Το τελευταίο της χαρτί παίζει η Συμμαχία των Προθύμων

Η Ενωμένη Ευρώπη σχετικά με το Oυκρανικό ζήτημα και με τον τρόπο αντιμετώπισης της Ρωσίας εμφανίζεται σήμερα να είναι διχασμένη μεταξύ εκείνων που έχουν ονομάσει οι ίδιοι τους εαυτούς τους με το προσωνύμιο “Πρόθυμοι” και τους υπόλοιπους που φαίνεται να είναι τουλάχιστον λιγότερο “Πρόθυμοι”*. Για να πείσει τους τελευταίους να ακολουθήσουν, χωρίς πολλές ερωτήσεις και καθόλου επιφυλάξεις, την Τριάδα, η οποία αποτελείται από δύο πυρηνικές δυνάμεις, την Βρετανία και τη Γαλλία, και την οικονομική δύναμη Γερμανία, η κυβέρνηση του Sir Keir Starmer επικαλέστηκε την πολλαπλή απειλή των υβριδικών πολέμων, ιδίως εκείνων που προέρχονται από την Ανατολή.

Η διεθνής τρομοκρατία (ισλαμικής προέλευσης) αναμφίβολα εμπίπτει στην υβριδική κατηγορία. Όμως, οι αναφορές από τη βρετανική MI-6, την μυστική υπηρεσία για τις εξωτερικές υποθέσεις του βρετανικού κράτους, με επικεφαλής τώρα για πρώτη φορά μια γυναίκα, την Blaise Metreweli, προτρέπουν για μέγιστη επαγρύπνηση ενάντια στις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του Βλαντίμιρ Πούτιν. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΜΙ-6 και της κυβέρνησης του sir Keir Starmer, η Μόσχα, στην πραγματικότητα, έχει αντικειμενικά επιστρέψει στην εφαρμογή του δόγματος των τσαρικών “ιδιωτικών συμφερόντων” με τους γείτονές της, ξεκινώντας πριν από είκοσι χρόνια με την Γεωργία, συνεχίζοντας με την Κριμαία, μέχρι τη σημερινή εισβολή στην Ουκρανία.

Για τη Βρετανία, ο πρωταρχικός στόχος του Πούτιν είναι να επιτύχει τη διάλυση του ΝΑΤΟ, εκμεταλλευόμενος τις τρέχουσες, βαθιές διαιρέσεις μεταξύ των ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ και της διαιρεμένης Ευρώπης που κατατρύχεται από το δικαίωμα του βέτο, ενός θανατηφόρου όπλου στα χέρια των δηλωμένα φιλορωσικών χωρών της ΕΕ. Η ύπαρξη φιλορωσικών κυβερνήσεων σε χώρες εντός της ΕΕ δείχνει ότι οι φόβοι του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά πρωτίστως της Γερμανίας, για εξάπλωση της ρωσικής επιρροής στην Κεντρική Ευρώπη δεν στερούνται θεμελίωσης.

Οι φόβοι αυτοί άλλωστε άρχισαν προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 2000 με τη σταδιακή αύξηση της ισχύος της Ρωσίας υπό την καθοδήγηση Πούτιν και Μεντβέντεφ, μετά την καταστροφική διακυβέρνηση Γιέλτσιν. Αυτό οδήγησε και στις πρώτες προσπάθειες για ενδυνάμωση του στρατιωτικού μηχανισμού της Γερμανίας και στη σταδιακή αλλαγή του αμυντικού της δόγματος. Σήμερα φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά. Το ζήτημα είναι ποιες πολιτικές δυνάμεις θα το διαχειριστούν στο προσεχές και μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Πολεμικές σάλπιγγες από Γερμανία 

Η κατάργηση της ομοφωνίας και η υιοθέτηση της πλειοψηφίας για όλα τα ζητήματα εντός της Ένωσης με δεδομένο τον ιστορικό χρόνο, προφανώς εμπεριέχει τον κίνδυνο οι σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών να μην παραμείνουν οι ίδιες με τις σημερινές, αλλά αντίθετα, να υποστούν μια ριζική αλλαγή εντελώς δυσμενή, και τυπικά πλέον, για τις μικρές και μικρομεσαίες χώρες της Ένωσης, επιβάλλοντάς τους αξίες και επιλογές με τις οποίες θα διαφωνούν, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αποτρέψουν. Μια τέτοια ενέργεια προφανώς θα δημιουργήσει μια δυσμενέστερη μελλοντική πορεία για μια ήδη κουρασμένη και εξουθενωμένη ΕΕ που τρέχει πάντοτε πίσω από τις εξελίξεις.

