Αγρότες και Καρυστιανού ταράζουν τον ύπνο του Κυριάκου

Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η δημόσια συζήτηση γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τους αγρότες αποκαλύπτει κάτι πολύ βαθύτερο από ένα ακόμη σκάνδαλο κακοδιαχείρισης. Αποκαλύπτει και έναν μηχανισμό στοχοποίησης, επιλεκτικής προβολής και ενοχοποίησης προσώπων, πριν καν αυτά καταστούν επίσημα κατηγορούμενοι. Και αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε αθώο, έχοντας φυσικά θύτη τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του.

Το τελευταίο διάστημα, αγροτοσυνδικαλιστές όπως ο Κώστας Ανεστίδης και ο Γιώργος Μπότας, βρίσκονται στο επίκεντρο ενός άγριου μιντιακού κανιβαλισμού. Δεν είναι κατηγορούμενοι. Δεν έχουν παραπεμφθεί. Τελούν απλώς υπό έλεγχο, όπως δεκάδες άλλοι σε μια υπόθεση που η ίδια η Πολιτεία παραδέχεται ότι έχει μεγάλες και διαχρονικές διαστάσεις. Κι όμως, τα ονόματά τους φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδα, τα πρόσωπά τους παίζουν επαναλαμβανόμενα στα δελτία ειδήσεων, συνοδευόμενα από υπαινιγμούς, “πληροφορίες”, διαρροές και έτοιμα συμπεράσματα.

Ακόμη και σε υποθέσεις ειδεχθών εγκλημάτων, η δημοσιότητα σπανίως λειτουργεί με τέτοια ένταση πριν υπάρξει απαγγελία κατηγοριών. Εδώ όμως η διαπόμπευση προηγείται της Δικαιοσύνης. Όχι επειδή προέκυψαν αδιάσειστα στοιχεία, αλλά επειδή χρειαζόταν επειγόντως να αλλάξει το αφήγημα. Να φύγει η συζήτηση από τις ευθύνες του κράτους, των μηχανισμών του ΟΠΕΚΕΠΕ και των πολιτικών προϊσταμένων και να μεταφερθεί σε “άλλους”.

Και ενώ η κοινή γνώμη παρακολουθεί εξοργισμένη τις κωμικοτραγικές καταθέσεις μιας Εξεταστικής Επιτροπής που απαξιώνει το ίδιο το Κοινοβούλιο, έρχεται η πρόταση Κακλαμάνη ώστε να προστεθεί ακόμη ένα φίλτρο: Να μη μεταδίδονται ζωντανά οι συνεδριάσεις! Όχι γιατί δεν υπάρχει δημοσιότητα, αλλά γιατί –υποτίθεται– η τηλεόραση ευτελίζει τη διαδικασία. Λες και το πρόβλημα είναι η κάμερα και όχι όσα λέγονται μπροστά της. Λες και αν κλείσει ο φακός, θα αποκατασταθεί η σοβαρότητα. Στην πραγματικότητα, αυτό που προτείνεται είναι λιγότερη γνώση για το κοινό και περισσότερος έλεγχος της εικόνας. Περιττεύει φυσικά να τονίσουμε πως η εν λόγω ιδέα πηγάζει από το βάθος του Μεγάρου Μαξίμου..

Η “εγκληματική οργάνωση”

Παράλληλα, το φιλοκυβερνητικό μιντιακό σύστημα  φρόντισε να σπείρει και κάτι ακόμη πιο τοξικό: Φημολογίες και επιλεκτικές διαρροές περί επικείμενης κατηγορίας για “εγκληματική οργάνωση” μέσα στα αγροτικά μπλόκα, με αφορμή μεμονωμένα και αναμφισβήτητα καταδικαστέα περιστατικά βίας κατά αστυνομικών. Δεν είναι τυχαίο που η εν λόγω κατηγορία “εξαφανίστηκε”, καθώς μέχρι και ο υπουργός Δικαιοσύνης παραδέχτηκε ότι δεν υφίσταται σχετικό κατηγορητήριο, γεγονός το οποίο σύσσωμος ο νομικός κόσμος χαρακτήρισε αβάσιμο.

Βλέπετε, η γενίκευση είναι βολική. Από τον έλεγχο συγκεκριμένων προσώπων, στην ενοχοποίηση ενός ολόκληρου κοινωνικού χώρου. Από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, στη στοχοποίηση των διαμαρτυρόμενων αγροτών. Να στραφεί η κοινωνία εναντίον τους, να απαξιωθούν οι κινητοποιήσεις, να παρουσιαστούν τα μπλόκα ως ύποπτα και όχι ως κραυγή απόγνωσης.

Στο κάδρο και η Καρυστιανού

Και μέσα σε αυτό το κλίμα, “εντελώς συμπτωματικά”, εμφανίζεται η ΑΑΔΕ να ελέγχει τη Μαρία Καρυστιανού και τον Σύλλογο των Τεμπών. Με ποια εντολή και ποια αιτία; Και αντί η δημόσια συζήτηση να εστιάσει στο αν πρόκειται για στοχευμένο έλεγχο που παραπέμπει σε πολιτική πίεση, ακούμε δημοσιογράφους να αναρωτιούνται “τι φοβάται”. Λες και όποιος αντιδρά σε έναν έλεγχο οφείλει αυτομάτως να αποδείξει την αθωότητά του.

Το μοτίβο είναι σαφές: Όποιος ελέγχεται, στοχοποιείται. Όποιος στοχοποιείται, διασύρεται. Και όποιος ενοχλεί, μαθαίνει ότι το τίμημα δεν είναι θεσμικό, αλλά προσωπικό. Αυτό δεν είναι απλώς κακή δημοσιογραφία ή υπερβολή. Είναι μια επικίνδυνη διολίσθηση, όπου το τεκμήριο αθωότητας, η θεσμική ισορροπία και η δημοκρατική αντοχή μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανάγκη ελέγχου του αφηγήματος…