Η έξοδος της ΕΕ από την παγκόσμια σκακιέρα

Ελάχιστους φαίνεται να προβληματίζει η πορεία προς τις κάλπες της 7ης Ιουλίου. Ασφαλώς η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη. Το θέμα όμως δεν είναι μόνον αυτό. Το θέμα είναι, σε ποια Ευρώπη, σε ποιο οικονομικό περιβάλλον, θα μπορέσει η νέα κυβέρνηση να αξιοποιήσει, όποιες ιδέες έχει για την ευημερία του ελληνικού λαού. Και οι εξελίξεις, δείχνουν μια ΕΕ διχασμένη, συντηρητική, εσωστρεφή. Μια Ένωση με την οικονομία της σε κόπωση. Δεν είναι μόνο οι εθνικιστικοί απομονωτισμοί της περιφέρειας. Είναι κυρίως η πολιτική στασιμότητα του «κέντρου» με την Γαλλία και τη Γερμανία σε κρίση. Σε κρίση αμφισβήτησης των παραδοσιακών ηγεμονικών κομμάτων, να κυβερνήσουν με νέο τρόπο.

Μπορεί για παράδειγμα η Ιταλία, ως τρίτη σε μέγεθος οικονομία της ΕΕ να ανακάμψει; Οι λαϊκιστικές ιδέες της νέας ρατσιστικής δεξιάς που αντιπροσωπεύει ο Σαλβίνι, μπορούν σε τόσο ασφυκτικές δημοσιονομικές συνθήκες, να δημιουργήσουν βιομηχανική αναγέννηση, όταν η έρευνα ανθεί, κυρίως σε περιβάλλον δημοκρατίας; Η ΕΕ χάνει τη θέση της ως μεγάλος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες, να κερδίσει ρόλο πρωτοπορίας στις επιστημονικές τεχνολογικές εξελίξεις που θα επηρεάζουν όλο και περισσότερο την παγκόσμια οικονομία.

Κα εδώ εισβάλει η νέα πολιτική των ΗΠΑ, με τον Τραμπ να αντιλαμβάνεται σωστά, ότι η Κίνα ξεφεύγει από όλους, κατακτώντας την πρωτοπορία στις εφαρμογές του μέλλοντος. Η Κίνα, αρχαίος πολιτισμός, άρχισε να παρακμάζει από την εσωστρεφή πολιτική της δυναστείας των Μίνγκ (1368 –1644 μ.Χ.) οι οποίοι διέλυσαν το πανίσχυρο εμπορικό ναυτικό της, που κυριαρχούσε σε τρεις Ηπείρους και δύο Ωκεανούς, με συνέπεια η χώρα να γίνει ευάλωτη σε επιδρομείς και αποίκους.

Όμως, σήμερα η Κίνα έχοντας δώσει χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, καλπάζει και έπαψε να είναι έδρα φτηνής εργασίας. Πρωτοπορεί πλέον στην έρευνα και ανοίγει νέους δρόμους με τα νέα δίκτυα της «πέμπτης γενιάς» τρομάζοντας τον μεγάλο αντίπαλο, τις ΗΠΑ. Και η ΕΕ ως ουραγός, ανησυχεί στην ιδέα πως θα βρεθεί έρημη και μόνη στο έλεος των αμερικανών, αν η Κίνα μείνει έξω από το γήπεδο, και η Αμερικανοί είναι σε θέση να ελέγχουν το σύνολο των παγκόσμιων πληροφοριών, των αμυντικών συστημάτων και της ρομποτικής. Η Ευρώπη και η Ρωσία, έχουν άμεση ανάγκη την ισορροπία μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον για να διασφαλίσουν την αυτονομία τους.

Ο κλοιός Τραμπ-Πούτιν

Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις μεγάλους παίκτες, η Κίνα πλεονεκτεί στα πάντα. Γνώση, εθνική ταυτότητα, πολιτική σταθερότητα χωρίς δογματισμούς, απουσία θρησκευτικού σκοταδισμού. Το χριστιανικό δόγμα «πίστευε και μη ερεύνα», στην Κίνα αντιστρέφεται και γίνεται «ερεύνα και πίστευε».

