Άλλα έξι βιβλία που διάβασα και ξεχώρισα το 2025

Εκπληκτικής ευκρίνειας, φιλοσοφικής διαύγειας, εκφραστικής καθαρότητας, κρυστάλλινης στόχευσης, το ποίημα αυτό αναλύει τα “πήματα” ως μαθήματα και τις δοκιμασίες ως ευκαιρίες και τις δυσκολίες ως ευκαιρίες άσκησης υπεύθυνης ελεύθερης βούλησης. Τελικά, σαφέστατα, είμαστε όχι τα πάθη μας, αλλά οι επιλογές μας. “Ο παθός γίνεται μαθός”. “Τω πάθει μάθος”. Δεν γινόμαστε όμως όλες και όλοι “καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας”, μετά από κάθε πτώση. “Πέφτω, βάζω εμπρός τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι”, έλεγε η γιαγιά μου, η Αγγελική. Μακάρι να υπήρχαν κάθε στιγμή για όλα τα νοήμονα όντα φωτεινοί φάροι, που να έδειχναν την έξοδο από τη σκοτεινή στενωπό προς το Φάος το Ανέσπερον, προς την Αιώνια Ανατολή του Ήλιου που σημαίνει: Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ισονομία, Αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων απανταχού της γης.

Συγκινήθηκα μέχρι δακρύων διαβάζοντας το κείμενο αυτό. Όχι μόνον γιατί γνωρίζω την ποιότητα του λογοτέχνη συγγραφέα του, αλλά γιατί παίρνω μαθήματα ζωής, εργαλεία διεκπεραίωσης των καθημερινών προβλημάτων, μεθόδους διαχειρίσεως τόσο των εσωτερικών, όσο και των εξωτερικών κρίσεων. Όλα τα φαινόμενα είναι αλληλένδετα, όλα τα έλλογα, αλλά και τα άψυχα όντα συνδέονται από τον Παγκόσμιο Ρυθμό σε ένα ασύλληπτο, άπειρο “Δίκτυο”. Μόνον όποιος έχει καταλάβει πως όλα είναι (και είμαστε)” Ένα”, μόνον εκείνος/εκείνη/εκείνο μπορεί να εκφραστεί με τόση λυσιτελή ενδελέχεια, με απόλυτα αποτελεσματική επίτευξη της πνευματικής στοχοθεσίας του.

Υποκλίνομαι ταπεινά στο μεγαλείο ενός συγγραφέα Διδασκάλου, που τιμάει τον Σύγχρονο Παγκόσμιο Πολιτισμό. Ας πληθαίνουν αυτοί οι νόες… για το Κοινό Καλό τε και Αγαθό όλων. Διαβάστε το μετά μανίας, μετά γαλήνης, μετά εσωτερικής ειρήνης, μετά ηρεμίας. Το αξίζει. Κι ο Ιατροφιλόσοφος Στέλιος Καρέντζος αξίζει όλα τα βραβεία και τις διακρίσεις του σύμπαντος κόσμου. “Τον έπαινο τού δήμου και των σοφιστών”, όπως θα έλεγε ο Μεγάλος Αλεξανδρινός Ποιητής Καβάφης, Διδάσκαλος όλων μας, ειδικά των Ελλήνων. Το κατά πόσον αυτό το έργο βασίζεται σε αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν αφορά μήτε τον επαρκή αναγνώστη, μήτε τον κριτικό Λογοτεχνίας. Το αποτέλεσμα μετράει κι ως επίτευγμα κρίνεται. Η αισθητική απόλαυση είναι το κίνητρο και η επίγευση, το μεταίσθημα και το μετείκασμα.

