Εμπορικό μάρκετινγκ για τα 200 χρόνια της Επανάστασης

Διαβάζω άρθρο στο SLpress.gr, στο οποίο επιχειρείται η συνηγορία υπέρ της επιλογής του κεντρικού σήματος της διοργάνωσης από την ορισθείσα επιτροπή υπό την κα Αγγελοπούλου των εορτασμών για την επέτειο από τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821. Στο άρθρο αυτό –έμμεσα αλλά σαφέστατα– αποδίδονται οι κριτικές που ασκήθηκαν από διάφορες πλευρές στην επιλογή του σήματος, σε μια υποτιθέμενη αδυναμία των Ελλήνων να συνεννοούνται μεταξύ τους και να συμφωνούν σε κάτι κοινά αποδεκτό.

Στην επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται αναφέρεται στην “αποστολή” του σήματος αυτής της πρωτοβουλίας. Ο αρθρογράφος θεωρεί -και σωστά- ότι: «έχει σκοπό να φέρει το πνεύμα της επανάστασης ζωντανό στο σήμερα και παράλληλα να επικοινωνήσει την πληροφορία σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού, σε όλα τα έθνη και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες». Και συνεχίζει, όχι και τόσο σωστά: «Αυτό σημαίνει, να μεταφέρει το ενωτικό μήνυμα – την ενωτική δύναμη των Ελλήνων όπως αυτή κατατέθηκε στην Επανάσταση του 1821. Το μήνυμα αυτό λοιπόν θα πρέπει να έχει στόχο την μεταφορά του ιδεώδους αυτού στο σήμερα, τουλάχιστον ως ιστορική αναφορά εάν όχι προς παραδειγματισμό».

Ποιο το ήταν το νόημα της επανάστασης και συνεπώς το μήνυμα που εξέπεμψε; Εδώ υπάρχει ένα θέμα. Ήταν το ενωτικό μήνυμα που εξέπεμψε η επανάσταση; Αυτό, ή μόνον αυτό, ήταν το ιδεώδες που συνεπήρε τις καρδιές των αγωνιστών; Ή μήπως το κύριο μήνυμα, το κίνητρο και το ιδεώδες ήταν το εθνικοανεξαρτησιακό; Αυτό που αποτυπώθηκε με τρεις μόνον λέξεις: “Ελευθερία ή Θάνατος”!

Πως σήμερα αυτό που λείπει –και η επέτειος πρέπει να μας παραδειγματίσει–, είναι μια ενότητα, που όλοι ομνύουν αλλά οι ίδιοι που την επικαλούνται την υπονομεύουν, και όχι η ίδια η εθνική μας υπόσταση; Μια υπόσταση, που διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση, διακυβεύεται ξανά από την εθνοαποδομητική λογική αυτών ακριβώς που μας καλούν για “ενότητα”; Ενότητα ως προς τι ακριβώς; Να συμφωνήσουμε όλοι να αποδεχόμαστε το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους δανειστές; Στο να μην “είμαστε μοναχοφάηδες” απέναντι στους Τούρκους; Ή στο ότι χρειαζόμαστε άλλο ένα εκατομμύριο μετανάστες να προσέλθουν, γιατί είμαστε λίγοι;

Υπό την σκιάν της τάχα ενότητας κομμένης και ραμμένης στην εθνοαποδομητική ιδεοληψία, προβάλλεται ως σκιάχτρο ο “διχασμός” για να σκυλευτούν οι ιδέες του Ρήγα, των μετέπειτα αγωνιστών της επανάστασης, αλλά και αυτών του μακεδονικού αγώνα, του αλβανικού έπους και της εθνικής αντίστασης.

Η ελληνική κοινή γνώμη

Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει είναι κατά πόσο το συγκεκριμένο σήμα που επιλέχθηκε επιτελεί τον σκοπό, όπως ο ίδιος ο αρθρογράφος τον περιγράφει στη συνέχεια και είναι αποκαλυπτικός. Και φυσικά τον επιτελεί! Με μια διαφορά! Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει άλλη γνώμη για την επανάσταση, από αυτήν που προβάλλεται. Αλλά για να τεκμηριώσει την άποψή του και να απορρίψει την κριτική, ανακαλύπτει “διχαστικό” πνεύμα και την τάχα «έμφυτη και από μηχανής θεού διχόνοια». Πιο “δακρύβρεχτο” αποδομητικό της λαϊκής συνείδησης επιχείρημα, δεν θα μπορούσε να εξευρεθεί.

Προτιμήθηκε η αντιστροφή της κριτικής προς τα δεξιά, επειδή τάχα «εξαιρούνται οι επαναστάτες, αλλά και τα σύμβολα της εκκλησίας», και η αριστερά κριτικάρεται επειδή ομιλεί με όρους «συνολικής αναθεώρησης» για το θέμα της ελληνικής επανάστασης. Όχι βέβαια ότι δεν υπάρχουν τέτοιες ρηχές κριτικές, είτε από τη δεξιά, είτε από την αριστερά. Αλλά δυστυχώς, η επιλογή αυτή έρχεται να υποθάλψει την «κακογενή παθογένεια του ισόβιου διχασμού» την οποία φαίνεται να εξορκίζει ο αρθρογράφος.

Αντιπαρέρχομαι του γεγονότος, ότι ο απολύτως υπαρκτός “ισόβιος διχασμός” οφείλεται ακριβώς στο ζήτημα, ότι η επανάσταση του 1821 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ μέχρι σήμερα και απλά τη θέση του Οθωμανού κατέλαβαν οι “σύμμαχοι” με εγχώριους επιτελείς και υποτακτικούς τους ίδιους κοτζαμπάσηδες, και τους φαναριώτες που υπηρετούσαν τον σουλτάνο. Συνεπώς θα πρότεινα σε όσους σκέπτονται με αυτόν τον τρόπο, να μην ψάχνουν να βρουν τα αίτια του διχασμού σε κάποιο γονίδιο των Ελλήνων.

