Το ιδεολογικό εκκρεμές και η απλή αναλογική

Η ενισχυμένη αναλογική λειτούργησε μεταπολιτευτικά περισσότερο ως αντίδοτο στη Χούντα, τις δικτατορίες, τα πραξικοπήματα που ταλάνισαν τη χώρα στον 20ο αιώνα, παρά για την κυβερνησιμότητα. Διαμόρφωσε τον δικομματισμό που οδήγησε με τη σειρά του στην κομματικοποίηση των πάντων (κράτος, πανεπιστήμια, συνδικάτα κ.α.), στην αλαζονεία του πολιτικού προσωπικού, στη διαφθορά των κομμάτων και προσώπων πολύ πιο πέρα από τον Άκη και το Γιάννο στη συνείδηση του λαού.

Η ενισχυμένη αναλογική οδήγησε στη διαπλοκή και στην καταλήστευση του κράτους από τους επιτήδειους, με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Μετά την ήττα που υπέστη η ελληνική κοινωνία με την κρίση, ο λαός που εξακολουθεί να υπάρχει παρά τις περί του αντιθέτου θεωρίες των κυρίαρχων ελίτ, επιθυμεί συγκλίσεις και συναινέσεις.

Ο νέος δικομματισμός δεν λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, έχουμε μια ιδεολογική πόλωση, όπως προκύπτει από τις πολιτικές που εφαρμόζονται, η οποία ούτε συγκλίσεις στα εθνικά θέματα δεν μπορεί να διασφαλίσει. Έτσι, η πολιτική τραγωδία της χώρας συνεχίζεται. Γι΄ αυτό δεν μπορούμε να αποκτήσουμε εθνικό σχέδιο, εθνική στρατηγική. Γιατί δεν υπάρχει κοινό όραμα.

Η απλή αναλογική θα “ήτο κάποια λύσις” που θα έλεγε κι ο ποιητής. Θα μπορούσε, μετά την τραγική αποτυχία της ενισχυμένης αναλογικής, να δοκιμαστεί ως εμβρυουλκός ευρύτερων συναινέσεων. Η ιστορική εμπειρία από άλλες χώρες δεν δικαιώνει αυτή την άποψη, όμως, στην περίπτωσή μας δεν δικαιώθηκε ούτε η ενισχυμένη. Δεν είναι τυχαίο που το 45% των ψηφοφόρων δεν πάει να ψηφίσει. Πενήντα έδρες μπόνους είναι το ένα έκτο της Βουλής! Αυτό βέβαια αλλάζει, αν δεν βιάζει, την ισοτιμία της ψήφου.

Η απλή αναλογική είναι ένα κοινωνικο-πολιτικό πείραμα για μια δημοκρατία που ασθενεί. Προφανώς και έχει ρίσκο. Υπάρχει και η άποψη που θέλει να συσπειρώνονται όλοι για τη μοιρασιά της μίζας. Όμως, έτσι δεν πάμε πουθενά. Η άποψη πως όλοι είναι διεφθαρμένοι είναι φασιστική απλούστευση.