Στον “Πρόλογο” ο πρωτοπρόσωπος Αφηγητής μιλάει εξ ονόματος τού συγγραφέα ή μήπως ο Συγγραφέας  προκαταλαμβάνει τον “παντογνώστη” αφηγητή που έπλασε; Ούτως ή άλλως υπερισχύει η λογοτεχνική σύμβαση πως ακόμα η απλή παράθεση μαρτυριών επί πραγματικών γεγονότων προϋποθέτει μία μακρά αλυσιδωτή αντίδραση μεταξύ ατομικού και Συλλογικού Φαντασιακού. Εξάλλου, όπως έλεγε ο Ακαδημαϊκός Ευάγγελος Παπανούτσος στην “Ψυχολογία του” κάθε μνημονική καταχώρηση και αφηγηματική ανάπλαση του παρελθόντος υπόκειται βεβαίως στην λεγομένη “αισιοδοξία της ανάμνησης” (οξύμωρο σχήμα). Ίσως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντέξουμε το Τραύμα και να επουλώσουμε τις όποιες πληγές μας…

Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι συγγραφέας και ήρωας έχουν κοινά στοιχεία δεν σημαίνει αυτόματα πως το αφήγημα βασίζεται σε “πραγματική ιστορία”. Επειδή όμως εγώ γνωρίζω τον Διδάκτορα και Καθηγητή Χειρουργικής Ιατρό Στυλιανό Καρέντζο, ανακάλυψα όλον τον ψυχισμό, τις αξίες και τα ηθικά προστάγματα στο δραματικό πρόσωπο που επέλεξε να αγιογραφήσει. Κι αυτό προσέθεσε άλλη μία βαθμίδα στην αισθητική ηδονή που μου προκάλεσε η πολλαπλή ανάγνωση και μελέτη ενός σπάνιου λογοτεχνικού επιτεύγματος. Του εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσει την γενναιόδωρη, αγαθοεργή πορεία του.

• Δημήτριος Μακρατζάκης, “Οι ρίζες τής Ελλάδας και της Ελληνικής Γλώσσας”

Άκρως ενδιαφέρον, συναρπαστικό, εντελέστατο πόνημα από έναν επίμονο ερευνητή, δεινό μελετητή του πανάρχαιου Ελληνικού Πολιτισμού, έτσι όπως εκδηλώνεται μέσα από την αείποτε εξελισσόμενη, εύπλαστη γλώσσα με τις άπειρες εκφραστικές της δυνατότητες. Μετά από τεκμαρτή διεπιστημονική ενδελεχή μελέτη των πηγών, εφαρμόζοντας ιδιοφυώς την παρατήρηση εαυτού τε και αλλήλων, μετά από εις βάθος συστηματική διερεύνηση των φαινομένων, ο ακαδημαϊκός πολίτης του Κόσμου και διακεκριμένος διανοούμενος, Δημήτριος Μακρατζάκης, αείποτε φιλοσοφών, ανασυνθέτει το ψηφιδωτό της Γνώσεως, συγκολλώντας τις υφιστάμενες Πληροφορίες και συμπληρώνοντας τα κενά με την απαράμιλλη μυθοπλαστική αφηγηματική του ευκρίνεια και ειλικρίνεια. Το βιβλίο αυτό λειτουργεί και ως ανακεφαλαιωτικό εγχειρίδιο για καθημερινή δοκιμιογραφική-δημοσιογραφική επιτέλεση.

Αυτό είναι το δεύτερο παρόμοιο επιτυχημένο εγχείρημα, μετά “Το σύμπαν, η ζωή και ο άνθρωπος. Η αστερόσκονη που γεννά ιδέες”, επίσης από τις πάντα ψαγμένες εκδόσεις Αγγελάκη, που κυκλοφόρησε το 2022, παρουσιάστηκε επανειλημμένα ενώπιον απαιτητικού κοινού και γνώρισε θερμή υποδοχή. Εκεί είχαμε ανακεφαλαίωση των επιβεβαιωμένων κατακτήσεων στον τομέα της Φυσικής των Υποατομικών Σωματιδίων, των Μαθηματικών και των Θετικών Επιστημών γενικότερα. Εδώ μετατιθέμεθα στις Θεωρητικές Επιστήμες. Συνδετικός κρίκος η Φιλοσοφία, που κάποτε ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ποιητική Δημιουργία. Αυτό ακριβώς πράττει με αξιοθαύμαστο τρόπο ο Εν Αποστρατεία Υποπτέραρχος Υγειονομικού και Πλαστικός Χειρουργός Συγγραφέας και εναργής Πνευματικός Άνθρωπος, Δημήτριος Μακρατζάκης, με την αέναη πνευματική ανησυχία του διερευνάν.

