Απάντηση στο «φοβάστε μην τουρκέψουμε;» – Η δολοφονία Ηλιάκη και ο ρόλος του υπουργείου Εξωτερικών
21/02/2020
Το μικρό αυτό αφιέρωμα έρχεται ως σχόλιο στο «φοβάστε μην τουρκέψουμε;» που ακούστηκε στην πρόσφατη εκδήλωση του ΕΛΙΑΜΕΠ με τη συμμετοχή πρώην υπουργών Εξωτερικών (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ). Λοιπόν, η απάντηση είναι απλή και με βάση την αποκτηθείσα δεδομένη εμπειρία των τελευταίων 25-30 ετών: Ασφαλώς και φοβόμαστε μην “τουρκέψουμε”. Πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Ο κατευνασμός της Τουρκίας από την πλευρά της Ελλάδας έχει φτάσει στο αποκορύφωμά του και οπωσδήποτε θα έχει συνέπειες.
Δεν πρόκειται για μια νέα εξέλιξη, αλλά για έναν εθισμό, μια αυτοκαταστροφική πολιτική -κατά την άποψή μας πάντα- η οποία έχει οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο. Το αδιέξοδο του να συζητάμε ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) με μία γειτονική χώρα η οποία καταθέτει συντεταγμένες ζώνης εκμετάλλευσης εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να σχολιαστεί.
Η ελληνική πολιτική κατευνασμού που τροφοδοτεί τον μύλο της τουρκικής προκλητικότητας και επεκτατικότητας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, είναι μία παλιά ιστορία. Η οποία και ευθύνεται για το ότι οδηγηθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, στη σημερινή κατάσταση. Παρότι δεν μας λείπουν οι συμμαχίες, που όμως η διαμόρφωσή τους είναι περισσότερο το αποτέλεσμα ενός περιβάλλοντος που δεν διαμόρφωσαν οι δικές μας ενέργειες, αλλά οι πρωτοβουλίες άλλων. Στις οποίες εμείς αντιδρούμε.
Οι επιλογές μας είναι οι εξής δύο: Η αντιμετωπίζουμε τον απροσάρμοστο γείτονα Τούρκο με κάθε τρόπο, μέσο και κόστος, ή του παραχωρούμε αυτά που ζητά. Προετοιμαζόμενοι βέβαια και για περισσότερες διεκδικήσεις στο μέλλον… Κι αυτά που ζητά, για οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, εντάσσονται κατά συντριπτική πλειοψηφία στα πέραν πάσης αμφιβολίας κατοχυρωμένα από το διεθνές δίκαιο δικαιώματα ενός σύγχρονου κράτους.
Στο ερώτημα του τι θα πράξουμε τελικά έτσι όπως αφήσαμε την κατάσταση να διαμορφωθεί τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια, δεν θα απαντήσουμε εμείς. Θα αφήσουμε την απάντηση στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Παραθέτουμε λοιπόν κι εμείς κάποια, σε γενικές γραμμές, είτε άγνωστα είτε ξεχασμένα “θέματα” που ανέκυψαν αμέσως μετά το επεισόδιο που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη, τον Μάιο του 2006. Για να σχηματίσει ο καθένας τη δική του εικόνα. Να διαμορφώσει την προσωπική του άποψη.
Τι έγινε την ημέρα της δολοφονίας Ηλιάκη
Το ζευγάρι των δύο F-16C Block 52+ της 343ης Μοίρας απογειώθηκε από τη Σούδα, έδρα της 115 Πτέρυγας Μάχης, αρκετά πριν ο τουρκικός σχηματισμός (τρία αεροσκάφη) φτάσει πάνω από την Κάρπαθο, καθ’ οδόν προς την Κρήτη. Το Εθνικό Κέντρο Αεροπορικών Επιχειρήσεων στη Λάρισα (ΕΚΑΕ) απογείωσε έγκαιρα το ζευγάρι επιφυλακής της 343 Μοίρας ενώ γνώριζε περί τίνος επρόκειτο.
