Εκτός από το Αιγαίο, οι Τούρκοι επιχειρούν να κλέψουν και την ιστορία του…

Το Αιγαίο, με τις εκατοντάδες μικρά και μεγάλα νησιά, υπήρξε μικρός, οι ιδέες όμως που αναπτύχτηκαν στα νερά του, το κατέστησαν de facto κέντρο του κόσμου: το Αιγαίο της μοναδικής προσφοράς στον παγκόσμιο πολιτισμό. Σήμερα, δυστυχώς, το Αιγαίο είναι το μεγάλο εμπόδιο μπροστά στην αναγέννηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Πώς όμως το υπερόπλο της κλασικής κληρονομιάς μας, περνάει σιγά-σιγά στα χέρια της αμαρτωλής Τουρκίας που σαν πειρατής συμπεριφέρεται ως, όχι μόνο ως ο νέος ιδιοκτήτης του Αιγαίου, αλλά και, ως ο παντοτινός; Πού βαδίζει στ’ αλήθεια η Τουρκία; Δεν είναι μόνο το θέμα των ημερών, αλλά ένα θέμα με μακρά ιστορία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια υφιστάμεθα τις συνέπειες του ασιατικού δεσποτισμού της γειτονικής μας χώρας. Ενώ, όμως, οι πολιτικές όψεις της δύσκολης σχέσης μας με τους Τούρκους είναι ευρύτερα γνωστές, λιγότερο γνωστές είναι οι πολιτισμικές διαστάσεις τους.

Πρέπει να θεωρείται κοινό κτήμα κάθε μορφωμένου ανθρώπου, στην εποχή μας, η εξής απλή και θεμελιώδης γνώση: οι Τούρκοι στην πορεία της εξάπλωσής τους από τις στέπες της Ασίας έως τις καστρόπορτες της Βιέννης διασταυρώθηκαν με τους Έλληνες ως κληρονόμους και συνεχιστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Οι Τούρκοι, κατέκτησαν περιοχές άνθησης του πολιτισμού αυτού σε όλες τις εκφάνσεις του, από τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική έως το θέατρο και τη μουσική, από τη ναυσιπλοΐα έως τη δημοκρατία και τους θεσμούς της και από τη ρητορική μέχρι τη φιλοσοφία. Σε τέτοιες περιοχές, αιώνες πολλούς μετά τους Έλληνες, εγκαταστάθηκαν και πρόκοψαν οι Τούρκοι.

Πολιτισμικό χάσμα

Η Ελλάδα και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας βρέχονται από το Αιγαίο. Στο πρόσφατο παρελθόν, για ακόμη μία φορά, η τουρκική αξιωματική αντιπολίτευση, κατηγόρησε τον Ερντογάν ότι παραχωρεί το Αιγαίο στους γείτονες. Ο Έλληνας όμως, είναι το θεριό του Λόγου, που εδώ και 2.500 χρόνια γαλουχήθηκε μέσα στο Αιγαίο στη βάση μιας θεμελιώδους πολιτικής και κοινωνικής αξίας: «Οὐχ ἑλληνικὸν τὸ προσκυνεῖν». Αξία αήττητη που εν καιρώ, οδήγησε, και στην Εθνεγερσία του 1821. Tαυτόχρονα, οι σημερινοί Τούρκοι πολιτικοί μιλούν για το Αιγαίο ως χώρο συμφερόντων, όμως, δεν δείχνουν να έχουν την παραμικρή ιδέα για την αξεπέραστη κλασική κληρονομιά με την οποία είναι συνυφασμένο, θίγοντας έτσι όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά συνολικά τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τη Δύση.

Η Τουρκία βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα ως κράτος που αρέσκεται να δείχνει επιθετικότητα και να προβάλλει στρατιωτική ισχύ. Προβάλλει έναν εθνικισμό, που στην εποχή μας, θα έπρεπε να θεωρείται ξεπερασμένος και μέσω του δόγματος της “Γαλάζιας Πατρίδας” επιβουλεύεται το Αιγαίο. Συνάμα, οι Τούρκοι είναι δύσκολο να σεβαστούν την μεγάλη προσφορά των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό και προτιμούν να την αγνοούν, να την υπονομεύουν ή και να την καπηλεύονται. Συνηθέστατη και χαρακτηριστικότερη καπηλεία είναι η παρουσίαση του Ομήρου ως αρχαίου Τούρκου, αλλά και πολλών άλλων αρχαίων φιλοσόφων.