Και ναι μεν η Φυσική απαιτεί εργαστηριακή έρευνα και άκρατη εξειδίκευση, η Ιστορία των Πολιτισμικών Φαινομένων, όμως, και της γλώσσας ως εκ τούτου, περνάει μέσα από το βιωματικό στοιχείο, που δεν είναι αποσπασμένο, μήτε ανεξάρτητο από το Θυμικό. Το Συναίσθημα προκαλεί στη Φαντασία την απαραίτητη ενεργοποίηση, προκειμένου να συνεργαστεί με τη Λογική του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας και με τη δημιουργία μοναδικών τε και ανεπανάληπτων εκφραστικών αποκρυσταλλώσεων να οδηγεί τον επαρκή αναγνώστη σε ανεξίτηλες ανακρυσταλλώσεις του προσλαμβανόμενου αφηγήματος.

Η ιδεολογία είναι σαφής στο “υπό-κείμενο” (“sub-Text”, “sous-Texte”). Υπέρ ελληνικότητος ο Λόγος, πάντα και παντού. Με επιστημονική όμως ματιά και άνευ στείρων εθνικών προκαταλήψεων και στερεοτύπων. Ουδέποτε διολισθαίνει ο εμβριθέστατος μελετητής σε άτοπες εμμονές και αναχρονισμούς, συνηθισμένους σε παρόμοια εγχειρήματα. Αντιθέτως, διατηρεί μια αντικειμενική απόσταση από τα διαλαμβανόμενα και διατηρεί στο έπακρο το λογοτεχνικό του δικαίωμα στην λεγομένη “δι-ϋποκειμενικότητα”. Για κάθε όμως επίμονο μελετητή των γλωσσικών και πολιτισμικών φαινομένων, το πόνημα αυτό έχει υπερπολιτισμική, διαπολιτισμική χροιά και άνετα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο και αποθετήριο γνώσης σε αυτό που λέμε “πολιτιστική διπλωματία”.

Χωρίς να τα έχει απαραίτητα σπουδάσει αυτά τα εξειδικευμένα επιστημονικά-τεχνολογικά πεδία, ο συνεχιστής των αρχαίων ιατροφιλοσόφων “φιλοκαλεί μετ’ ευτελείας”, διατηρώντας την ταπεινότητα του Συνειδητού Πνευματικού Ανθρώπου, όστις “καταδύεται εις το βάθος τής συνειδήσεως αναζητών τον Παγκόσμιον Ρυθμόν”. Κι επειδή τα πάντα είναι Ρυθμός, σύμφωνα με τους Προσωκρατικούς Φιλοσόφους και τον Πυθαγόρα, αρκεί να αφεθείς στη ροή κατάλληλα εξοπλισμένος. Η επάρκεια, επιστημονική και ερευνητική, είναι εδώ προφανής και δεν απαιτεί περαιτέρω εξηγήσεων. Τεκμαίρεται εκ της μεθόδου, της συστηματικής εργασίας και του αποτελέσματος, πάνω απ’ όλα.

Διακρίνοντας λοιπόν υψηλές ηθικές αρετές, κι επειδή σύμφωνα με τον Αριστοτέλη “Ηθική και Αισθητική είναι συνώνυμες έννοιες”, το συγγραφικό-λογοτεχνικό αποτέλεσμα, μας καλύπτει απολύτως. Αξιοπρόσεκτος αυτός ο ακάματος Πνευματικός Δημιουργός. Αναμένομεν λοιπόν το τρίτο μέρος αυτής της εισέτι άτυπης “Τριλογίας”, με την εύλογη περιέργεια να δούμε ποιο ή ποια επιστημονικά πεδία θα καλύψει. Απομένει θαρρώ η Θρησκειολογία, η Τέχνη, οι Παραστατικές Τέχνες ή μήπως η Χειρουργική αυτή καθ’ εαυτή; Εξάλλου, τα αυτοβιογραφικά βιβλία λειτουργούν ως χρονικά, μαρτυρίες μιας ολάκερης εποχής και έχουν τεράστιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Ίδωμεν. Απλώς μία πρόταση υποβάλλω. Όμως, “το μυθ-ιστόρημα είναι ενός νοός αρχή”.

