Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν τρελάθηκε, ξέρει καλά τι κάνει
10/10/2019
Γράφει ο Jim Hoagland –
Μτφρ. Βαγγέλης Γεωργίου
Όχι, ο Πρόεδρος Τραμπ δεν έχει τρελαθεί, διαβεβαιώνω τον Φίλιππο, τον Χανς και άλλους ξένους φίλους που μου έστειλαν e-mail ή μου τηλεφώνησαν πανικόβλητοι μετά τον θόρυβο της Ουκρανίας και το ολίσθημα στη Συρία. Ο Τραμπ ξέρει τι κάνει. «Εσείς είστε που χρησιμοποιείτε λάθος εργαλεία στην ανάλυσή σας» τους λέω. Νομίζετε ότι πρόκειται για εξωτερική πολιτική αλλά για τον Τραμπ δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική. Υπάρχουν μόνο λαμπερά ξένα “παιχνιδάκια” με τα οποία πρέπει να παίξει για χάρη του αμείλικτου σχεδίου του να επανεκλεγεί. Θα ξεκινήσει τώρα πόλεμο στους διπλωμάτες των ΗΠΑ, στους πράκτορες, στους κατασκόπους, στις επιτροπές του Κογκρέσου και σε άλλες συνιστώσες του “βαθέως κράτους” όπως το αποκαλεί το Τραμπ.
Στον κόσμο του Τραμπ, δεν έχει σημασία αν αποσυρθούν τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία. Δεν θα μπορούσε να ενδιαφέρεται λιγότερο εάν στο twitter του μιλάει για το εάν η απόσυρση από τη Συρία βοηθάει ή βλάπτει τον πρόεδρο Άσαντ ή τον Πούτιν. Ο Τραμπ δεν βλέπει την εξέλιξη της εξωτερικής πολιτικής με τον τρόπο που το κάνει ο Φίλιππος, ο Χανς και εγώ. Αυτό που έχει σημασία για τον Τραμπ είναι η βελτίωση της δημόσιας εικόνας του, καθώς αγωνίζεται να αποσπάσει τα αμερικανικά στρατεύματα από τους “ατελείωτους πολέμους” στους οποίους η ελίτ της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ τους έχει βυθίσει.
Αυτό που έχει σημασία για τον πρόεδρο είναι να δείξει στους υποστηρικτές του ότι προσπαθεί να φέρει τα παιδιά του αμερικανικού λαού πίσω στην πατρίδα ενάντια στη βούληση του βαθέως κράτους. [Θέλει να δείξει επίσης πως] το “βαθύ κράτος” θυματοποιεί τον ίδιο με την παραπομπή και τον λαό με φόρους και πολέμους. Το Πεντάγωνο ή το FBI, παραβιάζοντας τις εντολές του ή ακόμα και δρώντας εναντίον του, στην ουσία δεν τον βλάπτουν, απεναντίας, του ενισχύουν τη δημόσια εικόνα ως “σταθερή ιδιοφυΐα”, όπως αυτό-περιγράφεται ο ίδιος.
Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Είναι μόνο μια πολύ πιο δραματική εκδοχή του αυτού που συνέβη κατά την προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ το 2016, που τότε του είχαν επιτεθεί, θυματοποιώντας τον, ξένες κυβερνήσεις και Αμερικανοί υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που προκαλεί έκπληξη και είναι βαθύτατα ανησυχητικό είναι ότι ο Τραμπ έχει ισχυρούς συμμάχους στο εσωτερικό, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης William P. Barr και ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo. Συντάσσονται με τον Τραμπ, διεξάγοντας έναν πεισματικό, καταστρεπτικό πόλεμο στα ίδια τους τα χαρτοφυλάκιά των οποίων υποτίθεται ότι ηγούνται. Φαινομενικά αγνοούν ότι θα καταλήξουν μέρος των συντριμμιών που θα αφήσει πίσω του ο Τραμπ, βοηθώντας τον μάλιστα να τα δημιουργήσει.
