Τα γερμανικά μπαξίσια στον Ερντογάν και ο “τρόπος του Τραμπ”

Ο Έβρος κράτησε στην οργανωμένη πίεση που προκάλεσε ο Ερντογάν με την αποστολή κυμάτων μεταναστών και η ελληνική κυβέρνηση κέρδισε στα σημεία στον ανορθόδοξο πόλεμο που ο Τούρκος πρόεδρος διεξάγει στα σύνορά μας. Οι επικεφαλής των κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμών είδαν με τα ίδια τους τα μάτια τι συμβαίνει στα σύνορα της ΕΕ και εξέφρασαν την στήριξή τους στην Αθήνα. Το Βερολίνο, ωστόσο, για άλλη μία φορά δείχνει να αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά.

Έτσι, λίγες ώρες μετά τις δηλώσεις συμπαράστασης προς την Ελλάδα από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την πρόεδρο της Κομισιόν και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Επιτροπή Προϋπολογισμού της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας καλείται να αποφασίσει την εκταμίευση 32 εκατομμυρίων ευρώ προς την Τουρκία. Μάλιστα, σύμφωνα με τους εισηγητές της πρότασης το ποσό αυτό δίνεται στην Άγκυρα ως στήριξη στην προσπάθεια αποτροπής των διακινητών προσφύγων!

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κονδύλι που υποσχέθηκε στην Τουρκία ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας, ο γνωστός Ζεεχόφερ, ο οποίος έχει προκαλέσει  τουλάχιστον τρεις κυβερνητικές κρίσεις στο Βερολίνο με τους “αυτοσχεδιασμούς” του σε ζητήματα που άπτονται του μεταναστευτικού. Στην εισήγηση του μάλιστα, ήδη από τις 23 Φεβρουαρίου, αναφέρει ότι τα χρήματα αυτά προορίζονται «για την υποστήριξη της Τουρκίας στην αποκατάσταση της επιχειρησιακής ικανότητας της Ακτοφυλακής της»!

Το ανατριχιαστικό της υπόθεσης δεν σταματά όμως εδώ, καθώς στο έγγραφο αναφέρεται ότι αυτή την στιγμή δεν είναι εγγυημένο ότι η Τουρκία μπορεί να ανταπεξέλθει στη διάσωση (!) προσφύγων στο Αιγαίο και οι δαπάνες αυτές χαρακτηρίζονται «αναπόφευκτες», γιατί διαφορετικά «θα πληγούν σοβαρά κρατικά συμφέροντα πολιτικής φύσης». Σύμφωνα πάντως με την BILD, από την επιστολή Ζεεχόφερ προς την Bundestag προκύπτει ότι η ίδια η Μέρκελ δεσμεύτηκε προσωπικά στον Ερντογάν για την παροχή αυτής της ενίσχυσης, καθώς αναφέρεται ότι «η Τουρκία ζήτησε σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο να υπάρξει εντατικοποίηση της διμερούς υποστήριξης της τουρκικής Ακτοφυλακής».

Μπέρδεψαν την Τουρκία με τη Λιβύη 

Εδώ βεβαίως προκύπτουν κάποια σοβαρά ερωτήματα για το τι πραγματικά έχει δει το Βερολίνο αυτές τις ημέρες, αλλά και στο παρελθόν, στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο και στις απόπειρες απόβασης στα ελληνικά νησιά. Αλήθεια δεν είδαν η Μέρκελ και ο Ζεεχόφερ ότι η μετακίνηση μεταναστών προς τα ελληνικά κυρίως σύνορα έγινε με τη συνδρομή του κρατικού μηχανισμού της Τουρκίας;

Μήπως το Βερολίνο όταν λέει ότι θέλει να ενισχύσει την τουρκική ακτοφυλακή να είναι πιο αποτελεσματική στις διασώσεις προσφύγων στο Αιγαίο, μπορεί παραλλήλως να μας πληροφορήσει και για έστω μία διάσωση που να έγινε από αυτήν; Είδε ή δεν είδε η γερμανική κυβέρνηση, μόλις προχθές, στα ανοιχτά της Λέσβου, την τουρκική ακταιωρό που συνόδευε λέμβο με μετανάστες, οι οποίοι επιχειρούσαν να παραβιάσουν την ευρωπαϊκή θαλάσσια οριογραμμή;

Και αλήθεια, πιστεύουν πράγματι η Μέρκελ και ο Ζεεχόφερ ότι μία χώρα, σαν την Τουρκία, η οποία διαθέτει ερευνητικά σκάφη και ποντίζει γεωτρύπανα στην ΑΟΖ χώρας-μέλους της ΕΕ, χρειάζεται κονδύλια για να ενισχύσει την Ακτοφυλακή της; Γιατί αν το νομίζουν, μάλλον την έχουν μπερδέψει την Τουρκία με τη Λιβύη.