• Αγγελική Ψακή-Κωβαίου, “Της πέτρας το δάκρυ”

Το τρίτο ποιητικό βιβλίο μιας ολιγογράφου, αενάως εξελισσομένης εις το Φως των ανθρωπιστικών αιτημάτων για ειρήνη, συμπόνοια, ομόνοια, διακεκριμένης τεχνουργού του Λόγου, της Κυρίας Αγγελικής Ψακή-Κωβαίου. Αγγελική η ματιά της πάνω σε πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις. Έμψυχα ακόμα και τα σπίτια. Ειδικά, η ερειπωμένη εστία της παραδείσιας παιδικής ηλικίας, που στοιχειώνει ατελείωτα μνήμη ανθισμένη, που μοσχοβολάει σαν κήπος το λιόγερμα. Είναι τόσο έκδηλη η ψυχική αθωότητα, που προξενεί δάκρυα στα μάτια του εμβριθούς αναγνώστη, του κορεσμένου από την ανελέητη ρηχότητα αναγνωσμάτων υπογεγραμμένων φαρδιά-πλατιά υπό “λύκων φορούντων προβιάς αμνοεριφίων”…

Ουδεμία διανουμενίστικη επιτήδευσις, καμία σοφολογιότατη περικοκλάδα. Υπερισχύει εδώ η λαγαρή ανθρώπινη προσωδία της νεοελληνικής γλώσσας, ακούσματα, μυρωδιές, όψεις και αισθήματα, γεννήματα του διαχρονικού ελληνικού-μεσογειακού τοπίου. Μα πάνω απ’ όλα, η ρυθμολογία που συνάδει με την ρομαντική αισθητική ιδεολογία, η οποία σε συνδυασμό με την πνευματική εργατικότητα οδηγεί στον παραλληλισμό της Ποιήτριας Αγγελικής Ψακή-Κωβαίου με μεταξοσκώληκα-μέλισσα. Δραστήρια στο κοινωφελές πολιτιστικό της έργο, ανιδιοτελής και υπεράνω ματαιόδοξων καινοτομιών μοσχοβολάει λουλάκι παλιάς καλής παραδοσιακής σπιτικής θαλπωρής, τότε που βράζανε στα λεβέτια της αυλής τα εν οίκω ασπρόρουχα, που δεν τα άπλωναν σε κοινή θέα, αλλά “μη εν δήμω” τα εσωτερικά μυστικά τους κρύβανε κάτω από το αδήριτο χάδι ενός Ηλίου διακριτικού…

Σπανίως συναντάμε μια τόσο διαυγή, διάφανη, λαϊκή, κελαρύζουσα ποιητική τέχνη στον αιώνα της τεχνολογικής ψηφιδογραφίας με τις άκοπες συρραφές και τις επιδείξεις υποβοηθουμένης νοημοσύνης, απιστο-επιστημοσύνης, πολύ-αγραμματοσύνης… Εικόνες και σύμβολα, συνεκδοχές, παρομοιώσεις και μεταφορές σε απλή πρόσβαση, χωρίς μεταπτυχιακούς κωδικούς, αλλά με σαφείς οριοθετήσεις της “φυσικής” περί Δικαίου αισθήσεως… Φράσεις που λειτουργούν ως γνωμικά. Προθέσεις-επικλήσεις σαφείς. Υπερουρανία έμπνευσις, που παραπέμπει ευθέως εις τον ποιητή-προφήτη Άγγελο Σικελιανό και εις τον ποιητή-τεχνίτη Γιώργο Σεφέρη.

