Το Παλαιστινιακό δεν λύνεται μέσω της Eurovision…

Χωρίς αμφιβολία, η κλιμάκωση των εχθροπραξιών με τη βροχή των 600 ρουκετών από τη Χαμάς και τους 320 αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ στη Γάζα εντάσσεται σε μια στρατηγική επικοινωνίας τόσο από την πλευρά των Παλαιστινίων, με αφορμή τη Eurovision και την έκκληση για μποϊκοτάζ της εκδήλωσης από το κίνημα BDS, όσο και από το Νετανιάχου που χρειάζεται τους ακραίους για να σχηματίσει κυβέρνηση.

Σημειωτέον ότι στις 14 Μαΐου γιορτάζεται στο Ισραήλ η Μέρα της Ανεξαρτησίας. Εδώ φυσικά, δεν θα λύσουμε εμείς το Παλαιστινιακό, αραδιάζοντας σοφίες γραφείου, όμως η καμπάνια του BDS, Boycott – Divestment – Sanctions (Μποϊκοτάζ-Αποεπένδυση-Κυρώσεις) κατά της Eurovision, θεωρούμε ότι είναι ανιστόρητη και υποκριτική πολιτικά και άδικη για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην διοργάνωση.

Το κίνημα BDS, επιδιώκει να τερματίσει την καταπίεση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και να το πιέσει να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο. Η προσπάθεια του κινήματος BDS να μποϊκοτάρουν οι καλλιτέχνες τον φετινό διαγωνισμό της Eurovision που θα διεξαχθεί στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ μπορεί να είναι κατανοητή και αναμφίβολα καλών προθέσεων, όμως το αίτημα δεν έπρεπε να απευθυνθεί στους μουσικούς, στα πρόσωπα που έχουν κάνει μια τεράστια προσπάθεια για να προκριθούν.

Άλλωστε «η μουσική ενώνει» όπως απάντησε η Κατερίνα Ντούσκα στον Ρότζερ Γουότερς. Το αίτημα του κινήματος είναι ανιστόρητο και υποκριτικό γιατί έπρεπε να απευθυνθεί στις κυβερνήσεις και στις κρατικές τηλεοράσεις που μετέχουν στην Eurovision και όχι στους μουσικούς.

Ανιστόρητο αίτημα

Το κίνημα BDS ξεχνά τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι η ρωσική λέξη πογκρόμ που σημαίνει «συντρίβω» προέκυψε από τη μαζική και οργανωμένη βίαιη επίθεση εναντίον των Εβραίων σε 200 ρωσικές πόλεις το 1881, σε αντίποινα για τη δολοφονία του τσάρου Αλεξάνδρου Β’, η οποία αποδόθηκε στους Εβραίους. Το 1903 στο Κισινάου της ρωσικής τότε Μολδαβίας, με την υποστήριξη των τοπικών αρχών, έγινε μεγάλο πογκρόμ με τη θανάτωση 45 Εβραίων και την καταστροφή 1.500 εβραϊκών σπιτιών.

Τα ρωσικά πογκρόμ σταμάτησαν μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και τη σκυτάλη πήρε η ναζιστική Γερμανία με την Kristallnacht, τη «Νύχτα των Κρυστάλλων» με 200 νεκρούς. Μετά με τα πογκρόμ στην Πολωνία και το Ολοκαύτωμα έξι εκατομμυρίων Ευρωπαίων Εβραίων. Διώξεις και διακρίσεις κατά των Εβραίων γίνονται συστηματικά τα τελευταία 500 χρόνια στην Ευρώπη.

Οι διώξεις αυτές αποτελούν τεκμήριο μιας από τις πιο μαύρες σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Είναι το τεκμήριο του φθόνου, του ρατσισμού, του ευρωπαϊκού πλέγματος απέναντι στην ευφυΐα και στην αποτελεσματικότητα του εβραϊκού στοιχείου. Από τον ξεριζωμό των Εβραίων της καθολικής Ισπανίας μέχρι το Ολοκαύτωμα, η ευρωπαϊκή ιστορία απέναντι τους γηγενείς Εβραίους είναι μια ντροπή. Αυτό είναι ένα ιστορικό τραύμα, ένα πλέγμα της ευρωπαϊκότητας, του χριστιανισμού και της δήθεν δημοκρατικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μιλάμε κυρίως για τον 20ο αιώνα.