Από την άλλην πλευρά, υπάρχει η πολεμική στάση του καγκελάριου της Γερμανίας Friedrich Merz, ο οποίος συνέκρινε τις εδαφικές φιλοδοξίες της Ρωσίας με εκείνες του ναζιστικού καθεστώτος πριν από τον Β’ΠΠ, εξισώνοντας το ζήτημα των Γερμανών Σουδητών της Τσεχοσλοβακίας με τους Ρώσους του σημερινού Donbas. Στην πρώτη περίπτωση, εκείνην την εποχή, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις υποχώρησαν στις απαιτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ με τις Συμφωνίες του Μονάχου του 1938, οι οποίες αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές στην αποτροπή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Επομένως, σύμφωνα με τον Μερτς, η Ευρώπη, αν σκοπεύει να παραμείνει ελεύθερη, πρέπει να συνέλθει γρήγορα και να αναλάβει την ευθύνη για την άμυνά της. Προφανώς εννοεί την ενδυνάμωση των συμβατικών γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, ώστε να καταστούν πρώτες στην Ευρώπη! Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση αυτή φαίνεται να ξύπνησε την Γαλλία από τις ανιστόρητες μέχρι πρόσφατα απόψεις του Μακρόν και να τον οδήγησε να δηλώσει ότι χρειάζεται να ανοίξει ο διάλογος με τον Πούτιν.

Ο φόβος της Ευρωπαϊκής Τριάδας

Ο φόβος της Ομάδας των Τριών είναι ότι, μια συμφωνία Τραμπ-Πούτιν θα πάει πολύ μακριά (αν και, σε αυτό το σημείο, φαίνεται αναπόφευκτη) και θα οδηγήσει στην de facto συνθηκολόγηση της Ουκρανίας. Αυτό το είδος συμφωνίας μεταξύ μεγάλων δυνάμεων σηματοδοτεί επίσης τη μετάβαση των ΗΠΑ από σύμμαχο του Κιέβου σε μια θέση που δεν θα είναι ούτε καν ουδέτερη, έχοντας εν τω μεταξύ γίνει ακόμη και γεωπολιτικός εταίρος της Ρωσίας. Αυθορμήτως προκύπτει το ερώτημα: Μήπως οι ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά οι χώρες της Τριάδος πρέπει να επαναξιολογήσουν τη σχέση τους με τις ΗΠΑ και να αναθεωρήσουν ορισμένα στερεότυπα που ισχύουν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου;

Θα συνεχίσουν να “ποιούν την νήσσα”, όπως έκαναν π.χ με την επιβολή των δασμών, αντιμέτωποι με την νέα Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ, με τις απαιτήσεις για την Γροιλανδία και τόσα άλλα ακόμη που κανονικά θα έπρεπε να κάνουν τους Ευρωπαίους πολίτες να αισθάνονται τουλάχιστον ντροπή; Μήπως πρέπει να αντιληφθούν ότι οι φίλοι και οι εχθροί μεταβάλλονται στη βάση των συμφερόντων τους; Πως μπορεί κανείς να αισθάνεται φίλος χωρίς ερωτηματικά, με κάποιον που χωρίς δισταγμό και κατάμουτρα φωνάζει ότι μοναδικός του στόχος είναι America First;

Αυτή είναι μια λογική συνέπεια, δεδομένου του δόγματος του Τραμπ για την εξωτερική πολιτική, το οποίο στοχεύει αποκλειστικά στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων σε κάθε διαπραγμάτευση – συμπυκνώνεται στην παρακάτω φράση: “Trade first, security is bullshit, let’s deal with anyone”. Σε αυτό το σενάριο, επομένως, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλώς μια ενόχληση για τον Τραμπ, ο οποίος σκοπεύει να εξασφαλίσει επικερδείς συμφωνίες πρώτων υλών με τη Μόσχα.