Νοσταλγία της ανάμνησης μιας ειδυλλιακής παιδικής ηλικίας το πρώτο ποίημα των σελίδων 11 και 12. Ιδιόλεκτος με επιλεκτική χρήση ντοπιολαλιών (καθοριστικές οι αντίστοιχες υποσημειώσεις, παραδείγματος χάριν στη σελίδα 13 η λέξη “φουτάς”). Θεωρώ ότι η οιαδήποτε αποσπασματική παράθεσις στίχων θα μετέφερε μόνο το νόημα και θα αδικούσε τη συμφωνική μορφή, που γέμει παράλληλων μουσικών αρμονικών…. Ας σημειώσουμε πως οι φωτογραφίες των πάλαι ποτέ ζησάντων συναπαρτίζουν ένα ιδιότυπο ποιητικό “οστεοφυλάκιο”. Τα εικονιζόμενα πρόσωπα μας ατενίζουν από το Επέκεινα, ως εάν ημείς κινούμαστε ήδη εις της Αθανασίας τον χωρόχρονο. Και μπορεί (από μίαν άποψιν) να είναι έτσι!!! Αμήν. Γέγονε.

Το βιβλίο ξεκινάει με τη φωτογραφία μιας παλιάς σιδερένιας πόρτας που καλωσορίζει τον επισκέπτη και κλείνει με τη φωτογραφία ενός παραθύρου με τα απαραίτητα κεντητά κουρτινάκια (από τη μέση και κάτω). Αυτή η ημι-διαπερατότητα είναι το χαρακτηριστικό της πάλαι ποτέ σεμνότητας και καθαρότητας συνάμα, της λελογισμένης κοινωνικότητας, της ποιητικής ορθολογικότητας…

• Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη, “Βενεράλια”

Στην Ουρανία Αφροδίτη μάλλον, παρά στην Πάνδημο αναφέρεται ένα βιβλίο αφιερωμένο “Στον έρωτα της ζωής μου”, προφανώς φιλοτεχνημένο από ένα άτομο ευγενικό, φωτισμένο, μελίρρυτο, μονογαμικό, πιστό, ηθικό και έντιμο με νεορομαντικές και νεοπλατωνικές αποχρώσεις. Πρόκειται για ποίηση ανοιχτόκαρδη, η ονειρωδός Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη σκορπάει απλόχερα λεκτικά άνθη, αποκαλύπτοντας μια γενναιοδωρία ψυχής από τις σπάνιες στα σύγχρονα (νοησιαρχοκρατούμενα εν πολλοίς) Νεοελληνικά Γράμματα, που βουλιάζουν στα μετανεωτερικά ελώδη στάσιμα νερά τους, παραδομένα στην κινούμενη άμμο του τσιτακισμού και της ανωφέλευτης διακειμενικότητας (δουλειά που κάλλιστα μπορεί να εκχωρηθεί στην Τεχνητή Νοημοσύνη). Αντίθετα, η Ποιήτρια Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη συνεχίζει τη μακρά παράδοση των αφηγητών, που τέρπουν δια του παραδείγματος της Τέχνης των, συνεκδοχικώς.

Τίποτα εδώ δεν είναι αφημένο στην τύχη του και διαφαίνεται για τον ειδήμονα επαρκή αναγνώστη μια κάποια μουσική συνθετική στόχευση, που αξιοποιεί τόνους, ημιτόνια, υψηλές και χθόνιες οκτάβες, καλλιεργώντας την αντίθεση, την αντίστιξη, την μετατροπία, την πολυφωνική μονολογικότητα. Όμως, ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής μην σας ξεγελάει. Ας μην ξεχνάμε πως ο μονόχορδος δραματουργός Στρίντμπεργκ διαμήνυσε στην Ανθρωπότητα από το νεκροκρέβατό του: “Δεν υπάρχει τίποτα το προσωπικό”. Έτσι λοιπόν και η Βίκυ Μπούρη-Αναγνώστη μιλάει για το εμείς, μέσα από το (ήδη) νοσταλγικό “εγώ εδώ και τώρα”. Αξιοσημείωτο είναι ότι την επιμέλεια αυτού τού ευσύνοπτου τόμου υπογράφει η Στέλλα Τόκου. Γιατί το καλό πρέπει όχι απλώς να λέγεται, αλλά να εξαίρεται και να επαινείται.