Επίσης, στα αρχαιοελληνικά μνημεία που βρίσκονται εντός της σημερινής τουρκικής επικράτειας, στις επεξηγηματικές σημειώσεις για τους επισκέπτες, γίνεται λόγος για “αρχαίους Τούρκους και για αρχαίο τουρκικό πολιτισμό”, την ώρα που υπάρχουν ελληνικές επιγραφές σε όλα τα αρχαία τους. Να μιλήσει κανείς για κόμπλεξ της Τουρκίας ή να μην μιλήσει, εφόσον οτιδήποτε αρχαιοελληνικό το αποδίδουν στους Ρωμαίους σβήνοντας τους αρχαίους Έλληνες; Έτσι, καταλαβαίνουμε, πως η αδυναμία της Τουρκίας να διαλεχθεί ουσιαστικά με τον πολιτισμό των περιοχών που κατέκτησε είναι εύλογο να συντελεί στην ενίσχυση της αίσθησης του πολιτισμικού της χάσματος από τον δυτικοευρωπαϊκό κόσμο, και ιδίως, από όλους εμάς, τους Έλληνες ως κληρονόμους του πολιτισμού των προγόνων. Τι δει και τι μέλλει γενέσθαι από τη σκοπιά της Ελλάδας;

Πολιτισμική υπεροχή

Απέναντι στη συνήθη και κατά καιρούς οξυνόμενη τουρκική επιθετικότητα, οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να διατηρούν άσβεστη στην ψυχή τους τη φιλοπατρία, όπως εξ άλλου τους τη δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοί τους. «Όταν οι απόγονοι ευτυχούν, οι πρόγονοι δοξάζονται», γράφει ο Ανδρέας Καρκαβίτσας. Επιπλέον, όμως, για τους σύγχρονους Έλληνες, η αδιαμφισβήτητα κορυφαία σημασία της κλασικής κληρονομιάς για τη συγκρότηση της κυρίαρχης Δύσης πρέπει να θεωρείται ισχυρή βάση μιας ήπιας, πλην καίριας ισχύος. Το πολιτισμικό κεφάλαιο είναι το παντοδύναμο υπερόπλο της Ελλάδας. «Η αρχαία Ελλάδα έστησε τον άνθρωπο στα πόδια του», έγραφαν πριν χρόνια οι New York Times (και, η πολιτισμική γένεση της Ευρώπης συντελέστηκε στην Ακρόπολη των Αθηνών και μέσα στα βαθιά νερά του Αιγαίου).

Τούτη η επίγνωση της πολιτισμικής υπεροχής των Ελλήνων πρέπει να μετουσιώνεται σε εύστοχες και αποτελεσματικές κινήσεις σε επίπεδο διεθνών σχέσεων και συμμαχιών. Κάθε φορά που καλούμε τους συμμάχους (την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ…) να μας συνδράμουν στην άσκηση πιέσεων προς την Τουρκία για τη συμμόρφωσή της στο διεθνές δίκαιο, έχουμε φερ’ ειπείν τη δυνατότητα να συνδέουμε τη μόνιμη τάση της Τουρκίας για υπέρβαση πολιτισμικών και ηθικών ορίων με την αρχαιοελληνική έννοια της ύβρεως.

Ο πλους του Oruç Reis και του Çeşme είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα της ροπής της Τουρκίας προς την διάπραξη πολιτικής και πολιτισμικής ύβρεως. Το δε Çeşme έπλευσε για υδρογραφικές έρευνες σε διεθνή ύδατα, που όμως βρίσκονταν στην καρδιά του Αιγαίου, και τα τουρκικά ΜΜΕ να διαφημίζουν συνεχώς τους παλιούς χάρτες του Stratfor (2009) με την τουρκική σφαίρα επιρροής έως το 2050, να κατακτά Αιγαίο, Ελλάδα και Κύπρο.

Κάθε φορά που η Τουρκία θα βρίσκεται απέναντι στην προσφορά των Ελλήνων στον παγκόσμιο πολιτισμό, η απάντησή της θα είναι η προσπάθεια υφαρπαγής του, η πολιτισμική ύβρις και οι διάφοροι ανυπόστατοι χάρτες. Έτσι, η νέμεσις πρέπει να επέλθει αναπόφευκτα, διαφορετικά δεν διατρέχει κινδύνους μόνον το Αιγαίο, η σημερινή Ελλάδα, αλλά και ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός στο σύνολό του.

Οι ιδέες που αναδύθηκαν από το Αιγαίο, και δη τις πόλεις που αυτό έθρεψε, ως πνεύμα, αήττητο, κατέκτησαν την Ρώμη και έκτοτε, συνυφάνθηκαν μέσα σε αυτό που ακόμη και σήμερα είναι η κυρίαρχη Δύση. Το Αιγαίο είναι των αρχαίων Ελλήνων και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το απεμπολούμε, και “χάρισε” στον κόσμο ολόκληρο ένα υπερόπλο: την κλασική κληρονομιά.