Τα αμείλικτα ερωτήματα και η αφασία του πολιτικού συστήματος

Η τρέχουσα δραματική συγκυρία για τη χώρα μας θέτει ορισμένα καίρια ερωτήματα, ειδικά μετά την ανάκληση από το Μαξίμου του παγώματος των διαπραγματεύσεων για τα ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης). Είχε προηγηθεί η δήλωση Ντόκου για συνεκμετάλλευση και οι αναπάντητες στον ΟΗΕ και αλλού τουρκικών επιθετικές πρακτικές.

Μετά την αποκαλυπτική ανάλυση του Γιώργου Αδαλή στο slpress.gr, όπου θέτει το ερώτημα εάν η ExxonMobil πρόκειται να πουλήσει τα asset της στην Ελλάδα και σε ποιους, τίθεται μια σειρά από εύλογα επακόλουθα ερωτήματα. Κατ’αρχήν, προβλέπουν οι συμβάσεις εκχώρησης της Ελλάδας και της Κύπρου δυνατότητα ελέγχου και έγκρισης από αυτές του πιθανού αγοραστή αυτών των δικαιωμάτων από τις εταιρείες; Αν όχι, τι μέτρα μπορεί να πάρουν τα δύο κυρίαρχα κράτη ώστε να μην τα αγοράσουν τουρκικά συμφέροντα;

Μήπως υπάρχει ρήτρα πρώτης προτίμησης, δηλαδή, αν πουλήσει κάποια εταιρεία ελληνικά δικαιώματα, να έχει το Ελληνικό Κράτος δικαίωμα πρώτης προτίμησης; Τέλος, σκοπεύει να περάσει άμεσα διάταξη στην Βουλή που να λέει ότι οι αλλαγές στα δικαιώματα ερευνών και εξόρυξης που έχει αποκτήσει στο ελληνικό χώρο μια εταιρεία πρέπει να εγκρίνονται από το ελληνικό κράτος;

Τουρκική προκλητικότητα και ελληνική αφασία

Ας θέσουμε, όμως, ερωτήματα σε άλλα επίπεδα. Πρώτον, πότε θα αποδεσμευτούν τα απαραίτητα κονδύλια για την αγορά έξυπνων τορπιλών και όλων των αναγκαίων προμηθειών και αγορών που έχει προγραμματίσει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας για να καταστήσει τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας αξιόμαχες; Πότε θα τα ψηφίσει η Βουλή;

Πότε θα κλείσει το περιβόητο ζήτημα των δύο φρεγατών και των F-16 και πότε θα είναι λειτουργικοί αυτοί οι εξοπλισμοί για την άμυνα της χώρας, έτσι ώστε και ο διπλωματικός λόγος της Ελλάδας να έχει αντίκρισμα και βάρος; Δεύτερον, η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα πώς αντιλαμβάνονται τελικά την πολυδιάστατη τουρκική αμφισβήτηση με πράξεις επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας;

Τις αντιλαμβάνονται ως απλές διπλωματικές πιέσεις και κινήσεις, ή ως υβριδικό πόλεμο; Τρίτον, έχει αντιληφθεί ο πολιτικός κόσμος την τραγική μοναξιά της Ελλάδας και της Κύπρου σε ότι αφορά την τουρκική προκλητικότητα, το μεταναστευτικό, την ουδετερότητα του ΝΑΤΟ, την ανυπαρξία της ΕΕ, την υποκρισία των ΗΠΑ; (Σ.Σ: με εξαίρεση την παραδοχή Μπερνς πως σε μια ελληνοτουρκική σύρραξη, οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν τίποτε).

Τέταρτον, μπορεί ο πολιτικός κόσμος και ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα κόμματα να αντιληφθούν πως ο ελληνικός λαός δεν καλύπτεται από τον καυγά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά θέματα, απεναντίας η ρητορική τους προκαλεί αμηχανία, ηττοπάθεια και πανικό; Από το 2010 η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας, γεγονός που δεν μπόρεσε να παραδεχθεί το πολιτικό σύστημα που ήταν υπεύθυνο γι’ αυτήν.

Από το 2015 αντιμετωπίζει ένα συνεχώς κλιμακούμενο υβριδικό πόλεμο και για χρόνια μια συνεχή αδυναμία πρόβλεψης και ουσιαστικής απάντησης των τουρκικών προκλήσεων. Η υποβάθμιση αυτών των γεγονότων από το πολιτικό σύστημα δεν περνά απαρατήρητη από τους Έλληνες πολίτες.