Σε αυτό τον κορυφαίο ανταγωνισμό Αμερικής-Κίνας, η ΕΕ χάνει το ρόλο της μετά την αλλαγή του κλασσικού διαχρονικού αμερικανικού δόγματος, με την Ευρώπη κόντρα στη Ρωσία, να γίνεται, με την Ρωσία κόντρα στην Ευρώπη! Μια Ευρώπη που πρέπει να διαλυθεί με τη σημερινή της μορφή και να επιστρέψει στα ανεξάρτητα εθνικά κράτη το καθένα με το νόμισμά του, όπως διακηρύσσει συνεχώς ο Ντόναλντ Τραμπ, που προτείνει σε κάθε κράτος ξεχωριστά, διμερείς συμφωνίες.

Και όσο σημαντικά και αν είναι κάποια κράτη, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, το ειδικό βάρος των ΗΠΑ δεν θα επιτρέπει επιλογές που δεν θα εξυπηρετούν πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα. Η σημερινή σχέση με την Ευρώπη εξαγωγέα και τις ΗΠΑ εισαγωγέα, κρίθηκε από τη νέα αμερικανική ηγεσία ασύμφορη που πρέπει να τελειώσει.

Ελληνικό δένδρο και ευρωπαϊκό δάσος

Και αν σωστά προβλέπουμε τις τάσεις, μένει να ρωτήσουμε ποια θα είναι η θέση μας σε ένα σύνολο χωρών, χωρίς τη δυνατότητα να αποφασίζουμε μόνοι μας, λόγω χρέους και υποχρεώσεων στους κανόνες του κοινού νομίσματος; Η εθνική κυριαρχία στον σύγχρονο κόσμο, είναι συνάρτηση της οικονομικής δύναμης. Πως θα υλοποιήσουμε το όραμα για το ζητούμενο άλμα στη νέα οικονομία; Με ποια προσόντα, με ποιες επιλογές; Η ελαστική εργασία και οι μικρή φορολογία αφορούν πρωτίστως αναδυόμενες χώρες που στηρίζονται στην ένταση της εργασίας στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων. Το πρόσφατο στραπάτσο της Αργεντινής με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του προέδρου Μάκρι, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα παταγώδους αποτυχίας.

Τέτοιου είδους βιαστικές επιλογές, θα περιορίσουν το ρόλο και τις δυνατότητες του κράτους για κοινωνική πολιτική και της υποχρέωσής του να συνδράμει στην έρευνα, στην ενίσχυση κλάδων και επιχειρήσεων, που λόγω μεγέθους δεν μπορούν να βγουν δυναμικά στο διεθνή ανταγωνισμό. Και ο ιδιωτικός τομέας, για να προκόψει, χρειάζεται πολίτες με ικανό διαθέσιμο εισόδημα. Μια νέα ύφεση με περιορισμό στη ζήτηση, θα είναι οδυνηρή μετά μάλιστα από την μακρά περίοδο της χρεοκοπίας.

Με λίγα λόγια, η αναβίωση του πελατειακού συστήματος στην Ελλάδα και οι συντηρητικές τάσεις στην κοινωνία, δεν θα αφήσουν περιθώρια για τα άλματα που απαιτούνται, αφού παραβιάζονται οι θεμελιώδεις κανόνες του ισότιμου ανταγωνισμού και της αξιοκρατίας με συνέπεια η ανάγκη «όλοι μαζί», να εξελίσσεται στο «ο καθένας μόνος του». Αν στη νέα πορεία της χώρας, δεν είναι βασικό μέλημα η κοινωνική συνοχή, κανένα πρόγραμμα δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει και μάλιστα σε δημοκρατικό περιβάλλον. Η επιλογές είναι πλέον ιστορικής σημασίας για το μέλλον μιας χώρας, ως ένα από τα 27 δένδρα του ευρωπαϊκού δάσους.