Τι θέλει, επιτέλους, ο Κώστας Σημίτης;

Παρεμβαίνει ξανά και ξανά, χρόνια τώρα, υπέρ της πολιτικής του στα ελληνοτουρκικά. Δείχνει σαν να κοιμάται και να ξυπνάει με τα Ίμια, τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι στο προσκέφαλο, αλλά μάλλον σαν εφιάλτες τα ζει. Αλλιώς, είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή η επαναλαμβανόμενη δημόσια υποστήριξη εκείνης της πολιτικής του, η επιμονή με την οποία ο Κώστας Σημίτης παρουσιάζει συμφωνίες, τόσο εξόφθαλμα αρνητικές για τα εθνικά συμφέροντα, σαν να επρόκειτο για μοναδική ευκαιρία για τη χώρα να λύσει τα προβλήματα με τη γείτονα, ευκαιρία την οποία χάσαμε.

Πρόκειται, ασφαλώς, για τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη. Δεν είναι απαραίτητο να αναλυθούν εδώ αυτές οι συμφωνίες, οι οποίες καταφανώς καθιέρωσαν υπέρ της Τουρκίας δυνητικά δικαιώματα τόσο σε τμήματα των ελληνικών εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όσο ακόμη και εξίσου δυνητικά στην εδαφική κυριαρχία καθαυτή.

Και παρά το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός διέθετε αρκετούς ικανούς υποστηρικτές της εν λόγω πολιτικής του, οι οποίοι ακόμη σήμερα υπηρετούν την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη από κρίσιμες θέσεις, δεν κατόρθωσε ούτε ο κ. Σημίτης ούτε ο σημερινός κ. Μητσοτάκης να πείσουν για την ορθότητα, ούτε καν για τον πραγματισμό της πολιτικής αυτής απέναντι στην Τουρκία. Η πλειονότητα ως ενδοτισμό την εκλαμβάνει, διότι απλώς αυτό είναι.

Εντυπωσιάζει η επιμονή Σημίτη

Ωστόσο, ένα σημείο κάνει εντύπωση με τον Σημίτη και την επιμονή του. Σαν να βγαίνει κάθε τόσο στη δημοσιότητα, με απλωμένο το χέρι εκλιπαρώντας αναγνώριση. Εκείνο το οποίο εξοργίζει –δεν υπάρχει άλλη λέξη– είναι το γεγονός ότι από την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, έως τη Συμφωνία του Ελσίνκι, τον Δεκέμβριο του 1999, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας του κ. Σημίτη έκλεβε τις ένοπλες δυνάμεις.

Πως θα συσχετίσουμε τη δυνητική παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και κυριαρχίας, με την ταυτόχρονη κλοπή από τα κονδύλια των εξοπλισμών; Και από όλα τα δικαστικά συμφραζόμενα φαίνεται ότι και μετά την υπογραφή του Ελσίνκι ο επόμενος υπουργός Εθνικής Άμυνας του κ. Σημίτη έκανε τα ίδια σε βάρος των ενόπλων δυνάμεων. Επιπλέον, αμφότεροι φόρτωσαν το στρατό με ποικίλα άχρηστα και πανάκριβα όπλα για λόγους ικανοποίησης της ξένης πατρωνίας, γερμανικής και αμερικανικής. Και ένας από τους εκλεκτούς του συμβούλευε αργότερα την τουρκική κυβέρνηση πώς να κινηθεί στην Ευρώπη για να πετύχει σε βάρος της Ελλάδας. Συνεργασία με τον αντίπαλο είναι το όνομά του.

“Δεν είδε, δεν άκουσε” ο Σημίτης

Ο κ Σημίτης στο διάστημα της πρωθυπουργίας του είχε παραπέμψει τους επικριτές του να απευθυνθούν στον εισαγγελέα αν έχουν στοιχεία για διαφθορά. Και αργότερα στη σχετική ανάκριση είπε σαν τυφλός και κουφός πως δεν άκουσε, δεν είδε, αυτός ένας πρωθυπουργός ήταν μόνο! Στο μεταξύ είχε μεσολαβήσει η χειραγώγηση του πληθυσμού στο χρηματιστήριο, από όπου εισπράττονταν ημερησίως σημαντικοί φόροι, των οποίων ένα μέρος κατέληγε στις τσέπες των παραπάνω υπουργών και άλλων “λαδωμένων”, όπως επίσης και του κόμματός του.

Άλλο μέρος κατευθυνόταν στους δικούς του εργολάβους, οι οποίοι επειδή εργάζονταν για τη “μεγάλη Ελλάδα” του κ. Σημίτη χρέωναν την κατασκευή των υποδομών τρεις φορές πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό κόστος ανάλογων έργων. Θα υπήρχαν πολλά να πω για τις δύο θητείες του κ. Σημίτη, όπως για τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, στο όνομα της Ελλάδας των υπηρεσιών, βλέπε των γκαρσονιών και μαγείρων.

Αν, επιτέλους, ο πρώην πρωθυπουργός επιδιώκει να αναγνωριστεί η πολιτική του στον καθρέφτη της δημοσιότητας, τότε πρέπει να ξέρει ότι το ανεστραμμένο είδωλό του, το οποίο θέλει τόσο πολύ να προβάλλει μέσα από τα φιλικά προς αυτόν μέσα ενημέρωσης, δεν το αντέχει ούτε αυτό το άψυχο γυαλί.