Ο αντιεβραϊκός φθόνος

Δεύτερον, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη θα μπορούσε να δημιουργήσει στην κεντρική Ευρώπη, ανάμεσα στη Γερμανία και την Πολωνία ένα κράτος ασφάλειας για τους Εβραίους, αλλά υποκριτικά όλοι ακολούθησαν το βρετανικό σχέδιο της αποβολής των Εβραίων από την Ευρώπη, που βασίστηκε στην περιβόητη Δήλωση Μπάλφουρ του 1917. Ήταν τότε που ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ υποστήριξε τη μελλοντική ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη που ήταν υπό βρετανική εντολή «στο βαθμό που δεν επηρεάζονται οι Άραβες κάτοικοι». Έκτοτε άρχισε η μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη και το 1948 μετά από πόλεμο, το Ισραήλ κηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος.

Τρίτον, σήμερα, οι συντηρητικοί φθονούν τους Εβραίους για τον πλούτο και τη δύναμή τους και τους αποστρέφονται επικαλούμενοι τον ρόλο τους στην ιστορία της Αριστεράς. Τους θεωρούν ύποπτους αποδόμησης των εθνικών θεσμών. Οι προοδευτικοί τους προσάπτουν χρηματοοικονομικό τυχοδιωκτισμό και τους ταυτίζουν με τον πλέον ειδεχθές προσωπείο του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που είναι οι τράπεζες και οι περιβόητες αγορές, ενώ θεωρούν ότι το κράτος του Ισραήλ συμπεριφέρεται εκτός διεθνούς δικαίου.

Τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα τα διαπερνά μια καχυποψία που αποδίδεται στην ενστάλαξη μιας απροσδιόριστης εθνικής φοβίας και εχθρότητας από συντηρητικούς κύκλους και παραδόσεις. Όλοι αυτοί οι λόγοι δεν διευκολύνουν την κατανόηση της συμπεριφοράς του Ισραήλ, για την οποία έχουν κι άλλοι ευθύνες. Όλοι πάντως θαυμάζουν τους Ισραηλινούς που πέτυχαν να συγκροτήσουν ένα ισχυρό κράτος, να κάνουν την έρημο λαχανόκηπο, και να παράγουν υψηλή τεχνολογία.

Ου μπλέξεις

Τέταρτον, το BDS όφειλε να γνωρίζει ότι το 2005 το Ισραήλ παρέδωσε στους Παλαιστίνιους μια νεόκτιστη σύγχρονη πόλη, τη Γάζα, με δρόμους, πάρκα, υποδομές, αφού προηγουμένως ξεσπίτωσε 12.000 εβραϊκές οικογένειες. Υπενθυμίζεται ότι μετά από επίμονες αμερικάνικες παραινέσεις, το 2007 έγιναν εκλογές στους Παλαιστίνιους με αποτέλεσμα να κερδίσει η ισλαμιστική Χαμάς την κυβέρνηση, γεγονός που δεν άρεσε ούτε στις ΗΠΑ ούτε στο Ισραήλ.

Οι αντιδράσεις τους οδήγησαν τη Χαμάς να καταλάβει τη λωρίδα της Γάζας, με αποτέλεσμα το Ισραήλ να επιβάλει τον αποκλεισμό της. Σήμερα η Γάζα είναι μια απελπισία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όμως, το BDS οφείλει να αναρωτηθεί πως δεν φτάνουν στη Γάζα τρόφιμα και φάρμακα, αλλά φθάνουν οι 600 ρουκέτες.

Καθώς λοιπόν αναμένεται το αμερικανικό σχέδιο για την επίλυση του Παλαιστινιακού, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους και την αναγνώριση των υψιπέδων του Γκολάν ως ισραηλινό έδαφος, είναι φυσικό, Χαμάς και Νετανιάχου να παίζουν τα παιγνίδια τους. Το BDS μπλέχτηκε σε αυτό το ζήτημα που είναι πολύ περίπλοκο.