Πρίγκηπες και κληρονόμοι – Το ΚΙΝΑΛ έχει δρόμο ακόμα

Η κάμψη της δυναμικής του ΚΙΝΑΛ που κατεγράφη από λόγους εξωτερικούς (σφοδρός διπολισμός, απαλλαγή από ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και εσωτερικούς (αμφιθυμία πλεύσης, αποτυχία συμμαχιών, κακές και άκαιρες επιλογές) είναι υπαρκτή. Η εύκολη και προφανής λύση είναι η αμφισβήτηση της ηγεσίας, όχι ευθέως αλλά με καθημερινή φθορά και ανταρτοπόλεμο που παίρνει αντίστοιχες, δυστυχώς απαντήσεις. Διαφεύγει στους νοσταλγούς (ΠΑΣΟΚ) αλλά και στους κινηματίες (ΚΙΝΑΛ) η πραγματική ουσία αυτού που και οι δυο διεκδικούν.

Οι νοσταλγοί επικαλούνται ένα ένδοξο παρελθόν που η διαχείριση των συμβόλων του και η αγιοποίηση του Αντρέα συνεπάγεται επανασυσπείρωση ενός σχολάζοντος δυναμικού που έχει αποθαρρυνθεί από τις μετατροπές (58, ΕΛΙΑ, ΔΗΣΥ, ΚΙΝΑΛ). Όμως, αυτό το δυναμικό είναι απλοί άνθρωποι που έζησαν με την πασοκική μεταπολίτευση, την κοινωνική τους κινητικότητα την οικονομική βελτίωση και κυρίως την πραγματική πολιτική τους συμμετοχή.

Το βασικό κινούν αυτής της διαδικασίας ήταν ένας έντονος και συμμετοχικός μεταρρυθμισμός, μια προοπτική πραγματικών και ουσιαστικών μετατροπών. Είναι αλήθεια ότι αυτό συνέβη με λαϊκισμό, με υπερβολή, με ιδιοτέλεια, με πολλούς “μικρούς Παπανδρέου”, με αυταρχισμούς, με αστοχίες και αποτυχίες, με πίεση για αλλαγές από κάτω, έμπνευση για να γίνουν πράγματα, αυθεντική προσφορά, άγριες αντιπαραθέσεις εσωκομματικών εναλλακτικών, πολλαπλές απόψεις και συνεχής αναζήτηση νέων θέσεων. Εκσυγχρονισμός και πατριωτισμός ήταν σε διαρκή δυναμική σύνθεση.

Οι κινηματίες διεκδικούν ένα μετασχηματισμό με συμμαχίες και προσωπικότητες που θα δημιουργήσει ένα κύμα νέων οπαδών με μήτρα το ΚΙΝΑΛ. Η πίεση και αλλοτρίωση της δημοκρατίας την εποχή των τωρινών αναταράξεων έχει μεταφέρει τον διάλογο και την διαβούλευση κυρίως στα ΜΜΕ και σε νέες μορφές πολιτικού στοχασμού, έντασης του τεχνοκρατισμού και της εναλλακτικής κινητοποίησης (Διαδίκτυο κλπ.).

Οι αντιπαραθέσεις είναι συνήθως αγχωτικές, βιαστικές, ξύλινες, πολεμικές, ψευδείς, συχνά αποβλέπουν στην κατασκευή και καταστροφή εχθρών. Πρόσωπα φρέσκα, νέα, αδίστακτα στην αλήθεια τους, τρόποι χειρισμού και όχι κατανόησης του Άλλου, στημένες ατάκες για τίτλους ειδήσεων.

Η εκφορά της γραμμής είναι καθημερινή, συχνά αντιφατική, γρήγορη μετάβαση στο θέμα του επομένου 24ωρου. Κατά περιόδους κατατίθενται δέσμες προτάσεων που δεν αντανακλούν κανένα και δεν συζητούνται πουθενά. Πού είναι η ουσιαστική εσωτερική διαβούλευση, η αναδιοργάνωση της βάσης, η επεξεργασία νέων θέσεων και επίτευξη συνθέσεων, η κοινή αλήθεια η εναλλακτική σχεδίαση εξόδου, τα διδάγματα της κρίσης, ο ορίζοντας αλλαγής;

Καμιά γόνιμη αυτοκριτική

Στον τωρινό αγώνα δρόμου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί ήδη με τακτικές κινήσεις να εμπεδώσει την κοινοβουλευτική του υπεροχή και την αυταρχική ηγεσία με κινήσεις άκριτης ενσωμάτωσης των ευκαιριακών θυμωμένων ψηφοφόρων και μετατροπής τους σε μόνιμους σοσιαλδημοκρατικούς ενοίκους. Καμιά γόνιμη αυτοκριτική, κανένας ουσιαστικός απολογισμός δεν έγινε, μόνο πεισματική και ακραία αντιπολίτευση επί παντός.