Το Κίεβο, με άλλα λόγια, είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να αρθεί το συντομότερο δυνατόν, επιτρέποντας τη διαπραγμάτευση γεωστρατηγικών συμφωνιών μεταξύ μεγάλων δυνάμεων σε πολλαπλό αλλά και διπολικό επίπεδο, όπου μόνο οι σχέσεις ισχύος έχουν σημασία και όχι πλέον επίλυση των ζητημάτων με βάση το διεθνές δίκαιο. Άλλωστε πάντα το διεθνές δίκαιο ήταν ένα πρόσχημα ή μια επίκληση για νομιμοποίηση ήδη τετελεσμένων. Το διεθνές δίκαιο έρχεται πάντα μετά τη λήξη της κλαγγής των όπλων! Όταν τα όπλα (ή η απειλή χρήσης τους) επανέρχονται σε δράση, το διεθνές δίκαιο αποσύρεται… Τόσο απλά!

“Ο Πούτιν απειλεί την Ευρώπη”

Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Τριάδα είναι πολύ ευαίσθητη στις προειδοποιήσεις της Blaise Metreweli – ο πατέρας της οποίας ήταν γιος του συνεργάτη των Ναζί, Constantine Dobrowolski, βλ. Wikipedia – σύμφωνα με τις οποίες αυτός που επεξεργάζεται πολεμικά σχέδια εναντίων των χωρών της Ευρώπης είναι η Ρωσία και ο Πούτιν. Αντιθέτως οι χώρες της Τριάδος επιδιώκουν μόνο την ειρήνη και για αυτό και οι υπόλοιπες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου πρέπει να συνταχθούν μαζί της.

Ο Πούτιν είναι αυτός ο οποίος θέτει περαιτέρω σε κίνδυνο τις ευρωπαϊκές υποδομές με δολιοφθορές (βλ. τα ρωσικά εμπορικά πλοία κατασκοπείας που παρακολουθούν υποθαλάσσια καλώδια κατά μήκος των ευρωπαϊκών διαδρομών. Δεν γνωρίζω αν στην πράξη υπάρχει κάποια δολιοφθορά στις ευρωπαϊκές υποδομές εκ μέρους των Ρώσων﮲ γνωρίζω όμως δολιοφθορές που έχουν υποστεί υποδομές ρωσικών συμφερόντων, όπως ο αγωγός North Stream 2, με όλες τις ενδείξεις να οδηγούν σε συγκεκριμένη χώρα της Τριάδας ως υπεύθυνη – ηθικά ή πρακτικά δεν έχει καμία σημασία) και με κυβερνοεπιθέσεις.

Για να μην αναφέρουμε την χειραγώγηση πληροφοριών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από Ρώσους χάκερ, όπου χιλιάδες ψεύτικα ψηφιακά προφίλ τεχνητής νοημοσύνης (bots) στέλνουν εκατομμύρια ψεύτικα μηνύματα πολυμέσων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, υποστηρίζει η Metreweli, το μέτωπο μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης είναι «παντού», λόγω των προαναφερθέντων υβριδικών πολέμων. Σε αυτό το σενάριο, η εξαγωγή χάους είναι ένα σκόπιμο και όχι τυχαίο γεγονός και αποτελεί μέρος της τρέχουσας διεθνούς προσέγγισης από την μεριά της Ρωσίας – προφανώς ακριβώς τα ίδια πράττουν και οι χώρες της Τριάδος και όχι μόνο!

Το ζήτημα είναι ποια επιλογή θα κάνουν όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ, μεταξύ εμπλοκής και αποδέσμευσης στο σενάριο που προωθεί η Τριάδα και ειδικά η Βρετανία; Η Τριάδα φαίνεται να υποστηρίζει ότι, αν μείνουν ακίνητοι, η ιστορία σίγουρα θα τους βυθίσει και θα τους πνίξει. Χρειάζεται να αμυνθούν ενεργά, αλλά πως; Ό,τι έχουν επιχειρήσει μέχρι τώρα όχι μόνο έχει αποτύχει, αλλά έχει συσσωρεύσει δεινά στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Στο σημείο αυτό όμως προκύπτει ένα μεγάλο ζήτημα: Πώς μπορούν οι φίλοι του Κιέβου, οι λεγόμενοι “Πρόθυμοι”, που λειτουργούν χωρίς καμία εντολή από τους “27”, να εκπροσωπούν ολόκληρη την Ευρώπη; Πολύ απλά με βάση το μέγεθος της ισχύος που κάθε χώρα διαθέτει – αναρωτιέται κανείς γιατί επιλέχθηκε ο επιθετικός προσδιορισμός “Πρόθυμοι” που θυμίζει τους “Προθύμους” που ακολούθησαν τους Μπους και Μπλερ στον πόλεμο στο Ιράκ με αφορμή τα χημικά και βιολογικά όπλα του Σαντάμ που όχι μόνο δεν υπήρχαν αλλά και οι δύο ηγέτες γνώριζαν ότι δεν υπήρχαν!

