Τι θα συμβεί στον κόσμο αν ο Τραμπ επανεκλεγεί

Το 2020 είναι μια κρίσιμη χρονιά για τον κόσμο που γνωρίζαμε. Για έναν κόσμο που διατηρούσε, σεβαστά κατά κανόνα εργαλεία εξομάλυνσης των διαφορών, που διέθετε οργανισμούς τήρησης των κανόνων του διεθνούς εμπορίου. Όμως η νέα αμερικανική αντίληψη που έφερε ο πρόεδρος Τραμπ, με σύνθημα «κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά» αλλάζει τις παγκόσμιες ισορροπίες.

Κανείς πλέον δεν χρειάζεται απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για να αναλάβει στρατιωτική δράση εναντίον κάποιου κράτους. Το έκανε ο Κλίντον στη Σερβία, το έκανε ο Μπους με τον Μπλέρ στο Ιράκ και μετά ακολούθησε ο Ερντογάν στη Συρία και τώρα ετοιμάζεται να το επαναλάβει στη Λιβύη. Για τη Λατινική Αμερική το σύστημα είναι διαφορετικό: πραξικοπήματα.

Η κρίσιμη διαχρονική στρατηγική Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, όπως αυτή εφαρμοζόταν στην πράξη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε διατυπωθεί σε δύο βιβλία από Μπρεζίνσκι και Κίσινγκερ, αφορούσε τη συμμαχία ΗΠΑ-ΕΕ για την απομόνωση και τον περιορισμό της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης και σήμερα της Ρωσίας, ώστε μετά από κοινού ΗΠΑ και ΕΕ να αντιμετωπίσουν με καλύτερες προϋποθέσεις την ανερχόμενη ισχύ της Κίνας.

Το δόγμα αυτό ανέτρεψε ο Τραμπ και το μετέβαλε: «με τη Ρωσία διαλύουμε την Ευρώπη και μετά λογαριαζόμαστε με την Κίνα». Ο Τραμπ κατέκτησε τον Λευκό Οίκο με την βοήθεια νέων εργαλείων, της βρετανικής εταιρείας πληροφορικής Cambridge Analytica και βάσιμες υποψίες για ανάμειξη Ρώσων χάκερς. Η βρετανική εταιρεία που μετά διαλύθηκε, εκμαίευε μέσω φαινομενικά “αθώων” κουίζ προσωπικά δεδομένα, όχι μόνο των χρηστών αλλά και των διαδικτυακών φίλων τους, χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Στη συνέχεια, βάσει ψυχογραφημάτων, τους σφυροκοπούσε με πολιτικές διαφημίσεις, οι οποίες τελικά επηρέαζαν την κρίση τους και τις επιλογές τους.

Στόχευσαν με επιτυχία στις αμφίβολες πολιτείες, εκείνες που θα καθόριζαν το τελικό αποτέλεσμα. Έτσι, παρότι ο Τραμπ έλαβε σε παναμερικανικό επίπεδο 2.868.691 ψήφους λιγότερους από την Χίλαρι Κλίντον (46,1% έναντι 48,2%), απέσπασε τη νίκη, εξασφαλίζοντας την πρωτιά στις περισσότερες πολιτείες-κλειδιά όπως το Οχάιο, η Φλόριντα, η Πενσυλβάνια και το Ουισκόνσιν. Ήταν η μεγαλύτερη στα παγκόσμια χρονικά χειραγώγηση ψηφοφόρων. Το πετυχημένο αυτό πείραμα, χρησιμοποιήθηκε και στο βρετανικό δημοψήφισμα για το Brexit.

Μεγάλες ΗΠΑ με μικρή Ευρώπη

Το νέο σύνθημα του Τραμπ για τις προσεχείς εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 2020 εξελίχθηκε ως εξής: «θα διατηρήσουμε την Αμερική μεγάλη». Με ποιο τρόπο; Μικραίνοντας όλους τους ανταγωνιστές που αμφισβητούν τον πρώτο λόγο και την ισχύ της Αμερικής και πρώτα απ όλα της Ενωμένης Ευρώπης.

Δεν είναι κάτι που υποπτευόμαστε. Είναι πλέον η επίσημη γραμμή του Λευκού Οίκου. Γιατί να έχουμε απέναντί μας μια Ενωμένη Ευρώπη των 530 εκατομμυρίων κατοίκων με ισχυρό ανταγωνιστικό νόμισμα και όχι 27 χώρες με εθνικά νομίσματα περιορισμένης ισχύος, που η μεγαλύτερη φτάνει έως τα 80 εκατομμύρια; Λέει στον Μπόρις Τζόνσον, φύγε και έλα μαζί μας με μια συμφωνία συνεργασίας που θα υπερκαλύψει τα κενά, τα οποία θα δημιουργήσει η αποχώρηση.