Ωμός εκβιασμός 

Ο Ερντογάν πάντως ξέρει να ζητάει και πάνω απ’ όλα ξέρει να “εκβιάζει”, παρά τον ορυμαγδό των δηλώσεων των τελευταίων ημερών από πολλούς Ευρωπαίους ότι “η ΕΕ δεν εκβιάζεται”. Μόλις, το πρωί της Τετάρτης, λίγες ώρες μετά την επίσκεψη των επικεφαλής των κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμών στον Έβρο, ο Τούρκος πρόεδρος συνέχισε αυτόν τον “εκβιασμό”. Πως; Επαναλαμβάνοντας ότι αν η ΕΕ επιθυμεί να τερματιστεί η μεταναστευτική κρίση θα πρέπει να στηρίξει τις τουρκικές πρωτοβουλίες στη Συρία.

Οι μετανάστες βέβαια που προωθεί, συστηματικά, προς την ΕΕ δεν προέρχονται από την Συρία, ενώ οι δήθεν «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες» του αμφισβητούνται από τους ομοτράπεζους του στην επίλυση της συριακής κρίσης Ρώσους. Παραλλήλως, ενώ μετακινεί πληθυσμούς προς τα ευρωπαϊκά σύνορα, χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα δυστυχισμένους, κατηγορεί την Ευρώπη και ιδιαίτερα της Ελλάδα ότι δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και το κάνει αυτό, ο Ερντογάν που έχει γεμίσει τις τουρκικές φυλακές με όσους εναντιώνονται στα “νεοοθωμανικά” σχέδιά του.

Αργά το βράδυ πάντως, μετά τις δηλώσεις του εκπροσώπου του Ερντογάν, που ακολούθησαν τη συνάντηση του Τούρκου προέδρου με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, το ποτήρι μάλλον ξεχείλισε. Ο εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας υποστήριξε ότι ο Σαρλ Μισέλ δεν έκανε καμία συγκεκριμένη πρόταση στη συνάντηση και οι 27 της ΕΕ απάντησαν με κάλεσμα προς την Άγκυρα να εφαρμόσει πλήρως τους όρους της συμφωνίας (Κοινή Δήλωση) για το προσφυγικό.

Κάντο όπως ο Τραμπ

Δυστυχώς η ΕΕ έχει υιοθετήσει, μέχρι σήμερα, μια λογική παραχωρήσεων προς την Άγκυρα, η οποία προφανώς και οφείλεται στην ιδιαίτερη σχέση του Βερολίνου με την Τουρκία. Η πολιτική των ενισχύσεων δεν έχει λύσει όμως μέχρι στιγμής κανένα πρόβλημα, καθώς ο Ερντογάν έχει εθιστεί στα ευρωπαϊκά, κυρίως γερμανικά, “μπαξίσια” και κάθε φορά ζητάει περισσότερα.

Η Ευρώπη πίστευε, και μάλλον κάποιοι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι με μια πολιτική κατευνασμού θα μετριάσει τις ορέξεις του αμετροεπούς Ερντογάν. Αυτό, ωστόσο, έχει αποδειχθεί λάθος, καθώς η πραγματικότητα το έχει καταστήσει ατελέσφορο. Η Ευρώπη έχει πλέον μόνο έναν δρόμο απέναντι στις τουρκικές απειλές και αυτός δεν είναι άλλος από τον δρόμο που χάραξε ο Τραμπ, δηλαδή η επιβολή ισχύος.

Αφού συνάντησε τα μύρια όσα εμπόδια στην κατασκευή του τείχους, αφού χλευάστηκε για αυτό από τους πολιτικούς αντιπάλους του, ο Αμερικανός πρόεδρος βρήκε τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο. Απείλησε το Μεξικό με δασμούς, αναγκάζοντάς το να λάβει μέτρα τόσο στα βόρεια σύνορά του (κοινά με τις ΗΠΑ) όσο και στα νότια, απ’ όπου γινόταν η διέλευση μεταναστών. Το αποτέλεσμα: Μέσα σε οκτώ μήνες, από τον Μάιο του 2019 μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου του 2020) οι μεταναστευτικές ροές προς τις ΗΠΑ μειώθηκαν κατά  74,5%.

Ρόλο σε αυτό έπαιξε βεβαίως και το πρόγραμμα της μεξικανικής κυβέρνησης για την απασχόληση μεταναστών που είχαν ήδη περάσει στην επικράτειά της. Κυρίως όμως μέτρησε η φύλαξη των συνόρων στον νότο, καθώς και οι επαναπροωθήσεις. Η Ευρώπη δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει παίξει το χαρτί της ισχύος απέναντι στην Τουρκία. Δεν έχει κάνει δηλαδή αυτό που έκανε ο Τραμπ με το Μεξικό. Δεν έχει βάλει όμως, σχεδόν ποτέ, ούτε ζήτημα νοτίων συνόρων της Τουρκίας, αφήνοντας στον Ερντογάν το ελεύθερο να βάζει και να βγάζει όποιον θέλει.