• Φίλιππος Νικολόπουλος, “Ο ανήφορος του πόνου”

Σπανίζουν σήμερα οι ηρωικοί ανιδιοτελείς Πνευματικοί Δημιουργοί με θετικό κοινωφελές πρόσημο και φερέλπιδα οραματισμό για ένα καλύτερο μέλλον ολάκερης της Ανθρωπότητας. Ο Καθηγητής και υπεύθυνος του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του “Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός” (της πρώτης Ακαδημίας της απελευθερωμένης δημοκρατικής χώρας μας), ο διακεκριμένος, ο μαχητικός και μάχιμος Φίλιππος Νικολόπουλος περιποιεί τιμήν εις τον Σύγχρονο Παγκοσμίου βεληνεκούς Σύγχρονο Ελληνικό Πολιτισμό, γιατί είναι ένας γνήσιος νεορομαντικός ποιητής, συνεχιστής των Κλασικιστών, αλλά και των προνεωτερικών Συμβολιστών. Ουμανιστικά τα ανθρωποκεντρικά, ανθρωπομετρικά του Ιδεώδη. Λάτρης τής Φύσης, ορειβάτης δεινός, συνεχιστής του κατά Ρουσσώ “Φυσικού Ανθρώπου”, διακατέχεται από υγιή προοπτική, στον αντίποδα ακριβώς των μετανεωτερικών ναρκισσιστικής αυτοπαθείας διακειμενολογούντων. Εδώ είναι όλα αυθεντικά, γνήσια, αναβλύζοντα, βιωματικά και διεθνή.

Φυσιολατρία, μαγική, αλλά και πραγματιστική αντίληψη του Κόσμου και των πραγμάτων, που πάσχουν κι αυτά εξαιτίας της μωρίας των ανήθικων ανθρώπων, που έχουν προ πολλού χάσει κάθε αίσθηση “φυσικού Δικαίου” (εκείνου που υπερασπίζεται μέχρι θανάτου η σοφόκλεια Αντιγόνη). Δεινός νομικός, μάχιμος δικηγόρος, “υπέρ Αδυνάμου” πάντα. Αυτό είναι το ηθικό στίγμα ενός σημαντικού σύγχρονου Δημιουργού. Κι όπως γνωμάτευσε τελεσίδικα ο Φιλόσοφος Αριστοτέλης: «Αισθητική δίχως Ηθική δεν νοείται». Ας επί-σκεφθούμε λοιπόν με δέος, σεβασμό και προσγειωμένη ευλάβεια αυτό το ανυψωτικό της ανωθρώσκουσας ψυχής πόνημα.

• Χρυσόστομος Ν. Καλαντζής, “Το μυστήριο της οικίας του μελισσουργού”

Στο τρίτο του βιβλίο, ο διδάκτωρ και μάχιμος ιατρός γαστρεντερολόγος, Χρυσόστομος Ν. Καλαντζής, επιδίδεται σε μια άνευ προηγουμένη συστηματική επιστημονική έρευνα για την πραγματική ταυτότητα του μυθικού serial killer με το ψευδώνυμο “Τζακ ο Αντεροβγάλτης”, κομίζοντας μυθοπλαστική “γλαύκα” εις Αθήνας και εις τον κόσμον όλον γιατί: καινοτομεί στην υβριδική μετανεωτερική διευρυμένη αντίληψη για το “μυθιστόρημα”, προσθέτοντας στο παραδοσιακό αφήγημα δραματικές αποχρώσεις και κοινωνικοπολιτικές στοχεύσεις υποδόριας ακρίβειας με τη χειρουργική μέθοδο του εν θερμώ ανατόμου.

