Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου και ο μεγάλος Αλλάχ

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδος που καθορίζει τις οδηγίες προς τους πιστούς της, σε ό,τι αφορά την προστασία τους από τον κορονοϊό, προσδιορίζει και το επίπεδο της μόρφωσης της πλειοψηφίας των μελών της Ιεράς Συνόδου, το οποίο είναι, απελπιστικά, πολύ χαμηλό για να εκπροσωπούν επαξίως τον Θεό των πιστών τους. Ευτυχώς που υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, όπως αυτό του αρχιεπισκόπου Αμερικής, για να σκεπάσει κατά κάποιο τρόπο το σκοταδισμό που φαίνεται να επικρατεί στην Εκκλησία της Ελλάδος.

Με τον ερχομό της αναγέννησης η χριστιανική θρησκεία έκανε προσπάθειες να απελευθερωθεί από τα δεσμά της νοοτροπίας που οδήγησε στην Ιερά Εξέταση και στους βασανιστικούς διωγμούς των “άπιστων”, όπως η Υπατία και στη συνέχεια πολυάριθμοι Έλληνες “ειδωλολάτρες” και οπαδοί της δημοκρατίας, που οι Χριστιανοί του Βυζαντίου τους θεωρούσαν οπαδούς ενός διαβολικού έργου.

Επιπλέον, παραδέχτηκε επιτέλους (τουλάχιστον κάποια χριστιανικά δόγματα), ότι εδώ επί γης υπάρχει και το ανθρώπινο έργο. Αλλιώς το έργο της Ιεράς Εξέτασης θα έπρεπε να θεωρείται έργο Θεού! Οι Χριστιανοί, μόλις γλύτωσαν από τους διωγμούς των Ρωμαίων με τις εξελίξεις που σηματοδότησαν οι πολιτικές του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου, ξέχασαν τις κατακόμβες.

Πολύ γρήγορα μετατράπηκαν από διωκόμενοι σε διώκτες των “απίστων” και σε σημαντικό βαθμό σε καταστροφείς της αρχαίας ελληνικής τέχνης και γραμματείας. Για τους τότε Χριστιανούς όλα τα συμβαίνοντα επί γης ήταν έργο του Θεού, όπως ακριβώς διδάσκει και το Κοράνιο. Το σκεπτικό της απόφασης της Ιεράς Συνόδου βασίζεται σε ερμηνείες διδασκαλιών, που δεν διαφέρουν από αυτές που κάνουν ορισμένοι ισλαμιστές για τον Θεό και τα έργα του επί γης.

Χριστιανική θρησκεία και δημοκρατία

Εκεί οδηγεί, δυστυχώς, ο σκοταδισμός των περισσοτέρων μελών της Ιεράς Συνόδου. Καλές οι προθέσεις τους, την σωτηρία της ψυχής των πιστών τους επιδιώκουν, μόνον που θυσιάζουν τη ζωή των πιστών τους, όπως ακριβώς κάνουν και κάποιοι ισλαμιστές αρχιερείς. Κρίμα, γιατί οι Δέκα Εντολές είναι φορτωμένες και με τεράστιο πολιτιστικό περιεχόμενο και αυτές οι αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου τις καταρρακώνουν.

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου φέρει επί τάπητος το διαχρονικό ζήτημα: διαχωρισμός ή όχι της Εκκλησίας από το κράτος; Δηλαδή ανεξάρτητη ή διατεταγμένη εκκλησία, με βάση τους νόμους ενός πραγματικού δημοκρατικού και όχι ολιγαρχικού κράτους που διαθέτουμε σήμερα. Η εξέλιξη της χριστιανικής θρησκείας είναι παρεμφερής με την εξέλιξη των αρχών της δημοκρατίας.

Ενώ δηλαδή αμφότερα έχουν ως προορισμό τον εκπολιτισμό του ανθρώπου, τα μέσα που επινόησε ο άνθρωπος για την υλοποίηση του τεράστιου και προφανώς θεάρεστου έργου, απέτυχαν παταγωδώς. Έτσι φτάσαμε στην κατάσταση να προτάσσουμε τα μέσα που παράγουν έργο δια της διαπλοκής και της διαφθοράς. Όχι τις αξιωματικές αρχές και τις γνωστές ηθικές εντολές. Αυτό ισχύει και για τη θρησκεία και για τη δημοκρατία.

Ποιος είναι ο σκοπός της δημοκρατίας; Προφανώς, να κατοχυρώνει την ελευθερία των μελών της κοινωνίας, έτσι ώστε η ελευθερία του καθενός να μην περιορίζει την ελευθερία του άλλου. Επίσης, τα μέλη της κοινωνίας να είναι από πολιτικής απόψεως ισότιμα. Δημοκρατία δεν είναι “μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μην δίνετε”. Στη δημοκρατία όσο μετράνε τα δικαιώματα, άλλο τόσο μετράνε και οι υποχρεώσεις του κάθε πολίτη.

Η δημιουργία πολιτισμένων κοινωνιών

Η δημοκρατία έχει ως προορισμό τη δημιουργία πολιτισμένων κοινωνιών. Με βάση τις Εντολές και η χριστιανική θρησκεία τον ίδιο προορισμό έχει. Μόνον έτσι ωθεί τους πιστούς να σέβονται τις ηθικές αξίες, οι οποίες και εξασφαλίζουν την σωτηρία της ψυχής. Αυτή είναι, άλλωστε, η επίγεια αποστολή των εκπροσώπων του Θεού επί γης. Αυτό σημαίνει ότι θα διαμορφώσει και πολίτες συμβατούς με τις αρχές της δημοκρατίας, κάτι που το δημοκρατικό πολίτευμα επιδιώκει με στόχο την ευημερία όλων των πολιτών.

Για τους παραπάνω λόγους, στο βιβλίο μου “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας”(εκδόσεις Άμμων), εισηγούμαι την ένταξη της θρησκείας στην υπηρεσία ενός πραγματικού δημοκρατικού πολιτεύματος, όπου οι εκπρόσωποι του Θεού επί γης θα προκύπτουν, όχι ως αποτέλεσμα κλικών, αλλά δια των αξιοκρατικών διαδικασιών και κριτηρίων υψηλού ήθους που εγγυάται μόνον ένα δημοκρατικό πολίτευμα.

Οι εκπρόσωποι του Θεού επί γης θα θεωρούνται, επίσης, επιγείως υπεύθυνοι για την κατάσταση του ποιμνίου τους με στόχο πάντα, όχι μόνον την σωτηρία της ψυχής των πιστών, αλλά και των ίδιων. Και με την ευκαιρία αυτή είναι χρήσιμο να τονιστεί πως ο πολιτισμένος άνθρωπος κρίνεται από την στάση ζωής του. Πολιτισμός δεν είναι οι κατακτήσεις της επιστήμης και τα μεγάλα έργα υποδομών που κάθε εποχή διαθέτει ο πλανήτης. Ο πολιτισμός είναι κάτι περισσότερο από την επιστημονική κατάρτιση.