Ελληνικές πολιτικές παθογένειες στην Κύπρο

Στα δύσκολα, το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο, πρωτίστως οι δυο μεγάλοι (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ), προσφεύγει στην εύκολη οδό των αντιπαραθέσεων και του διπολισμού. Είναι μια αυτομαζοχιστική λογική να συσπειρώνουν ψηφοφόρους είτε βρίζοντας το αντίπαλο δέος, είτε εισπράττοντας τις βρισιές του! Λιγότερο από μια εβδομάδα πριν τις ευρωεκλογές, ως να υπάρχει μια υπόγεια συνεννόηση, «άναψε» το σκηνικό και επιχειρείται να διαδραματισθεί «παιχνίδι για δυο».

Τα δυο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε επιθετική διάταξη μάχης. Όχι για να αντιμετωπιστεί η νέα τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά για να γεμίσουν τη κομματική σακούλα με ψήφους. Η εμπλοκή του Προέδρου της Δημοκρατίας στην προεκλογική μάχη, όταν προφανώς οι δημοσκοπήσεις εντόπισαν προβλήματα στο κυβερνών κόμμα, έχει αυξήσει την ένταση, όχι όμως και το επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Η αναφορά του, απαντώντας στις επικρίσεις του ΑΚΕΛ, πως  «δεν μπορούν τα μηδενικά να μιλούν για τους άριστους ή εκείνους που αρίστευσαν…», ήταν απρόσμενο δώρο στο μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Πρόσφερε στην τελευταία στροφή προς το ΑΚΕΛ μια αναπάντεχη πάσα για συσπείρωση. Πόσο βοήθησε και τον ΔΗΣΥ η παρέμβαση τούτη, αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ελεγχθεί γιατί άβυσσος η ψυχή των φανατικών οπαδών.

Την ίδια ώρα, πρέπει να αναγνωριστεί πως παλαιότερα η ένταση μεταξύ των δυο πόλων απέδιδε. Αυτό, όμως, διαφοροποιήθηκε και αφορά πλέον τον σκληρό πυρήνα, που ενίοτε, όμως, κινείται και τιμωρητικά προς τα κόμματά του. Στο βαθμό, λοιπόν, που υπάρχουν ακόμη πολίτες που τους εμπιστεύονται ή εκείνοι που καταφεύγουν στο «λιγότερο» κακό, αυτή η τακτική ενδεχομένως να αποδώσει. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν βοηθά σε καμία περίπτωση το επίπεδο του πολιτικού λόγου, την πολιτική εν γένει.

Στο ΑΚΕΛ, η ηγεσία του οποίου συγκυβερνούσε στο Κυπριακό για σχεδόν πέντε χρόνια με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, θεωρούν πως αντιπολίτευση σημαίνει «όλα μαύρα». Και δεν μπορεί, επειδή συγκυβέρνησαν στο Κυπριακό και σήμερα θεωρούν πως ο Πρόεδρος «άλλαξε πορεία», να συμπεριφέρονται σαν απατημένοι σύζυγοι. Εάν θεωρούν πως τους ξεγέλασε το πρόβλημα είναι και δικό τους και αξιολογείται και το πολιτικό τους κριτήριο!

Στην κυβέρνηση και στην Πινδάρου, είναι πλέον ξεπερασμένο να επικαλούνται τη διακυβέρνηση ΑΚΕΛ και να κρύβονται πίσω από τις επιδόσεις της. Αυτό μπορούσε να γίνει την πρώτη περίοδο, της πρώτης θητείας, όχι όμως έξι χρόνια μετά. Τώρα, κρίνεται η διακυβέρνησή τους και συγκρίνεται με το εαυτό της. Με την προηγούμενη, δική της, πενταετία.

Ο διπολισμός στήνεται για να αντιμετωπιστούν αδυναμίες, να συγκαλυφθούν προβλήματα, διαχείρισης και η έλλειψη πολιτικής και θέσεων. Διαμορφώνεται για να αντιμετωπιστεί και η δυσαρέσκεια των πολιτών για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Κοντολογίς, ενισχύουν τις αντιπαραθέσεις, επιλέγουν τις συγκρούσεις, τους τηλεοπτικούς και διαδικτυακούς καυγάδες, για να συγκινήσουν ψηφοφόρους τους. Αυτή η τακτική επί της ουσίας συνιστά απαξίωση των πολιτών και των ανησυχιών τους. Είναι, δηλαδή, η δική τους απάντηση στην απαξίωση των πολιτικών και του πολιτικού συστήματος.

Στην πολιτική υπάρχει ασφαλώς και η μηδενιστική κριτική. Αυτοί όμως που την ασκούν δεν είναι μηδενικά. Κρίνονται για τον τρόπο που ασκούν πολιτική, κριτική και ελέγχονται για τις δικές τους επιδόσεις όταν κατείχαν εκτελεστική εξουσία. Η προσφυγή σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς είναι δείγμα αδυναμίας. Το άγχος και οι βεβιασμένες κινήσεις οδηγούν σε λάθη. Τα αυτογκόλ της τελευταίας στιγμής δεν διορθώνονται κι αυτό το γνωρίζουν στα επιτελεία του δίπολου αλλά και των υπολοίπων.