Συνέντευξη Γιάννη Μαντζουράνη για επερχόμενες εκλογές
27/05/2019
Ο Τσίπρας κράτησε ένα σοβαρό ποσοστό που του επιτρέπει να είναι η εναλλακτική κυβερνητική πρόταση σε ένα πολιτικό σύστημα που κατά την ορθή επιστημονική ορολογία είναι «κολοβός πολωμένος δικομματισμός», με δύο κόμματα κυρίαρχα, με μικρό αριθμό μικρότερων κομμάτων και πόλωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Υπάρχουν δύο γεγονότα: το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και η απόφαση του Πρωθυπουργού για προσφυγή στις κάλπες. Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτελεί μία ξεκάθαρη νίκη της Νέας Δημοκρατίας και μία αντίστοιχη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Το γιατί; Τα αίτια, δηλαδή, αυτής την νίκης και αυτής της αντίστοιχης ήττας, δε νομίζω ότι είναι της ώρας να αναλυθούν, εάν δεν μελετηθούν λεπτομερώς τα αποτελέσματα πως ψήφισαν οι πολίτες κατά περιοχή, κατά ηλικία, κατά φύλο. Σημαίνει, όμως, αυτό το αποτέλεσμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι «Ολανδρέου», δεν είναι δηλαδή ούτε Ολάντ, ούτε Παπανδρέου. Πήραν δύο σοσιαλιστικά κόμματα, γύρω με ποσοστά ψήφων γύρω στο 40% και τα κατέρρευσαν, τα οδήγησαν σε ποσοστά του 10%.
Κράτησε ένα σοβαρό ποσοστό που του επιτρέπει να είναι η εναλλακτική κυβερνητική πρόταση σε ένα πολιτικό σύστημα που κατά την ορθή επιστημονική ορολογία είναι «κολοβός πολωμένος δικομματισμός», με δύο κόμματα κυρίαρχα, με μικρό αριθμό μικρότερων κομμάτων και πόλωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, όντως η Νέα Δημοκρατία έχει ένα πλεονέκτημα –αδιαμφισβήτητο-, όμως από τη φύση τους οι Ευρωεκλογές οδηγούν σε «χαλαρή» ψήφο, ανεξάρτητα από τις δηλώσεις και τις προθέσεις των βασικών κομματικών αντιπάλων.
Δεν υποτιμώ τον χαρακτήρα που έδωσαν στην εκλογική αναμέτρηση και ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Τσίπρας, όμως σε αυτές τις εκλογές δεν ήταν το ίδιο δίλημμα που θα έχει ο ελληνικός λαός στις εκλογές στο τέλος Ιουνίου ή αρχές Ιουλίου, όπου είναι σκληρό δίλημμα: ποιος θα κυβερνήσει στον τόπο τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης; Αυτό τι σημαίνει; Ότι θα έχουμε διαφορετική συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, και κυρίως των ψηφοφόρων των μικρών κομμάτων και στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας και στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ.
-Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο σε αυτό που λέτε;
Υπάρχει. Του Σημίτη.
-Είχε χάσει με μία μονάδα.
Όχι, δεν είχε χάσει με μία μονάδα, με τρεις είχε χάσει.
-Με τρεις, όχι με εννιά.
Εγώ σας επανέλαβα ότι η ΝΔ από την αφετηρία ξεκινά με πλεονέκτημα, αλλά η μόνη μάχη που έχει χαθεί εκ των προτέρων είναι αυτή που δε δόθηκε ποτέ.
Πάω στο δεύτερο. Ο Αλέξης Τσίπρας σήμερα δεν ήταν συνταγματικά υποχρεωμένος να προκηρύξει εκλογές. Οι βουλευτές εκλέγονται κατά το Σύνταγμα για τέσσερα χρόνια και οι κυβερνήσεις πέφτουν αν χάσουν την πλειοψηφία, την εμπιστοσύνη της Βουλής. Προέβη σε αυτήν την κίνηση:
– πρώτον, γιατί ήταν πολιτικά επιβεβλημένη –εκ των πραγμάτων, από το μέγεθος της διαφοράς των δύο κομμάτων που ήταν σαφές μήνυμα ότι μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού δε συμφωνούσε με την ασκηθείσα μέχρι τώρα πολιτική- και
– δεύτερον, επειδή τυχαίνει να τον ξέρω λίγο, δεν μπορούσε να αντέξει να κυβερνήσει χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Όπως δείχνει μέχρι τώρα η ιστορία του πάντα, όταν υπήρχε πρόβλημα, προσέφευγε στην κρίση του λαού.
Τι έκανε το ’15, μετά την επώδυνη και υπεύθυνη αλλαγή πολιτικής τον Ιούνιο του ’15; Πήγε τον Σεπτέμβρη στο ελληνικό λαό και του λέει: εγκρίνεις το τρίτο μνημόνιο που ψηφίσαμε όλοι μαζί –πλην ΚΚΕ και ΧΑ;
-Κύριε Μαντζουράνη είστε νομικός, είχε 117 βουλευτές, δεν μπορούσε να σταθεί τον Αύγουστο του ‘15.
Δεν είχε γίνει πρόταση δυσπιστίας και άρα είχε ακόμη την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Τι έκανε τότε ο ελληνικός λαός; Δεν του έδωσε την ευκαιρία κύριοι, του έριξε την «καυτή πατάτα» και του λέει, πάρε τώρα εσύ γιατί δεν εμπιστεύομαι τους άλλους δύο που εφάρμοσαν τα δύο προηγούμενα μνημόνια. Πάρε τώρα να εφαρμόσεις το τρίτο. Το εφήρμοσε. Είχε κόστος. Και το πλήρωσε.