Επρόκειτο για μία καθαρά επιχειρησιακή αποστολή της Τουρκικής Αεροπορίας, με χαρακτήρα διενέργειας κατασκοπευτικής δραστηριότητας εναντίον της Ελλάδας, την οποία η ελληνική πλευρά επιχείρησε με κάθε τρόπο να υποβαθμίσει. Σκοπός των Τούρκων ήταν η συλλογή πληροφοριών για την εγκατάσταση και λειτουργία του συστήματος S-300 -και όχι μόνο- στην Κρήτη. Οι Τούρκοι θα αξιοποιούσαν ένα φωτοαναγνωριστικό RF-4E, εξοπλισμένο με ατρακτίδιο φωτοαναγνώρισης μεγάλης ακτίνας, το οποίο συνοδεύονταν από δύο F-16.
Ο Τούρκος ιπτάμενος που έπεσε πάνω στο F-16 του Ηλιάκη, αποπειράθηκε να τον αποτρέψει από το να πλησιάσει περισσότερο το RF-4E. Προφανώς οι εντολές που είχαν τα συνοδά μαχητικά ήταν να μην αποκαλυφθούν στοιχεία και λεπτομέρειες σχετικά με το ατρακτίδιο που έφερε το φωτοαναγνωριστικό.
Η τουρκική αποστολή φωτοαναγνώρισης μπορεί να μην ολοκληρώθηκε, η ουσία όμως είναι ότι και τότε η αντίδραση της ελληνικής πλευράς, αποθράσυνε τους Τούρκους. Άλλα δύο ελληνικά μαχητικά του ίδιου τύπου, που ανήκαν στην 340 Μοίρα, απογειώθηκαν άμεσα από την 115 Πτέρυγα Μάχης για να σπεύσουν στην περιοχή του συμβάντος. Ωστόσο, αυτά ανακλήθηκαν (!) λίγα λεπτά μετά την απογείωσή τους. Επέστρεψαν και προσγειώθηκαν στη Σούδα, αφήνοντας απροστάτευτο το Super Puma που είχε επίσης αποσταλεί για να περισυλλέξει τον Τούρκο ιπτάμενο που είχε διασωθεί.
Ο κυβερνήτης του Super Puma ουρλιάζει!
Οι Τούρκοι, αντιθέτως, οργάνωσαν ολόκληρη αποστολή CSAR (Combat Search & Rescue) με ελικόπτερα και τέσσερα τουλάχιστον F-16 να εμπλέκονται σε αυτή. Έδιωξαν δε κακήν–κακώς το ελληνικό Super Puma, το οποίο κινδύνευσε να συντριβεί από το ρεύμα των καυσαερίων των τουρκικών F-16 που περνούσαν αστραπιαία δίπλα του. Ο κυβερνήτης του, εντελώς μόνου και αβοήθητου, Super Puma ούρλιαζε κυριολεκτικά στη συχνότητα και έβριζε. Ο θυμός του ήταν τόσο μεγάλος που εξαφάνισε οποιοδήποτε φόβο μπορεί να ένιωσε σαν άνθρωπος εκείνες τις δραματικές στιγμές!
Ο αρχηγός του ζεύγους των F-16C Block 52+ της 340 Μοίρας με το που έφτασε στην αίθουσα των σωστικών, εκτός εαυτού από τα νεύρα του και βρίζοντας με ακατονόμαστε φράσεις με ουρλιαχτά όντας σε πραγματικό αμόκ, κοπάνησε με όλη του τη δύναμη την κάσκα με το προβολικό σύστημα JHMCS (κόστος 110.000 δολάρια…) σε έναν τοίχο και τη διέλυσε.
Πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους ιπταμένους της Πολεμικής Αεροπορίας, επαγγελματίας και διαβασμένος, γεννημένος για αυτή τη δουλειά. Ιδιόρρυθμος άνθρωπος, λιγομίλητος και απρόσιτος, αλλά μεταξύ των άριστων. Ουδείς το αμφισβητούσε αυτό στην Πολεμική Αεροπορία. Από την οποία παραιτήθηκε στο τέλος του 2011, ή στις αρχές του 2012. Αν, λοιπόν, το ζευγάρι της 340 Μοίρας έφτανε να…
