Αντισυστημικοί και λαϊκιστές – Μεταμοντέρνος ανασκολοπισμός των εννοιών

Ο κατά πολλούς αντισυστημικός Μπόρις Τζόνσον πιθανόν να ηγηθεί του πιο συστημικού κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου (ή μήπως της Μεγάλης Βρετανίας;). Οι πιο διαδεδομένοι και επιεικείς χαρακτηρισμοί για τον ελληνοαρχαιομαθή πολιτικό είναι: αμετροεπής, απροσδόκητος, αλλοπρόσαλλος, δημαγωγός — μόνον λαϊκιστή δεν τον λένε, διότι λαϊκιστές είθισται να αποκαλούν άλλους, μάλλον φιλολαϊκούς ηγέτες.

Στη βλακώδη ρητορική που έχουμε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια, όροι όπως “λαϊκιστής” ή “αντισυστημικός”, χωρίς τις διευκρινίσεις τους, αποτελούν γενικεύσεις χρήσιμες μόνον στην προπαγάνδα. Ο αντισυστημικός Τραμπ ηγείται του αμερικανικού συστήματος με εξαιρετικά αποτελεσματικό τρόπο. Ο αντισυστημικός Σαλβίνι εκφράζει τη μετατόπιση της κοινωνίας (αλλά και του κράτους) προς τα δεξιά με τον πιο επωφελή για το σύστημα τρόπο. Ο συστημικός Μακρόν για να αντιμετωπίσει την αντισυστημική Λεπέν κάνει ο ίδιος ό,τι θα έκανε εκείνη.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και αν δεν επανεφεύρουμε την ορολογία που αντιστοιχεί στη λογική, δύσκολα θα μπορούμε να αναλύουμε, να εννοούμε, να συνεννοούμεθα. Και επανεφεύρεση της ορολογίας σημαίνει την ανάκληση της παιδείας μας (δεξιάς και αριστερής) πριν από τον μεταμοντερνισμό και την πολιτική ορθότητα. Το σύστημα και το αντισύστημα είναι έννοιες που (μας) έχουν χρεοκοπήσει. Όπως και όλες οι παρενδεδυμένες λέξεις καθώς και οι ευφημισμοί.

Για παράδειγμα η αντιμετώπιση του Τραμπ ή του Ερντογάν ως προσώπων παραγνωρίζει την πραγματικότητα των συμβαλλομένων δυνάμεων και μένει στις ιδιομορφίες τους, οι οποίες έχουν βεβαίως την αξία τους, αλλά έως έναν βαθμό. Σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου ανδρείκελα (νομίζουν ότι) κυβερνούν ανδράποδα, το ζητούμενο της “υψηλής στρατηγικής” είναι δομικώς υπονομευμένο. Κανένα από τα κόμματα που άσκησαν εξουσία δεν μπόρεσε να καλέσει τα άλλα σε διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής, διότι ήταν όλα και είναι κόμματα υποτελή.

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν η σοβαροφάνεια υποκαθιστά τη σοβαρότητα. Και η σοβαροφάνεια των παρ’ ημίν εντολοδόχων και η σοβαροφάνεια των εφ’ ημάς εντολέων. Τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα. Μπαίνουν στη ζώνη κινδύνου, στην οποίαν βαδίζουμε τώρα, χωρίς “βακτηρία” θεόθεν και στήριγμα άλλο, πάρεξ του φιλότιμου των Ελλήνων.