Μια ακόμη μακεδονική ιστορία και οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”
30/12/2025
Το 1852 νεαροί απόφοιτοι της Σχολής του Βαρνάβα στο ακόμα οθωμανικό Μοναστήρι (Bitola, ή αρχαία Ηράκλεια Λυγκηστίς), στο οποίο κυριαρχούσαν πληθυσμιακά, πνευματικά και οικονομικά οι κυρίως βλαχόφωνοι Έλληνες, ίδρυσαν ένα είδος Λέσχης με το όνομα “Καζίνο”. Κύριος σκοπός αυτού του σωματείου – με την “ουδέτερη” ονομασία – ήταν «η αναζωπύρωσις του πατριωτικού αισθήματος των πολιτών και η κατά του ενός προστασία των Χριστιανών κατά πάσης βιοπραγίας εκ μέρους των Τούρκων.»
Σημειωτέον ότι στα μέσα του 19ου αιώνα και πολύ πριν την δημιουργία της “Βουλγαρικής Εξαρχίας” το 1870, οι Βούλγαροι δεν είχαν δείξει ακόμα εμπράκτως τις εθνικές διαθέσεις τους για την Μακεδονία, πόσο μάλλον να γίνεται λόγος για “μακεδονικό έθνος”. Οι Τούρκοι που γνώριζαν από την αρχή την ύπαρξη του “Καζίνο” δεν αντιδρούσαν για αρκετό διάστημα καθώς δεν υπήρχε κάποια “έμπρακτος έκφανσις” των πραγματικών στόχων των νεαρών Ελλήνων του Μοναστηρίου.
Μέχρι που ένα συνταραχτικό τυχαίο γεγονός προκάλεσε “αναβρασμό” στους Τούρκους και μεγάλη ανησυχία στους Χριστιανούς. Κάποιος “νέος Χριστιανός υπερασπιζόμενος την τιμή και την ζωή του σκότωσε έναν νέον Τούρκον”. Ο άτυχος δράστης συνελήφθη σχεδόν αμέσως και όπως αναμένονταν καταδικάστηκε σε θάνατο.
Το Μακεδονικό μέσα από μία τραγική ιστορία
Εκείνες τις ημέρες όλως τυχαίως κατέφθασε στο Μοναστήρι, ερχόμενος από την Σερβία όπου κατέστειλε άλλον ένα τοπικό σερβικό ξεσηκωμό, ο Τούρκος πρωθυπουργός (σατραζάμης) για να ηρεμίσει το αλβανικό στοιχείο της περιοχής που ζητούσε περισσότερα δικαιώματα. Οι νεαροί Έλληνες του “Καζίνο” ακολουθώντας το καταστατικό του σωματείου τους αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν – και μάλιστα κάπως έντονα – “διά την παράνομην και σκληράν αυτήν απόφασιν του δικαστηρίου”, ζητώντας από τον “σατραζάμη” να μετατραπεί η ποινή σε πρόσκαιρη κάθειρξη. Αυτός τους άκουσε, δείχνοντας ότι θα επιληφθεί του θέματος και πως θα φροντίσει να εισακουσθεί το αίτημά τους.
Δεν πέρασε όμως ούτε μια μέρα και ο πανούργος Τούρκος αφού έμαθε για το τι ακριβώς ήταν το “Καζίνο” διέταξε όχι μόνο να κλείσει αμέσως το ελληνικό σωματείο αλλά και να συλληφθούν και να φυλακιστούν αμέσως όλοι όσοι σύχναζαν σε αυτήν τη Λέσχη. Ευτυχώς συνελήφθηκαν μόνο οκτώ, ενώ πολλοί περισσότεροι κατόρθωσαν να διαφύγουν. Εξυπακούεται ότι ο δυστυχής καταδικασμένος νέος εκτελέστηκε “ως είχε προαποφασισθεί, την αμέσως επομένην Δευτέραν εν μέση αγορά και εν πλήρει μεσημβρία αγρίως διά σπάθης καρατομηθέντος”.
Οι οκτώ συλληφθέντες οδηγήθηκαν μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη όπου και φυλακίστηκαν. Τρεις από αυτούς πέθαναν από κακουχίες στις φυλακές της Πόλης. Ένας μόνο αποφυλακίστηκε, ενώ ένας άλλος κατάφερε να δραπετεύσει. Οι υπόλοιποι τρεις εξορίστηκαν στην Κασταμονή στην Παφλαγονία και μετά από μερικά χρόνια αφέθηκαν ελεύθεροι ύστερα από μεσολάβηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Τέτοιες μακεδονικές ιστορίες, όπως και πολλές άλλες παρόμοιες και ακόμα αγριότερες, είναι ακόμα και σήμερα “ζωντανές” στη Μακεδονία… προφανώς όμως όχι νοτίως του Ολύμπου.
Ο αλυτρωτισμός και η “χρήσιμη” ψευδοαριστερά
Με αφορμή τον “θόρυβο” που ξέσπασε από κάποιους, τουλάχιστον αφελείς, των Αθηνών για την “απαγόρευση” από τον Δήμαρχο Φλώρινας της (με τσίγκινα & καλάσνικοφ) “BANDA ENTOPICA” στη ακριτική Φλώρινα η οποία και προφανώς έπαιζε αλυτρωτικά τραγούδια στα “σκοπιανά – βουλγάρικα” υπέρ των Σκοπιανών.
ΥΓ. Και για όσους δεν γνωρίζουν: Προσμονή-υπομονή και προετοιμασία είναι η βασική “γραμμή” πίσω από την δήθεν ανάδειξη (με κάθε τρόπο) της ΕΝΤΟΠΙΑΣ, “μακεδονικής” παράδοσης-λαογραφίας και ΙΣΤΟΡΙΑΣ σε μερικές περιοχές κυρίως της Δυτικής Μακεδονίας, περίτεχνα, “καλλιτεχνικά” καλυμμένες (βλ. “Ουράνιο Τόξο”). Μετά την υπογραφή της μειοδοτικής “Συμφωνίας των Πρεσπών” Τσίπρα-Κοτζιά (και στήριξη Μητσοτάκη) για “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικό έθνος” κλπ φυτρώνουν τέτοιες ομάδες (ευτυχώς από ελάχιστους “δίγλωσσους-ντόπιους”) στοχευμένα – ποιος ξέρει με τι χρηματοδότηση – με την υποστήριξη βεβαίως της κοσμοπολίτικης ελλαδικής ψευτοαριστεράς και κρατικοσιτιζόμενων ΜΚΟ.
Φανταστείτε όμως τον ορυμαγδό αν (λέμε τώρα) κάποιο συγκρότημα τραγουδούσε στο κάποτε ελληνικότατο Μοναστήρι το “Μακεδονία ξακουστή.” ή στο Αργυρόκαστρο το “Έχω μια αδελφή…”. Ή αν τολμούσε η “πολυπολιτισμική” “BANDA ENTOPICA” να τραγουδήσει το συγκεκριμένο τραγούδι για την “ψευτοεπανάσταση του Ίλιντεν” στην Ανδριανούπολη. Δύο μέτρα και δύο σταθμά ή μήπως και ιδεολογική τύφλωση… της καθ΄ ημάς διεθνιστικής-κοσμοπολίτικης “Αριστεράς; Τουλάχιστον να είναι λίγο πιο προσεχτικοί κάποιοι… όταν μάλιστα δεν έχουν και επαρκή γνώση.





