, ως συνδημιουργός βγαίνει ωφελημένος.
Φωτοκεντρική, φωτολατρική, φωτολυτρωτική, φωτοθεραπευτική Ποίηση. Θεραπευτική ποίησις. Η αρχαία ελληνική Ίασις δια της εμμελείας, δια τού ερρύθμου εντέχνου Λόγου. “Παντεπόπτης Λόγος”. Οραματική εξιδανίκευσις της ανθρώπινης κατάστασης στην τρέχουσα φάση τού Πολιτισμού. Αλλοδιαστασιακή εκπόρευση της πρωταρχικής έμπνευσης που παραπέμπει στο συνειδητό ονείρεμα, που περιγράφει ο Καστανέδα στα μυστηριώδη και μυστηριακά βιβλία του. Η ενασχόληση της Ποιήτριας Ζέττη Σκάρπα-Κόρντισε με το χορό, τη μουσική, τις εναλλακτικές συμβουλευτικές, την αυτογνωσία-αυτοβελτίωση καθρεφτίζεται ξεκάθαρα σε αυτόν τον τόμο, ως αναπόφευκτη “επαγγελματική μόρφωσις”.
Το πλατωνικό άν-Αρχον “Όντως Όν” μας προτρέπει να προβούμε σε ανάληψη (πνευματικών-ποιητικών) ευθυνών. Σε αυτό το πρώτο πόνημα (μέρος μιας τριλογίας), ο Αφηγητής ετοιμάζεται να πετάξει πάνω από “τη χώρα της πλάνης” στο ηλιακό άρμα της Νίκης, προκειμένου να φτάσει στην Ιθάκη, στην Ουρανία Εστία μας. Το σχήμα περιπλάνηση-παραπλάνηση-αποπλάνηση οδηγεί αναπόφευκτα στη φώτιση των ψυχών, που βιώνουν τη δική τους Οδύσσεια. Όρος, όριον, Χρυσοπηγή, “Αιωνία Ανατολή” Αοράτου Αελίου, προς τον οποίον προσβλέπουν όλα τα νοήμονα όντα που επιλέγουν το Φως έναντι τού Σκότους.
Η φιλόσοφος όμως Ποιήτρια Ζέττη Σκάρπα-Κόρντισε θεωρεί ότι η λύτρωση περνάει μέσα από την αναγκαστική σύνθεση Φωτός-Σκότους, που ισορροπεί “τα ισοσκελή ζεύγη της ζυγαριάς”, μιλώντας έτσι ξεκάθαρα για την μινωική Κρίση των Νεκρών, όπου το τρίδυμο Μίνως-Ραδάμανθυς-Αιακός επιβλέπουν έτσι ώστε “παν πλημμέλημα εκούσιον τε και ακούσιον” να εξισορροπηθεί από την ανάλογη αγαθοεργία. Κάτω από το καλοτυπωμένο κείμενο διακρίνεται ένας θεοσοφικός ντετερμινισμός, αφού “όλα θα φανερωθούν στην ώρα που ο Χρόνος σχεδίασε”. Ο εναρμονισμός των ουρανίων σφαιρών παραπέμπει ευθέως στον Πυθαγόρα. “Το Παραπέτασμα παραμερίζεται” και λάμπει έκτοτε για πάντα το Φάος της Δικαιοσύνης-Νεμέσεως.
Οκτώ οι ενότητες. Οκτώ: το σύμβολο του α-Πείρου (πέρα από την ανθρώπινη εμπειρία). Εδώ επιτέλους “οι κύκλοι αντιστρέφονται” κι ο “Παντεπόπτης Οφθαλμός” αποκαλύπτεται τοις πάσι δια παντός. “Σύναξις των αδέκαστων”. Οκτάεδρον, από τα πλατωνικά-πυθαγόρεια στερεά. Η “Παγκόσμια Λύρα” απηχεί το κοσμικό Αρμόνιο, που αναφέρει ο Κορεάτικης καταγωγής Επιστήμων Φυσικός Trinh Xuan Thuan στο αθάνατο πόνημά του “The secret Melody”. Στην μακροδομή αυτού του ευσύνοπτου τόμου ξεναγούμαστε σε οκτώ ενότητες-κύκλους. Ο αριθμός οκτώ, σύμβολο της ουράνιας αρμονίας, αλλά και του απείρου, εκείνου που δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίσουμε απολύτως, αφού είναι έξω από τα όρια της ανθρώπινης εμπειρίας και των αντιληπτικών μας δυνατότητων – εκείνο που μόνον με την Ποίηση την Υψηλή το ψυχανεμιζόμαστε ακροθιγώς για ένα κβαντικό δευτερόλεπτο, που λογιάζεται ως αιώνες.