Απρόσβλητος από τα γεγονότα
Οι πράξεις του Πομπέο να ταπεινώνει, να απορρίπτει ακόμα και να απολύει διπλωμάτες καριέρας για να διευκολύνει την προεκλογική πορεία του Τραμπ είναι ιδιαίτερα ντροπιαστικές κατ’ εμέ. Αυτό μπορεί να αντανακλά εν μέρει τις πολυάριθμες φιλίες μου στη διπλωματική κοινότητα και την μεγάλη μου εκτίμηση για το τι κάνουν τα μέλη του διπλωματικού σώματος των ΗΠΑ για τη χώρα. Για τον Τραμπ, τον Πομπέο και τους μπράβους τους, αυτοί οι διπλωμάτες είναι απλά “παράπλευρες απώλειες”. (πχ οι Sondland, Gordon D. κ.α.)
Αλλά είναι πλέον ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των σημαντικότερων θεσμών των ΗΠΑ για τους διπλωμάτες, τους στρατηγούς και τους υπόλοιπους, να κατανοήσουμε τη φύση αυτού του αγώνα. Αν ο Τραμπ επιβιώσει στο αξίωμα, δεν θα συμβεί το ίδιο με το κράτος δικαίου.
Ο Τραμπ δεν αγνοεί απλώς τις συνήθειες της Ουάσινγκτον ή παραβιάζει τους κανόνες της γραφειοκρατίας. Παίζει εντελώς διαφορετικό παιχνίδι -όπως για παράδειγμα με το να ανατρέπει το υπουργικό συμβούλιο όποτε τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τον βολεύει. Κάποιος που προσπάθησε να συνεργαστεί στενά μαζί του στον Λευκό Οίκο τον περιγράφει ως “απρόσβλητο από τα γεγονότα”.
Ό,τι συμβαίνει στη Συρία ή στους ξαφνικά καταδικασμένους Κούρδους που ήταν σύμμαχοί μας ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, δεν θα του αλλάξει γνώμη ή το σχέδιό του. Επομένως, είναι άσκοπο να τον επικρίνουμε για επίδειξη ασυνεπούς εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι σε θέση να συσχετίσει τις συνέπειες των ενεργειών με κάτι πέρα από τον εαυτό του και τις προσωπικές, πολιτικές και οικονομικές του περιουσίες.
Δείγματα καλής δημοσιογραφίας
Έχει χτίσει την προεδρία του σε τέτοιο εγωισμό και αναμένει από τους οπαδούς του να του μοιάσουν σε αυτό. Ρεπουμπλικάνοι μέλη του Κογκρέσου σιωπούν στις υπερβολές και τα εγκλήματά του σε αντάλλαγμα την υποστήριξή του στις εκλογές. Οι Χριστιανοί Ευαγγελιστές συγχωρούν τον αμοραλισμό του και τους βλάσφημους τρόπους του σε αντάλλαγμα την υποστήριξη του Ανωτάτου Δικαστηρίου που αντιτίθεται στις αμβλώσεις. Οι “καναλάρχες” των μεγάλων ΜΜΕ πολύ συχνά τήρησαν φιλική στάση στον Barr, τον Pompeo και άλλους που ενεπλάκησαν στη διαφθορά του Τραμπ, ώστε αχαλίνωτα να χτυπάνε πολλά κλικς από τα καμώματα και τα tweets του Τραμπ.
Αυτό όμως μπορεί να αρχίζει να αλλάζει. Η άρνηση του δημοσιογράφου Chuck Todd στην εκπομπή του “Meet the Press” να αφήσει τον γερουσιαστή Ron Johnson να συνεχίσει να ρίχνει “λάσπη” στο FBI και τη CIA, αντί να απαντήσει στις τεκμηριωμένες ερωτήσεις του, είναι μια τέτοια ένδειξη καλής δημοσιογραφίας. Επίσης, στην ίδια σωστή λογική, ήταν και η αξιοπρεπής, αλλά σταθερή αντίσταση του Jeff Mason του Reuters στην συνέντευξη Τύπου του Τραμπ.
Αυτός ο πρόεδρος δεν έχει τρελαθεί. Αυτός και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του έχουν ξεστρατίσει. Αποδυναμώνουν την εθνική ασφάλεια της χώρας για το κέρδος τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάθε ένας από εμάς, στην κυβέρνηση, στην πολιτική, στο εμπόριο ή αλλού, πρέπει να βρούμε τρόπους να υπογραμμίσουμε ότι ζούμε σε εξαιρετικά επικίνδυνους καιρούς και δεν θα προσποιούμαστε ότι συμβαίνει κάτι άλλο.