Αλλά θα πρέπει να ψάξουν να τα βρουν σε πολιτικές, σε πράξεις, παραλήψεις και στην ψευδοκοσμοπολίτικη ιδεολογία αυτής της μεταπρατικής και κομπραδόρικης ελίτ, που ανέκαθεν θεωρούσε τη χώρα δικό της τσιφλίκι και ιδιόκτητο χώρο απομύζησης κάθε ικμάδας αυτού του λαού και αυτού του τόπου. Μιας ελίτ που συνεχίζει στον ίδιο καμβά μέχρι σήμερα, και της οποίας σημαίνοντες εκπρόσωποι είναι η κα Αγγελοπούλου και οι προσωπικότητες που την περιβάλλουν στην επιτροπή.

Η «ουδέτερη στάση»

Έρχομαι λοιπόν αμέσως σε αυτό καθ’ αυτό το σήμα και κατά πόσο ανταποκρίνεται στο μέγεθος και την ποιότητα του γεγονότος της ελληνικής επανάστασης του 1821.
Το σήμα όντως είναι τεχνικά άρτιο και στέρεο στην αποστολή του. Ποια είναι αυτή; Είναι αυτή που ο αρθρογράφος έρχεται ακριβώς από κάτω να διευκρινίσει και να το περιγράψει με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία! Ο δημιουργός του κλήθηκε να καταθέσει ένα σήμα «με κύρια προτεραιότητα την ουδέτερη στάση σε ότι αφορά το μήνυμα»!

Και αναρωτιέται κάποιος: Γιατί ουδέτερη στάση απέναντι σε ένα τέτοιο συγκλονιστικό γεγονός, σταθμό στην πορεία του ελληνισμού με τη δημιουργία του νεώτερου ελληνικού κράτους στα απελευθερωμένα εδάφη από την οθωμανική κατοχή και σκλαβιά; Δεν ήταν μήπως η κινητήρια δύναμη των επαναστατών το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»;

Γιατί θα πρέπει να σταλεί προς κάθε κατεύθυνση, μέχρι τα πέρατα του κόσμου ένα «ουδέτερο» μήνυμα, ακυρώνοντας τα μηνύματα της επανάστασης; Υπάρχουν ουδέτερα μηνύματα, ή μήπως αυτά αποτελούν συγκεκαλυμένη προπαγάνδα ακύρωσης του εθνικοαπελευθερωτικού προστάγματος της Επανάστασης;

Το γεγονός της επανάστασης υπήρξε. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Μπορεί να δίνονται διαφορετικές ερμηνείες για επί μέρους ζητήματα, αλλά η επέτειος δεν αφορά σε ερμηνείες. Αφορά σ’ αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της Παλιγγενεσίας, όπως αυτό πέρασε στη λαϊκή συνείδηση και αποτυπώθηκε υπέροχα στους στίχους του Κωστή Παλαμά: «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Τι άραγε σε σχέση με αυτό μας λέει η επιτροπή με τα σύμβολά της;

Δεν τίθεται θέμα ερμηνείας και ουδέτερης στάσης. Ή αποδέχεσαι το γεγονός, τις συνέπειες και τα απελευθερωτικά του μηνύματα, ή το απορρίπτεις, διαφωνώντας με αυτήν καθ’ αυτήν την επανάσταση και το εθνικο-ανεξαρτησιακό πνεύμα των Ελλήνων που την προκάλεσε. Όσοι δεν το αποδέχονται ας καθίσουν στην άκρη και ας μη θορυβούν σκυλεύοντας τα ιερά και τα όσια αυτού του λαού. Δεν τους αφορά η επέτειος. Ας πάψουν να την καπηλεύονται, επιδιώκοντας τον διχασμό και την κατίσχυση στον κατ’ αυτούς «ετερόκλητο όχλο», δι’ αυτού!

Το σήμα και η ουσία

Και εδώ ακριβώς είναι η ουσία του ζητήματος. Με πρόσχημα, τάχα, την αποφυγή μιας διχαστικής συζήτησης για το κορυφαίο αυτό γεγονός της Παλιγγενεσίας και του διαχρονικού αφυπνιστικού της μηνύματος, προσφέρουν ένα τεχνικά μεν άρτιο και στέρεο σήμα, κατάλληλο για την επιτυχημένη διαφήμιση ενός οποιουδήποτε εμπορικού προϊόντος. Δεν συνεγείρει, δεν μεθά, όπως ο εθνικός μας ποιητής ζητούσε τότε.

Είναι ένα εμπορικό σήμα αποξηραμένο από κάθε νόημα για πάλη και αγώνα για την ολοκλήρωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Την οποία εθνική ολοκλήρωση και ανεξαρτησία η ίδια η ελίτ ανέκαθεν την “παζάρευε” στις ευρωπαϊκές “αγορές” και τώρα με την ίδια την Τουρκία, παζαρεύει την ίδια την εδαφική ακεραιότητα που με ποταμούς αίματος κατορθώθηκε.

Καλά κάνουμε, λοιπόν και αντιδρούμε, όσοι αντιδρούμε, σε αυτήν την ύβρη των εθνομηδενιστών της επιτροπής και -μέσω και αυτής της γραφιστικής τεχνικής- της φτηνής προπαγάνδας που επιχειρείται σε βάρος της ιστορικής μνήμης του ελληνικού λαού και της ίδιας της εθνικής μας συνειδητότητας.