Σε μορφοσυντακτικό επίπεδο, ας προσέξουμε τους κοφτούς διασκελισμούς στην αρχή. Ουσιαστικά, επίθετα, ρήματα τεχνηέντως κεχωρισμένα, προκειμένου να δοθεί έμφασις. Όσο προχωράει όμως η αφήγηση κι εντείνεται ο ρυθμός, αίφνης μακραίνουν οι στίχοι, παρατάσσονται περισσότερες συλλαβές, καθίσταται περιπλοκότερη η εικονοπλασία.
Από αισθητικής και ιδεολογικής πλευράς, ρυθμός και περιεχόμενο, ιδέα και μορφή, νοήματα και φωνήματα συνάδουν αποτελεσματικά σε μια ιδιότυπη πρωτότυπη συμφωνία, που συνθέτει κάθε επαρκής αναγνώστης-θεατής στο μυαλό και στην ψυχοσωματική του δομή, προσδίδοντας στην εξατομικευμένη πνευματικότητα ένα καινούργιο δυσθεώρητο βάθος.
Ποίηση “μεταφυσική”, δίχως ίχνος αποκρυφισμού. Όλα αγνά, απλά, καθαρά, στο Φως!!! Ηθική κι έντιμη στάση απέναντι στα “κακώς κείμενα” του πλανήτη, που πλέει τα λοίσθια κάτω από την ανθρώπινη αφροσύνη. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια ιδιάζουσα υπερθρησκευτική και υπερπολιτισμική, αλλά ελληνικότατη τελετουργική έρρυθμη επίκληση στο Πρωταρχικόν Φάος, το Ανέσπερον, το Ζωοποιό, το ομηρικό και παγκόσμιο. Προς αυτό το Ύστατο Φως μας προτρέπει η καλή ποιήτρια να πορευτούμε νουνεχείς με συνείδηση της ενότητας των πάντων. Δεν πρόκειται για καινοφανή ιδεολογία, αλλά χορευτική επάνοδος στις πηγές μέσα από παραδοσιακά μοτίβα και ρυθμούς δεόντως κι ελλόγως σωματοποιημένους. Όσο για την “ονειρική” διάσταση-διάθεση, πώς αλλιώς να μιλήσεις για το Άρρητο, το Άφατο, το ΆΛΟΓΟ, το λυσιτελές;
O τόμος περιλαμβάνει έξι συλλογές με πεζοποιήματα (και μία ανέκδοτη), που δημοσιεύτηκαν στο χρονικό διάστημα 2021-2024, από τις Εκδόσεις Νίκας. Συναποτελούν μια ξεχωριστή ενότητα στην ποιητική δημιουργία του Βάλτερ Πούχνερ, με ευδιάκριτα μορφολογικά, συντακτικά, θεματικά κι άλλα κριτήρια. Ανήκουν τόσο στη στοχαστική ποίηση, όσο και σε μια πεζογραφία χωρίς story, αλλά με κατάθεση φιλοσοφικών και ποικίλων άλλων σκέψεων “ελευθέρας βοσκής”.
Τα τμήματα της σύνθεσης αυτής ακολουθούν την εξής σειρά: Υπνογραφίες (2021), Μηνολόγιο του άγνωστου αιώνα (2022), Aστροδρόμια (2022), Βάθη (2023), Ο Μικρός (2023), Κύκλοι (2024) και Πολεμίστρες (ανέκδοτο).
Η συγκεντρωτική αυτή έκδοση των πεζοποιημάτων δεν ακολουθεί απόλυτα χρονολογική σειρά –επειδή οι συλλογές αυτές γράφτηκαν μέσα σε μια τετραετία, αυτό δεν έχει και πολλή σημασία– αλλά περισσότερο κατευθύνεται από έναν εσωτερικό βηματισμό ψυχονοητικής πορείας, ο οποίος κινείται σε διάφορα και διαφορετικά επίπεδα της ζωής και ταξιδεύει σε διάφορες και διαφορετικές χώρες του επιστητού.
