Κύπρος: Ένα υποδειγματικό πειραματόζωο

Θα είχε πλάκα εάν δεν αφορούσαν το μέλλον της Κύπρου. Θα είχε πλάκα εάν οι συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα αφορούσαν μόνο καβγαδάκια πολιτικού και κομματικού ανταγωνισμού, που ενίοτε παραπέμπουν σε “παιδική χαρά”. Στην ατζέντα, η διχοτόμηση της ΑΟΖ, η διχοτόμηση της Κύπρου, τα δύο κράτη, η ξεπερασμένη διζωνική, που πλασάρεται σε πειραματόζωα που θα πρέπει να μάθουν να ζουν σε ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό μοντέλο. Σε σχέση με τα εργαστήρια, προφανώς και φαίνεται πως μας πήραν χαμπάρι. Κατάλαβαν πως τα τραβάει ο οργανισμός μας, εξ ου και δοκιμάστηκε και το πείραμα του κουρέματος καταθέσεων για να… σωθούν οι τράπεζες.

Στην πρώτη περίπτωση, η διαιώνιση του εθνικισμού, του διαχωρισμού, της ήττας έγινε σημαία. Στη δεύτερη, δεν υπήρξε αντίδραση. Το πειραματόζωο δεν αντέδρασε καθόλου, αποδέχθηκε τη… μοίρα του. Αφέθηκε σε καρναβαλίστικες φιέστες της γενικότερης αφασίας. Στη δημόσια σφαίρα διατυπώνονται απόψεις και επιχειρηματολογίες, οι οποίες στηρίζονται στην εμμονή παρατημένων ηγεσιών, που επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική, που εξυπηρετεί επί της ουσίας τη λογική του διαχωρισμού.

Όλοι μιλούν για λύση του Κυπριακού. Και οι εραστές του διαχωρισμού (ΔΔΟ κ.λπ.) και οι οπαδοί της ακινησίας. Πρόκειται επί της ουσίας συγκοινωνούντα δοχεία, που οδηγούν στη διαιώνιση του κατοχικού στάτους κβο. Πώς επιχειρείται να εδραιωθεί η προσέγγιση του διαχωρισμού, που παραπέμπει στον τουρκικό στόχο για φινλανδοποίηση της Κύπρου;

Η αντιμετώπιση, για παράδειγμα, της τουρκικής επιθετικότητας, της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, γίνεται διά ενός φοβικού κλίματος. Δημιουργείται εν πολλοίς ένα κλίμα που βοηθά στο πλασάρισμα της θεωρίας τους, που είναι η προσαρμογή στις τουρκικές επιδιώξεις. Να υπάρξει αποποίηση δικαιωμάτων, για να μη θυμώσει η Τουρκία. Να υπάρξει εκχώρηση δικαιωμάτων στην Τουρκία με την… προσδοκία να συνεργαστεί!

Αφέλειες και επικίνδυνες ψευδαισθήσεις, που οδήγησαν, μεταξύ άλλων, τις συζητήσεις στο Κυπριακό σε πρόνοιες προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις. Να δεχόμαστε ό,τι θέλει η Τουρκία επειδή θα χαθεί η… ευκαιρία, «δεν θα λυθεί το Κυπριακό» κ.τ.λ.

Τα τρία ερωτήματα

Από τα επιχορηγούμενα σεμινάρια, τις επιχορηγούμενες λεγόμενες επαναπροσεγγιστικές συνάξεις αναγνώρισης των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, προβάλλεται η δήθεν πραγματικότητα. Οι οπαδοί τού “λύση να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι” προβάλλουν το επιχείρημα πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά την ακολουθούμενη πολιτική της αυτοχειρίας.

• Πώς μπορεί να εντάχθηκε η χώρα στην ΕΕ με πρώτιστο στόχο να ενισχυθούν οι προσπάθειες για λύση και να βελτιωθούν και οι όροι μιας συμφωνίας, αλλά στο τέλος να συζητούνται τα όσα διαμορφώθηκαν τη δεκαετία του ’70;
• Πώς μπορεί να γίνεται στρατηγικό άνοιγμα στα ενεργειακά αλλά στο Κυπριακό να μην αλλάζει τίποτε;
• Προς τι όλα αυτά τα ανοίγματα όταν στο τέλος συζητείται ένα μοντέλο απαρτχάιντ;

Η διέξοδος είναι να μην είναι στην εξίσωση η Τουρκία. Η διέξοδος είναι η οικοδόμηση ενός μοντέλου συνεργασίας με τους Τουρκοκύπριους. Η συνεργασία να μην είναι στη βάση της εθνικής καταγωγής αλλά της πολιτικής/ιδεολογικής ταύτισης. Οι κοινές πολιτικές, οι κοινές ιδεολογικές πορείες, δημιουργούν ταύτιση συμφερόντων.

Η λύση δεν θα επιτευχθεί για να νομιμοποιηθεί η παρουσία της Τουρκίας στο νησί. Ο εθνικός διαχωρισμός παράγει ανταγωνισμό και διαιωνίζει αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και εθνικισμούς. Οι εκφραστές αυτής της προσέγγισης επιδιώκουν νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και ικανοποίηση του τουρκικού εθνικισμού. Επαναπροσεγγίζονται αλλά τους θέλουν απέναντι, όχι μαζί τους.