Σαν τρυφηλά μαμμόθρεπτα 

Αυτήν τη στιγμή, δεν έχουμε πραγματικά κοινά ιδανικά, αφού, όπως φαίνεται, κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν θέλει να διακινδυνεύσει την ασφάλεια και τα συμφέροντά του για να υπερασπιστεί, πάση θυσία, “αυτήν” την Ευρώπη. Με λίγα λόγια, όλοι μοιάζουν λίγο πολύ με τρυφηλά μαμμόθρεπτα! Έτσι, στο άμεσο μέλλον, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την επιστροφή της Μεγάλης Γερμανίας Über alles, σε ένα εντελώς αλλαγμένο διεθνές πλαίσιο, στο οποίο η Ευρώπη και οι ΗΠΑ στρέφονται προς την (άκρα) δεξιά. Με “οξυδέρκεια” το Βερολίνο υποστήριξε την αναθεώρηση της Πράσινης Συμφωνίας για την αποκατάσταση εκατομμυρίων θέσεων εργασίας στον μεταλλουργικό τομέα, επενδύοντας δισεκατομμύρια ευρώ με έλλειμμα, αποφεύγοντας την (γερμανική!) παγίδα του Δημοσιονομικού Φρένου.

Επίσης, οι λεγόμενες δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις μήπως θα πρέπει να αναστοχαστούν για τη στάση της και προφανώς να ζητήσουν συγγνώμη, έχοντας με κάθε τρόπο καλλιεργήσει την ιδέα των ανοιχτών συνόρων και έχοντας συμβάλλει τα μέγιστα στην εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης και των μυθευμάτων που την συνόδευσαν εδώ και 40 χρόνια, ξεχνώντας ότι η υπεράσπιση του δικαίου (αν κάποιος πιστεύει σε αυτό!) γίνεται με την χρήση της ισχύος;

Η επιστροφή της ακροδεξιάς είναι ένα σημάδι της γενικής δυσαρέσκειας όσων αισθάνονται τη δραματική απώλεια της ταυτότητάς τους, λόγω και της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και της συγκέντρωσης τεράστιου πλούτου στα χέρια λίγων. Αν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι βλέπουν τον πολιτισμό τους να εξαφανίζεται για το τίποτα, μπορούμε να πούμε, σε αυτό το σημείο, ότι η παρακμή της Ευρώπης είναι αποκλειστικά λάθος του Πούτιν;

Πως πρέπει να πορευθεί η ΕΕ; Δεοντολογικά μπορούν να προταθούν διάφορες λύσεις. Λύσεις όμως που να στηρίζονται στη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα και να βαδίζουν στις ίδιες ιδεολογικές ράγες που την έφεραν μέχρι εδώ, φαίνεται ότι δεν υπάρχουν. Όμως, επειδή οι πολιτικοί συσχετισμοί πιθανότατα θα αλλάξουν στο προσεχές μέλλον και η ιστορία τρέχει, αλλά κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς προς τα πού τρέχει, είναι πιθανό να προκύψουν πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις για την ίδια την Ένωση, και συνεπώς και για τις χώρες που συμμετέχουν σ’ αυτήν.

---

*Γεγονός αναμφισβήτητο πάντως είναι ότι καμία κυβέρνηση δεν δίνει αναφορά στο λαό της για τις αποφάσεις που λαμβάνει σε σχέση με το Ουκρανικό ζήτημα αλλά και σε σειρά άλλα ζητήματα όπως π.χ για το θέμα των δασμών που επέβαλλε ο Τραμπ ή για το θέμα της συμφωνίας με την Mercosur, ή ακόμη για τους εξοπλισμούς, ή για τον αν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής λειτουργεί στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της ως εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων της Συνόδου των Αρχηγών… Απόλυτη αδιαφορία για τους λαούς τους. Το χαλύβδινο κλουβί της ΕΕ επιτρέπει αυτή την αδιαφορία των αρχηγεσιών. Μέχρι πότε όμως;