Τζένη Τζένη (1966)

Ξεκινάμε με κάτι ελληνικό, το θρυλικό Τζένη Τζένη του Ντίνου Δημόπουλου, την πρώτη έγχρωμη ταινία της Τζένης Καρέζη. Ο κομματάρχης Κοσμάς Σκούταρης (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) είναι αντίπαλος με τον Μίλτο Κασσανδρή (Λάμπρος Κωνσταντάρας) και οργανώνει προεκλογική συγκέντρωση για να προωθήσει τον υποψήφιο της αρεσκείας του, Γκόρτσο. Σήμα κατατεθέν της προεκλογικής εκστρατείας ορίζεται η μαγκούρα.

The Distinguished Gentleman (Ο αξιότιμος κύριος, 1992)

Συνεχίζουμε με την κωμωδία του Τζόναθαν Λιν, στην οποία ένας απατεωνίσκος με μπόλικες καταδίκες στο ενεργητικό του καταφέρνει να εκλεχθεί στο Κογκρέσο, μονάχα χάρη στο όνομά του. Ο,συνονόματός του,Γερουσιαστής Τζεφ Τζόνσον πέθανε πάνω σε μία σεξουαλικού τύπου κορύφωση και ο Έντι Μέρφι πηγαίνει στην Ουάσινγκτον για τις χοντρές μπίζνες με το απλούστατο σύνθημα «Vote the name you know»…

Bob Roberts (1992)

Στο νούμερο οκτώ το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τιμ Ρόμπινς, ένα σατιρικό mockumentary για την προεκλογική καμπάνια του Μπομπ Ρόμπερτς, ενός υπέρ-συντηρητικού υποψήφιου γερουσιαστή στην Πενσυλβάνια, ο οποίος χρησιμοποιεί θεμιτά και ιδίως αθέμιτα μέσα για να πετύχει τον σκοπό του. Στις πρεκλογικές του συγκεντρώσεις, ο Ρόμπερτς ερμηνεύει φολκ παραδοσιακά τραγούδια με πατριωτικούς στίχους που εξυμνούν το αμερικανικό όνειρο, τον άκρατο ατομικισμό και άλλα όμορφα ιδεώδη. Μία γεύση θα πάρετε από το παραπάνω βίντεο.

La fleur du mal (Το άνθος του κακού, 2003)

https://www.youtube.com/watch?v=psF2KGGvcaA

Ας πρωτοτυπήσουμε λίγο ξεφεύγοντας από τις αμερικάνικες ταινίες. Ο Κλοντ Σαμπρόλ, ένα από τα τέκνα της nouvelle vague, σκηνοθετεί μία ιστορία μετακύλισης ενοχών και αδυναμίας εξιλέωσης, σε φόντο προεκλογικής μάχης δημοτικών εκλογών.

Primary Colors (Όλες οι γυναίκες του προέδρου, 1998)

Ο Τζακ Στάντον (Τζον Τραβόλτα) κυνηγά αρχικά το χρίσμα του υποψηφίου του Δημοκρατικού Κόμματος κι ακολούθως, τον προεδρικό θώκο. Σε αυτή την πορεία, κάνει διάφορες κουτσουκέλες που θυμίζουν Μπιλ Κλίντον και χρήζουν επείγοντος κουκουλώματος, ψεύδεται όταν χρειαστεί και επιλέγει να ρίξει λάσπη όταν έχει τη δυνατότητα. Ο σκηνοθέτης Μάικ Νίκολς υποδόρια αναρωτιέται αν όλα αυτά αξίζουν τον κόπο…

The Ides of March (Αι ειδοί του Μαρτίου, 2011)

Ο Κυβερνήτης Μάικ Μόρις (Τζορτζ Κλούνι) διεκδικεί το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές. Ο Στίβεν Μάιερς (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι το δεξί του χέρι και θα παίξει όλα τα υπόγεια παιχνίδια που θα βρεθούν στο διάβα του. Στην τελική σκηνή, ο Ράιαν θα μας μιλήσει με το βλέμμα του. H ενασχόληση με την πολιτική είναι σαν αόρατος ιός. Μολύνει, διαβρώνει, αφήνει στίγματα στην ψυχή και αιώνιες ενοχές.

Wag the Dog (Ένας Πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος, 1997)

Δυο εβδομάδες πριν τις προεδρικές εκλογές, διαρρέει η είδηση πως μία ανήλικη κοπέλα παρενοχλήθη σεξουαλικά στο Οβάλ Γραφείο. Ο Μπάρι Λέβινσον σκηνοθετεί τον Ντάστιν Χόφμαν να σκηνοθετεί ένα ψεύτικο πόλεμο στην Αλβανία προκειμένου να στρέψει την προσοχή των ψηφοφόρων αλλού. Μία πανέξυπνη πραγματεία για την εικόνα, την εξαπάτηση, την αλήθεια και το ψέμα που ενίοτε είναι το ένα και το αυτό…

The Candidate (Ο υποψήφιος, 1972)

Λαμπρό δείγμα του πολιτικού αμερικάνικου σινεμά των 70’s, σε σκηνοθεσία Μάικλ Ρίτσι, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ίσως πιο αιχμηρή πολιτική ταινία της καριέρας του. Μια ανελέητα ειρωνική ενδοσκοπική ματιά στο υποκριτικό πανηγύρι της προεκλογικής διαδικασίας, μια αποτύπωση της αμηχανίας του πολιτικούς όταν οι ανθηρές μεγαλοστομίες πρέπει να υποχωρήσουν αναγκαστικά μπροστά στο φάσμα της πραγματικότητας. Αμέσως πιο πάνω, μια έξοχη σαρκαστική σκηνή.

Bulworth (1999)

Ο Γερουσιαστής Τζέι Μπούλγουορθ (Γουόρεν Μπίτι) ακολουθεί μία πρωτόγνωρη μέθοδο στη καμπάνια επανεκλογής του. Λέει την απόλυτη και αφτιασίδωτη αλήθεια στους πάντες. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν έχει τίποτα να χάσει ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Μια ταινία που σε καλεί να αφεθείς στο αβίαστο χιούμορ της και να καμαρώσεις τον Μπίτι, που σφάζει με το γάντι κάθε ιερό και όσιο.

Election (Σκάνδαλα στα θρανία, 1999)

Επόμενος σταθμός μας η σατιρική – παραβολική κωμωδία του Αλεξάντερ Πέιν. Στην παραπάνω σκηνή ο Μάθιου Μπρόντερικ παραδίδει απλά μαθήματα δημοκρατίας στον πανηλίθιο υποψήφιο της αρεσκείας του, με το γνώριμο και αγαπημένο σχήμα μήλα – πορτοκάλια. Μια παραγνωρισμένη ταινία που εντρυφεί πλαγίως, κατά το συνήθειο του Πέιν, στην ανθρώπινη λύσσα για επιβολή και εξουσία που μπορεί να τρυπώσει ακόμη και στα πιο ιερά μέρη.

---

Πηγή: cinedogs.gr