Τα αυτογκόλ του Αναστασιάδη

Με τα ξεσπάσματα, τους θυμούς, τους τσακωμούς πολιτική δεν ασκείται. Επίσης, δεν ασκείται πολιτική για το εθνικό θέμα για εσωτερική κατανάλωση και εκ του ασφαλούς. Όπως εκ του ασφαλούς ήταν το… ξύλο που δόθηκε από τη Λευκωσία στον Άιντε.

Τώρα που φεύγει (ο Άιντε) ανακάλυψε ο Πρόεδρος Αναςταςιάδης ότι κινείτο σε βάρος μας, δεν έδινε τη σωστή, πραγματική εικόνα. Το γεγονός ότι ο Νορβηγός διπλωμάτης τον έσυρε, ακολουθώντας και τις επιθυμίες του Ακιντζί, δύο φορές τη Νέα Υόρκη, δύο φορές στο Μοντ Πελεράν και σε δύο Πενταμερείς, αυτό δεν έγινε με το ζόρι.

Όταν, όμως, όλα αυτά τα έλεγε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς υπήρχε στη Λευκωσία εκνευρισμός γιατί τους χαλούσε την ατζέντα, που τότε ήταν διαφορετική από τη σημερινή. Η δημοσιοποίηση ή όχι των πρακτικών του δείπνου το τελευταίο βράδυ της Πενταμερούς, ως κίνηση, συνδέεται με την αξιοπιστία του Προέδρου.

Σύμβουλος ο πανικός

Η απόφαση, προσωπική ως φάνηκε, με οργίλο ύφος, στη διάρκεια εκδήλωσης των Κερυνειωτών, λήφθηκε για να απαντήσει στον Άιντε. Κυρίως, όμως, για να απαντήσει στους εσωτερικούς αντιπάλους του, που τον αμφισβητούσαν για την εικόνα που έδινε ως προς τα επισυμβάντα στο Κραν Μοντάνα. Από τη μια ήταν η εκδοχή της Λευκωσίας, αυτή που έδινε ο Πρόεδρος, και από την άλλη του Άιντε, της Τουρκίας και άλλων.

Η επιβεβαίωση της εκδοχής δεν μπορεί να γίνεται με μη συμφωνημένα πρακτικά. Εάν αμφισβητείται η εκδοχή, τότε αυτό που κυρίως αμφισβητείται είναι η αξιοπιστία της πλευράς που κινείται με βασικό χαρακτηριστικό την απουσία ψυχραιμίας και την έλλειψη σεβασμού προς τα διπλωματικά θέσμια.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κινείται παρορμητικά και πολλές φορές χάνει την ψυχραιμία του. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πολύ κακοί σύμβουλοι σε διαπραγματεύσεις. Όπως κάκιστος σύμβουλος είναι ο πανικός. Οι χειρισμοί γίνονται διαβάζοντας τον αντίπαλο –και όχι στα κουτουρού– αξιολογώντας ψύχραιμα τα δεδομένα και γνωρίζοντας τα όρια των ενεργειών που μπορούν να γίνουν.

Το βλέμμα στις εκλογές

Στο Κραν Μοντάνα, όπως και μετά την κατάρρευση της Πενταμερούς Διάσκεψης, έγιναν από τη Λευκωσία χειρισμοί που μοιάζουν με σκοτσέζικο ντους. Από τη μια, φωνές, επιθέσεις, «σκληρή γραμμή» και, από την άλλη, υποχωρήσεις, που γίνονται ενδεχομένως για λόγους τακτικής, μένουν, όμως, ως κεκτημένο στη διαδικασία.

Πέραν, βέβαια, του ότι είναι πρόδηλο πως η υιοθέτησή τους και η συμπερίληψή τους σε ένα πλαίσιο συμφωνίας θα οδηγήσει σε ένα δυσλειτουργικό μόρφωμα ή, ακριβέστερα, έκτρωμα. Συνεπώς, υπάρχει σαφώς μια διπλή εικόνα που αφορά τους χειρισμούς.

Από τη μια, έχουμε τη διαχείριση των ξεσπασμάτων που κατά κανόνα καταλήγουν σε αναδίπλωση. Από την άλλη, έχουμε την τακτική που διέπεται από διαχρονικές ιδεοληπτικές πρακτικές. Είναι προφανές πως όλες οι κινήσεις από το Μοντ Πελεράν και εντεύθεν, τον περασμένο Ιανουάριο, συνδέονται από τρίτους και με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο.

Είτε ισχύει αυτό, είτε όχι, είναι σαφές πως μέχρι τότε θα υπάρξουν κινήσεις στο Κυπριακό. Οι ουσιαστικότερες, ωστόσο, θα γίνουν μετά τις εκλογές γιατί, όπως λένε και οι τρίτοι, θα είναι το πεδίο πιο ελεύθερο.

Ως προς τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, που διαμορφώνει σχεδιασμούς επανεκλογής, είναι σαφές πως στις εκλογές του 2013, όταν μοίραζε πολλά… «δεσμεύομαι», αντίπαλός του ήταν μια διακυβέρνηση που ήθελε… να αποχωρήσει. Σήμερα, ο μεγαλύτερός του αντίπαλος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.