Περνώντας από την αρχαιογνωστική φιλολογία με μεταφυσικές απολήξεις στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο “Το δέντρο του Λαέρτη”, στην μετά θάνατον συνέχισιν ενός ημιτελούς αφηγήματος του Βαγγέλη Τσουράπα (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο) με τίτλο “Ο γελαστός Ρινόκερος” κι από εκεί σε ένα θέμα ανεξάντλητο και πασίγνωστο, που επιδέχεται πολλών ερμηνειών και απόψεων, εσαεί υποθέτω, λόγω της χωροχρονικής αποστάσεως, εκτός εάν η μελλοντική κβαντική Τεχνητή Νοημοσύνη αποκαλύψει τα μέχρι τώρα κρυφά και συμπληρώσει τις ψηφίδες του παζλ, που ελλείπουν μέχρι τώρα.

Άκρως υπαινικτικός, συμβολικός ο τίτλος “Το μυστήριο της οικίας του μελισσουργού” ενέχει τόσο τη συγγραφική πρόθεση, όσο κι ενδείξεις για την αισθητική υφολογία, θεματολογία και φιλοσοφική-κοινωνική-ηθική στόχευση του όλου τελεσφόρου εγχειρήματος. Η προσκόμιση κάποιων πρόσφατων στοιχείων μέσω έμμεσων ενδείξεων από συγγενικές εξετάσεις D.N.A. δεν αποτελούν φυσικά απόδειξη, δίνουν όμως εύφορον πεδίον εις κάθε γόνιμη μυθοποιητική φαντασία. Έτσι, από ενδεχόμενο μέλος της τότε βασιλικής οικογένειας, στα τέλη τού δέκατου ένατου αιώνα, ο κατά συρροήν δολοφόνος, που αλληλογραφούσε με τις εφημερίδες της εποχής χτίζοντας έτσι συστηματικά την υστεροφημία του, καθίσταται τώρα – ενδεχομένως – κάποιος πολωνικής καταγωγής ταλαίπωρος ψυχοπαθής, του οποίου οι εναπομείναντες κατιόντες αρνούνται την εκταφή των οστών του, μήπως και αποδειχτεί από τη σύγχρονη βιοτεχνολογία ότι ο μακρινός τους πρόγονος ήταν φονιάς, ειδεχθής εγκληματίας…

Έτσι η αμφιβολία αθωώνει τον ύποπτο και δικαιώνει τον ερευνητή, ειδικά όταν δρέπει επαξίως δάφνες διεθνούς λογοτέχνη. Κείμενο που είναι γραμμένο με τον παραδοσιακό τρόπο (γραμμική αφήγηση, γλαφυρές περιγραφές, ισορροπημένο συναίσθημα, ορθολογισμός), που εντάσσεται όμως στην μεταμοντέρνα υβριδικότητα αναδεικνύοντας τον ιατροφιλόσοφο Χρυσόστομο Ν. Καλαντζή σε σημαίνουσα προσωπικότητα της πνευματικής ζωής του τόπου, ζωντανό κύτταρο του Σύγχρονου Ελληνικού Πολιτισμού παγκοσμίου βεληνεκούς.

Αφήγημα που διαβάζεται απνευστί, με τις απαραίτητες τεκμηριώσεις, που δεν είναι όμως σχολαστικές, αλλά ενδεικτικές της ακαδημαϊκής μεθόδου, στην οποία είναι εξασκημένος ο αριστούχος Διδάκτωρ Ιατρικής. Περιμένω να δω θεατροποιημένο και φιλμαρισμένο (βιντεοσκοπημένο) αυτό το ευτυχές πόνημα ενός παναξίου Θεράποντα της υψηλής Τέχνης του Λόγου. Ποιητικότητα και εμπορικότητα, ποιοτικότητα και διεσταλμένη διαχρονικότητα, διαπολιτισμικότητα και επικαιρότητα συνάδουν εδώ σε ένα άκρως ελκυστικό λογοτεχνικό έργο, ευεπίφορο σε σκηνικές πραγματώσεις παντός τύπου. Μακάρι να πληθαίνουν οι σύγχρονοι ιατροφιλόσοφοι, που η συχνή ενεργητική τους παρουσία στα πνευματικά μας πράγματα επιβεβαιώνει τις ευχές, τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας για μια διαρκέστερη Παγκόσμια Πολιτισμική Αναγέννηση.