Γιατί να έχει νόημα η Αριστερά σήμερα;
07/10/2019
Γράφει ο Θεόδωρος Στάθης* –
Έχει σήμερα νόημα η Αριστερά; Από πολλές πλευρές και με πολλούς τρόπους τίθεται τελευταία το ερώτημα, επισημαίνει ο συνταγματολόγος – καθηγητής Γιώργος Σωτηρέλης. Οι περισσότεροι που θέτουν αυτό το ερώτημα έχουν πλήρη άγνοια των αξιωματικών αρχών της Αριστεράς. Όλοι αυτοί οι πολίτες την κρίνουν από τα έργα και τις ημέρες των κυβερνήσεων της Αριστεράς και δικαιολογημένα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν έχει κανένα νόημα η Αριστερά γι’ αυτούς.
Πολύ λογικά σκεπτόμενοι, λένε οι άνθρωποι: «Το λύκο τον βλέπουμε, το ντουρό (ίχνη) ψάχνουμε;». Αλλά και κάποιοι που γνωρίζουν τις αξιωματικές αρχές της Αριστεράς καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα χωρίς να επηρεάζονται αποκλειστικά και μόνον από το αποτέλεσμα. Υπάρχουν και άλλα κουσούρια με βάση τα οποία μπορεί κανείς να την κρίνει.
Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί από αυτούς που γνωρίζουν τις αξιωματικές αρχές της Αριστεράς και “ψάχνονται” ακριβώς γιατί, με βάση τα αποτελέσματα, κρίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της δανιμαρκείας και προσπαθούν να επινοήσουν τρόπους, οι οποίοι μέχρι σήμερα, δυστυχώς, στηρίζονται σε ευσεβείς πόθους και συνεχίζουν να λιβανίζουν την Αριστερά ως μια ιδέα άξιας προσοχής.
Ο εθισμός σε αυτή την ιδεολογία είναι ισχυρότερος και από τον εθισμό στα ναρκωτικά, και οι οπαδοί τους πιστεύουν, όπως και οι ναρκομανείς, ότι από εκεί θα πάνε στον παράδεισο! Με τα ίδια εργαλεία παράδεισος δεν θα υπάρξει. Το ίδιο πίστευαν και αυτοί που είχαν επινοήσει το θεσμό της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα και τελικά τους τύλιξε σε μία κόλλα χαρτί η περιβόητη Εκκλησία του Δήμου, προϊόν και αυτή του κατεστημένου εκείνης της εποχής, το οποίο μάλιστα ορίζεται και ως άμεση δημοκρατία με το λαό στην εξουσία!
Τουλάχιστο εκεί έπρεπε το κατεστημένο να πείσει την πλειοψηφία αυτών που συμμετείχαν στη συνέλευση, η οποία συμμετοχή ήταν πολύ πενιχρή και πολύ κακής κοινωνικής και γεωγραφικής σύνθεσης, να ψηφίσει τις προτάσεις του. Αλλά και όλοι να συμμετείχαν, δηλαδή 20.000 έως 45.000, ανάλογα με την χρονική περίοδο, η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη–τέλειο χάος.
Η Αριστερά δεν έχει κανένα νόημα πια
Βέβαια οι οπαδοί της δημοκρατίας είχαν και πολύ αξιόλογες αξιωματικές αρχές, κάτι, βέβαια, που δεν διαθέτει η αριστερή συνταγή από την εποχή του Μαρξ ακόμα, τις οποίες όμως η όποια Αριστερά τις χρησιμοποιεί διαχρονικά μόνο για προπέτασμα καπνού, για να καλύπτει τη βαρβαρότητα που προωθεί στη βάση του αποκλεισμού, ώστε να έχει και νόημα γι’ αυτούς η πάλη των τάξεων που οδηγεί στη βία και στις ανισότητες ή στην ισοπέδωση των πάντων, τελικά, στις απολίτιστες κοινωνίες.
Γι’ αυτό άλλωστε και χάνει το χρυσογυάλισμά της σε πολλούς, καλών προθέσεων, οπαδούς της γιατί η Αριστερά δεν έχει κανένα νόημα πια, γιατί και αυτή, όπως και ο καπιταλισμός οδηγεί σε κοινωνίες βάρβαρες, αντί σε πολιτισμένες που αποτελούν το θεμέλιο για τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου.