Για το τετράχρονο της κυβερνητικής θητείας το μνημονιακό άλλοθι για την οικονομία επεκτείνεται σαν παγίδευση και ψευδής εξαναγκασμός για κάθε άλλη δυνατότητα μεταβολών ή μεταρρυθμίσεων σε όλα τα άλλα πεδία, σαν αναπότρεπτη πέδηση. Απροπαράσκευη και ιδεοληπτική η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ περιορίσθηκε σε διαχείριση κρίσεων και ημετέρων. Χώροι όπως η παιδεία η υγεία, το κράτος δικαίου, ο πολιτισμός οι μεταφορές, η εμπορική εξωστρέφεια, η δημόσια διοίκηση κακοποιήθηκαν, ή στην καλύτερη περίπτωση μπήκαν στον αυτόματο.

Η ΝΔ, με τον αέρα και τα πλεονεκτήματα του νικητή, απλώνει το δικό της σχέδιο διαχείρισης, με τους δικούς της ανθρώπους τους “άξιους” τους μαθητευομένους μάγους επί παντός και με κάθε διαθέσιμο και πρόθυμο φιλελεύθερο από τον φίλιο κεντρώο χώρο. Η κυβέρνηση Μαξίμου, ο ζηλωτής υπερπρωθυπουργός, με κινήσεις διαχείρισης σημαντικές, προφανείς και καθυστερημένες, δίνει ανάσες πραγματικές με επιτυχή μικροοικονομική στόχευση.

Συμπληρωματικά και παρεμβατικά σε όλους τους άλλους τομείς προβάλλονται επιμέρους μέτρα δυσανάλογα και αποσπασματικά από τις πραγματικές ανάγκες και τους κατεπείγοντες μετασχηματισμούς. Στελέχη παλιά και νέα συνωστίζονται για διορισμούς σε όλη την έκταση δραστηριοτήτων του δημοσίου με σωρούς επιτυχημένων βιογραφικών. Οι μεταρρυθμίσεις και οι ουσιαστικές αλλαγές μπορούν ξανά να περιμένουν. Το μείζον είναι το συνταγολόγιο της επιτυχημένης καθημερινότητας για τον απλό πολίτη, το λένε όλοι οι δημοσιογράφοι.

Τι κάνει τη διαφορά της Κεντροαριστεράς

Αν το ΚΙΝΑΛ έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει με το δικό του μεταρρυθμιστικό διαρκές, αυτό δεν εξαντλείται στο “ούτε-ούτε” (ούτε με ΝΔ ούτε με ΣΥΡΙΖΑ), αλλά ούτε και στην διαχείριση του τρέχοντος και σίγουρα όχι στην αμφισβήτηση της τωρινής ηγεσίας. Η μεγάλη απουσία στη δημόσια σφαίρα, αλλά και στη διακυβέρνηση στην τρέχουσα περίοδο, είναι το έλλειμμα της δυναμικής αναζήτησης –αναγκαστικών και μη– μεταρρυθμίσεων. Επίσης, των νέων καινοτόμων απόψεων που έχουν επίγνωση της κρίσης αλλά και της εποχής.

Είναι, όμως, αυτή η ειλικρινής και ενωτική προσπάθεια συνέγερσης, αλλά και κρατικής αποσυμπίεσης με διάχυση ισχύος, ευθυνών και πόρων προς τα κάτω, που εμπλέκει και ενεργοποιεί την κοινωνία πέρα από την εκάστοτε διαχείριση. Είναι η δυναμική των μεταρρυθμίσεων που δημιουργεί συνθήκες συμμετοχής και αναγέννησης, που αλλάζει τις κοινωνίες, ειδικά μετά από τέτοιας έκτασης κρίση.

Αυτή η προοπτική της πραγματικής και ακριβοδίκαιης δημιουργίας ευκαιριών για τους άλλους, τους ασθενέστερους, και τους νεότερους, αλλά και της διεκδίκησης της προόδου για όλους, αυτή είναι η κληρονομιά αλλά και ο ορίζοντας μιας εναλλακτικής πρότασης. Η ΝΔ το αναβάλλει, ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στην διπολική διαταραχή, το ΚΙΝΑΛ έχει έναν ηγεμονικό χώρο να αναπτυχθεί το επόμενο διάστημα. Μένει να δείξει και την αντίστοιχη ικανότητα.