Είπε δημοσίως στον Μακρόν, φύγε, έλα να τα βρούμε μαζί και άσε τους ενοχλητικούς Γερμανούς να παιδεύονται. Παράλληλα, η αμερικανική πλευρά, με διάφορα κανάλια, χρηματοδοτεί και πατρονάρει εθνικιστικά κόμματα που στην ουσία εργάζονται για την διάλυση της ΕΕ, με επιστροφή της Ευρώπης σε εθνικά ανεξάρτητα κράτη. Τα ίδια κόμματα συμπτωματικά, ενισχύει και το Κρεμλίνο!

Τι θα συμβεί λοιπόν αν ο Τραμπ καταφέρει να επανεκλεγεί πρόεδρος, χωρίς μάλιστα να έχει αναστολές, αφού δεν υπάρχει τρίτη θητεία; Ποιοι θα τον σταματήσουν, όταν η ΕΕ θυμίζει Βαβέλ; Έκανε τίποτα η Γερμανία για το δεύτερο κρίσιμο βήμα της οικονομικής ενοποίησης, που θα πολλαπλασίαζε την ισχύ της Ένωσης ως ηπειρωτικής δύναμης; Τίποτα απολύτως. Επιμένει να εκμεταλλεύεται τις ανισότητες. Παίζει κανένα ρόλο στις διεθνείς διαφορές και διενέξεις; Κανέναν.

Δείτε ποιοι διαβουλεύονται επισήμως για το μέλλον της πετρελαιοπαραγωγού Λιβύης. Από τη μια μεριά είναι η Ρωσία, η Αίγυπτος και τα Εμιράτα και από την άλλη η Τουρκία, το Κατάρ και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Κατά περίεργη σύμπτωση, όπου εμπλέκεται η Ρωσία, ο Τραμπ, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάει πάσο, όπως έγινε τελικά και στη Συρία. Οι δε Γάλλοι, που πρωταγωνίστησαν στην ανατροπή του Καντάφι, αποφεύγουν μέχρι στιγμής να πάρουν επίσημη θέση.

Ετσιθελική κατάργηση του ΠΟΕ

Και ερχόμαστε στη οικονομία. Ο Τραμπ έχει στην πράξη καταργήσει τον ρυθμιστικό ρόλο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) αποφασίζοντας όποτε θέλει, να επιβάλει δασμούς στις εισαγωγές, χωρίς καμιά συνεννόηση και προειδοποίηση. Έτσι πλήττει παραγωγικές διαδικασίες σε ανταγωνιστικές χώρες, κυρίως στην Ευρώπη και στην Κίνα. Μάλιστα, θύμα των νέων δασμών έπεσαν και αρκετά ελληνικά προϊόντα, το γιαούρτι, τα τυριά και φρούτα όπως κεράσια, ροδάκινα, αχλάδια, πορτοκάλια, μανταρίνια και λεμόνια.

Μόνο, που σε έναν τόσο υπερσυνδεδεμένο οικονομικά κόσμο, στις περισσότερες των περιπτώσεων οι ιδιοκτησίες είναι πολυεθνικές. Πολλές αμερικανικές επιχειρήσεις παράγουν εκτός ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας την παγκόσμια αγορά και εξάγοντας τα προϊόντα τους και στην εθνική αγορά. Για παράδειγμα το 75% των εξαρτημάτων κάθε αυτοκινήτου που μοντάρεται στην τελική μορφή του στα βρετανικά εργοστάσια, παράγεται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Τι θα συμβεί αν στα εξαρτήματα αυτά μπουν δασμοί και πάλι δασμοί στο τελικό προϊόν που κατά κανόνα εξάγεται κυρίως στις χώρες της ΕΕ;

Ποιός και πως θα διευθετήσει τις συνέπειες που θα αναστατώσουν την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια την εργασία; Αν χαθούν εκατομμύρια θέσεις απασχόλησης, αν η ανεργία φουντώσει την ύφεση, αν η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών μειωθεί δραματικά, τι θα προκύψει; Διαλυτικοί εθνικισμοί; Ποιο είναι το μέλλον της ευρωπαϊκής μας προοπτικής; Ποιες ηγεσίες θα ανταποκριθούν και θα υπερασπιστούν τα συμφέροντα της Ένωσης;

Πόσο αντιλαμβάνεται η νέα ελληνική κυβέρνηση τι γίνεται, γιατί γίνεται και που πάει το πράγμα; Να τι έγραψε στο πρόσφατο άρθρο στους Financial Times ο Wolfgang Münchau: «Ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός έχει μακρά ιστορία αυτοκαταστροφής. Ζούμε έναν ανάλογο κύκλο. Έχοντας κατά νου την περασμένη, ασυνήθιστη δεκαετία, μόνο ένας χαζός θα θέλει να προβλέψει τι ακολουθεί. Αυτό που παραμένει είναι μια αίσθηση φόβου».