Πολιτισμένες κοινωνίες μόνον οι αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας μπορούν να εγγυηθούν. Καμία άλλη ιδεολογία δεν διαθέτει τα προσόντα της γι’ αυτό το θεάρεστο έργο. Αλλά αντί της ελεύθερης εφαρμογής τους σε όλες τις περιπτώσεις αυτές τις είχαν σε χειροπέδες τόσο οι αριστεροί όσο και οι σοσιαλδημοκράτες, δεν γίνεται φυσικά λόγος για τις διάφορες κατά καιρούς δυτικές δημοκρατίες.
Σε όλη την περίοδο από τότε που διατυπώθηκαν οι δημοκρατικές αρχές και συγκίνησαν τότε και συνεχίζουν να συγκινούν τον κόσμο πολεμήθηκαν από τους ταραξίες, ένθεν κακείθεν, της ειρηνικής συμβίωσης των πολιτών, δια των διαβολικών επινοήσεών τους, σε ότι αφορά τα εργαλεία που προώθησαν και προωθούν, μάλιστα στο όνομα της δημοκρατίας, για την εμπέδωση της. Σε όλες τις περιπτώσεις βάζανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Σήμερα αυτά τα εργαλεία είναι δομημένα μέσα στον πυρήνα των πολιτικών κομμάτων τα οποία είναι διαχρονικά τελείως ευνουχισμένα ως αποτέλεσμα της παραγόμενης διαπλοκής μέσα σε αυτά.
Έτσι τα πολιτικά κόμματα αντί για εργαλεία εμπέδωσης της δημοκρατίας καθίστανται εργαλεία παραγωγής κάθε είδους διαπλοκής. Αυτά προσφέρουν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής όλα τα μέσα, ενώ παράγουν συνδικάτα και άλλα παραπλήσια “προϊόντα” που αποτελούν στάχτη στα μάτια και συγχρόνως τροφεία παραγωγής ανισοτήτων στη βάση της συνταγής ο καθένας για πάρτη του και το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Είναι ηλίθιο
Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί πολίτες παγκοσμίως διακηρύττουν: κάτω η κομματοκρατία και δεν έχουν άδικο. Αλλά εδώ, αντί να χτυπήσουν τον γάιδαρο χτυπάνε το σαμάρι! Γιατί δεν φταίει ο θεσμός των πολιτικών κομμάτων αλλά αυτοί που τα χρησιμοποιούν για να διασφαλίζουν την κομματική καρέκλα της εξουσίας, η οποία τους εξασφαλίζει διαχρονικά και το επάγγελμα του πολιτικού που συμβιώνει περπατώντας χέρι-χέρι με τις πελατείες τους κάθε λογής.
Καλό θα είναι επομένως οι διάφοροι διανοούμενοι που ασχολούνται με τα θέματα αυτά να απαντήσουν στο ερώτημα: Είναι δυνατόν ένα μέσο αυτού του είδους, όπως είναι ένα πολιτικό κόμμα όπου η διαπλοκή δεσπόζει και το οποίο αποτελεί το κατ’ εξοχήν όργανο πολιτικών αποφάσεων με στόχο την εμπέδωση της δημοκρατίας, να παράξει κάποτε δημοκρατικό αποτέλεσμα;
Ο Αϊνστάιν είπε κάποτε πως το να περιμένει κανείς από το ίδιο πείραμα να προκύψει διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ηλίθιο. Τα πολιτικά κόμματα μπορούν να παράξουν διαχρονικά δημοκρατικό αποτέλεσμα όταν θα απαλλαγούν από τη διαπλοκή. Και αυτό μπορεί να συμβεί όταν το μέσο που ευθύνεται για τη διαπλοκή αντικατασταθεί με άλλο κατάλληλο. Κάτι τέτοιο εισηγούμαι στο βιβλίο μου “Θεραπεία για τις δημοκρατίες που πεθαίνουν”, Εκδόσεις Κάκτος.
Τελικά τι έχουμε πάθει με την καθημερινή πλύση του εγκεφάλου: Η δημοκρατία να ταυτίζεται με το μέσο που επινοείται από τους “ειδικούς” της καρέκλας για την εμπέδωση δήθεν της δημοκρατίας, που είναι διαχρονικά σκάρτο, και όχι με τις αξιωματικές αρχές της δημοκρατίας. Έχουμε καταντήσει τη δημοκρατία μια κουρελού. Στον ΟΗΕ δεκάδες ανοιχτές και καλυμμένες δικτατορίες δηλώνονται ως Δημοκρατίες Τάδε κ.τ.λ. Τελικά το: “ότι δηλώσεις είσαι” δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο.