Δεν έχω λάβει ποτέ βιβλίο των Εκδόσεων Ιωλκός, που να είναι κατώτερο των προσδοκιών μου. Όμως με αυτό ιδιαίτερα εξεπλάγην. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω πολλές εβδομάδες και κάθε φορά βρίσκω μία άλλη σελίδα, ένα κεφάλαιο που μοιάζει σαν να τον επισκέπτομαι για πρώτη φορά. Αυτή η φιλαναγνωστική σχέση είναι αναζωογονητική, όταν το προσφερόμενο καλοτυπωμένο πόνημα είναι πολυεπίπεδο και προϊόν πνευματικής αφθονίας, ψυχικής γενναιοδωρίας, καλλιτεχνικής πληρότητας, γλωσσικής ταυτότητας, εσωτερικής γαλήνης…
Το να είσαι Ανώτατος Δικαστικός, προσφέρων στην Κοινωνία εντιμότητα και ήθος, πολύτεκνος οικογενειάρχης με δημοκρατικά ιδεώδη, οπαδός του Διαφωτισμού και ουμανιστής εξ ορισμού, αγγίζει την τελειότητα, ειδικά όταν συνδυάζεται με καλλιέργεια σπάνια… Λογοτέχνημα μυθοπλαστικής αρμονίας, τεχνούργημα υψηλών καλλιτεχνικών αξιώσεων. Ηθική κι Αισθητική συμβαδίζουν υπέρ Αδυνάμου και για το Κοινό Καλό, ακριβώς έτσι όπως τις συνάρμοσε ως έννοιες για πρώτη φορά ο φιλόσοφος Αριστοτέλης.
Προσωπικά θεωρώ ότι η αντικοινωνική ανηθικότητα απάδει της λογοτεχνικής ιδιότητας και η συγγραφική προσφορά είναι φωτεινή μόνον όταν κοινωφελής είναι. Το Σκοτάδι είναι αντιαισθητικό και το Φάος περίλαμπρον, περιζήτητο.
Το Φως επανέρχεται ως συμβολικός αντίποδας της σκοτεινής, δυσοίωνης Νύκτας. Το σκοτεινό δάσος εδώ συμβολίζει το Συλλογικό και ατομικό Ασυνείδητο, εκεί όπου εμφιλοχωρούν κολυμπώντας απειλητικά καβαφικοί Λαιστρυγόνες τε και Κύκλωπες. Ένα βιβλίο για όλη την οικογένεια, διδακτικό, φιλοσοφικό, πλήρες βαθυστόχαστων νοημάτων, επιδραστικών μηνυμάτων, εικόνων που εγγράφονται ανεξίτηλα στη μνήμη. Διαβάστε το, ανά-καλύψτε το καθημερινά!!!
Προσεκτικά επιμελημένος τόμος ιδιαίτερης αισθητικής. Αξιοπρόσεκτη δομή, όπως φαίνεται στα Περιεχόμενα: […] Ο μονόλογος της μάγισσας, Κρεμαστές καρδιές, Η πορσελάνινη κούκλα, Το αρχοντικό του ουρανού, Η επανεκκίνηση, Τα μάτια, Ο κύριος Μπενουά και η οικογένειά του, Το δειλινό, Το όνειρο ενός καινούργιου κόσμου, Η εσωτερική αυλή. Διαπιστώνουμε ευθύς εξαρχής την υπερτοπική, υπερχρονική θεματολογία, αισθητική και ιδεολογία, που παραπέμπει στα διαχρονικά ιδεώδη του ανθρωποκεντρικού Διαφωτισμού, μόνον που εδώ η ανθρωπομετρία δεν είναι δεδομένη, αλλά υπερισχύει άλλοτε η “Παραβολική” κι άλλοτε η “Υπερβολική Γεωμετρία”.
Μία ελαφρώς ειρωνική (αλλά μηδέποτε σαρκαστική) υπερρεαλιστική χροιά, μαζί με την φουτουριστική αφηγηματικότητα, προσδίδουν στο όλον πεζογράφημα μία “κυβιστική” θα έλεγα διάσταση, πολύ μακριά από την κατά Ευκλείδη γραμμική επιπεδότητα [ή επιπεδοσύνη – ας μου συγχωρεθούν οι αλλεπάλληλοι νεολογισμοί, όμως είναι δύσκολο να μιλάς για το πρωτότυπο με τετριμμένους όρους – και η γλώσσα η εύπλαστη υπερβαίνει τα συνήθη όριά της]. Κι εδώ μιλάμε για υπέρβαση της χωροχρονικής γραμμικότητας… Πέρα και από την Μετανεωτερικότητα, ανιχνεύονται διεξοδικά παραδοσιακές, δοκιμασμένες αφηγηματικές τεχνικές. Όμως το συγκεκριμένο λογοτέχνημα δεν θυμίζει τίποτα συνηθισμένο και δεν αναχαράζει κανέναν κοινό τόπο.
Η Διδάκτωρ Ιστορίας Πολιτικών Ιδεών αναγεννησιακή διεπιστήμων, Άννα Κοντονή, επιτυγχάνει έναν λογοτεχνικό άθλο: δεν ανιχνεύεται (ακριβώς γιατί ΔΕΝ υπάρχει) η συνήθης διακειμενικότητα, που κατακλύζει το έργο μελών της ευρύτερης ακαδημαϊκής κοινότητας. Η πολυμάθεια, η ευρυμάθεια, το αναγεννησιακό πνεύμα είναι ακριβώς στον αντίθετο πόλο από την άκρα εξειδίκευση, που προώθησε η Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση για τεχνολογικούς σκοπούς. Σήμερα όμως, στο πρώτο μισό του κβαντομηχανικού εικοστού πρώτου αιώνα της συμπεριληπτικής δημιουργικότητας, η έννοια της πάλαι ποτέ “αυθεντίας” τίθεται εν αμφιβόλω, με προτασσόμενο στόχο την αυτογνωσία-αυτοβελτίωση-αυτοέκφραση. Το εγώ λειτουργεί συνεκδοχικά αντί του εμείς, οφείλει όμως να υπερβεί εαυτόν και να ενταχθεί αρμονικά στη συλλογικότητα, στο Πανανθρώπινο Εγρηγορός.
Έτσι λοιπόν είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη η πρωτότυπη συγγραφική παραγωγή της Άννας Κοντονή στο πρώτο και στο νυν δεύτερο δημοσιευμένο της πόνημα, απάνθισμα γραπτών σοφά κορφολογημένων, αυτοανθολογούμενων κορυφών σε μια μαθηματική καμπύλη του Gauss, όπου οι “πεδιάδες” τροφοδοτούν τον υδροφόρο ορίζοντα με πολύτιμα πολιτισμικά νάματα. Πολυσήμαντα, πολυεπίπεδα τα κείμενά της. Ακόμα και η διδασκαλία της, η επαγγελματική της σταδιοδρομία ενέχει τον σπινθήρα του Διαφωτισμού κι εμφορείται από τα παγκόσμια Ανθρωπιστικά Ιδεώδη. Στον τόμο αυτό συγκαταλέγονται αφηγήματα με επίκεντρο την πανανθρώπινη Δικαιοσύνη.
Εκτός από αυτόν τον θεματικό άξονα, η αισθητική και η επικοινωνιακή στόχευση αφορούν κυρίως τους σημερινούς νέους ανθρώπους, χαμένους σε έναν λαβύρινθο υλιστικό και χωρίς τους ιδεολόγους φωστήρες, που ενέπνευσαν τις προηγούμενες γενιές. Από πλευράς ρυθμολογικής και γλωσσολογικής, μία βατή, αλλά άκρως επεξεργασμένη ιδιόλεκτος δημιουργεί μια βάση αληθοφανούς καθημερινότητας, μέσα από την οποία αναδεικνύονται ως γλυπτά νοητικά μορφώματα σχεδόν υπερρεαλιστικά. Αυτή η ιδιότυπη ισορροπία ορθολογισμού και ιρασιοναλισμού αποτελεί καινοφανή πρωτοπορία και απρόσμενη πρωτοτυπία στα εν πολλοίς αναμενόμενα νεοελληνικά πολιτιστικά μας δρώμενα και φαινόμενα.
Ως κριτικός επισημαίνω ένα μετέωρο δίχως σκιά, που εύχομαι να μην προσκρούσει στην αδιάφορη ισορροπία των “τα φαιά φορούντων” της επίσημης, ημιεπίσημης και ανεπίσημης αυτόκλητης ή καθιερωμένης “Λογοτεχνικής Κριτικής” [με εισαγωγικά ή χωρίς]. Εύχομαι στην απαρόμοιαστη Δημιουργό να συνεχίσει ακάθεκτη τον αδιατάρακτο πνευματικό της δρόμο κι ανυπομονώ να διαβάσω και το επόμενο τρίτο κατά χρονολογική σειρά πόνημα.
